“Χειροκροτείστε τους μικρούς ήρωες”

Θα ήθελα να βγω στο μπαλκόνι για να χειροκροτήσω τα παιδιά. Θα ήθελα να το κάνουν όλοι, αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν παιδιά.

Εμείς λάβαμε εξηγήσεις, «κρεμόμαστε» από τα χείλη των ειδικών, ψάχνουμε πληροφορίες, προσπαθούμε να κάνουμε προβλέψεις. Αυτά όχι.

Αυτά έκαναν τη μεγαλύτερη απόπειρα εμπιστοσύνης που μπορεί να ζητηθεί από ένα ανθρώπινο ον, αποδέχτηκαν τα πάντα.

ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΦΙΛΟΥΣ, ΑΘΛΗΜΑΤΑ, ΧΟΜΠΙ, ΣΧΟΛΕΊΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΒΓΟΥΝ ΑΠΌ ΤΟ ΣΠΙΤΙ.

Προσαρμόστηκαν όσο το δυνατόν καλύτερα στη διδασκαλία από το σπίτι και όπως δυστυχώς αναγκάστηκαν πολλοί, να ισορροπήσουν με ένα τίποτα, παραμένοντας αγκιστρωμένα στο σχολείο, λες και αυτό είναι η κλωστή που θα τα οδηγήσει στο μέλλον.

Κάποια από αυτά που πριν είχαν λίγα, τώρα έχουν ακόμα λιγότερα, αφού οι γονείς τους έχασαν τις δουλειές τους. Κάποια είναι αναγκασμένα να ζουν σε οικογένειες φρικτές, μην μπορώντας να απελευθερωθούν ούτε την ώρα των μαθημάτων.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ, ΣΤΑ ΑΓΧΗ ΜΑΣ, ΣΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΛΥΠΗΜΕΝΟ.

Δεν ζητούν τίποτα και στο τέλος της ημέρας χαμογελούν πάντα πλατιά.

Τα παιδιά μας αξίζουν ώρες χειροκροτημάτων. Ίσως ούτε αυτό βέβαια να έχει κάποιο νόημα.

Αντί να τα χειροκροτήσουμε, ας ανοίξουμε διάπλατα την αγκαλιά μας και ας τα σφίξουμε δυνατά.

Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου

Παιδίατρος

Το συγκεκριμένο κείμενο φιλοξενήθηκε στη σελίδα της συνεργαζόμενης με την ΠΑΕ Ατρόμητος, Ακαδημίας 98 Ναυπλίου. Υιοθετούμε.