Στο ημερολόγιο ενός προπονητή
Κυριακή βράδυ. Μόλις κάθισα με την οικογένεια στο σαλόνι για δείπνο. Δείπνο, τρόπος του λέγειν. Δύο πίτσες παραγγείλαμε, για να γιορτάσουμε το γεγονός ότι βρίσκομαι σπίτι 8.30 το βράδυ Κυριακής και ποιός ξέρει πότε θα ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο.
Συνήθως όλο και σε κάποιο γήπεδο βρίσκομαι τέτοια ώρα, με την ανυπαρξία αγωνιστικών χώρων που μας ταλαιπωρεί και την ανάγκη να βολευτούν κάπου μέσα στη μέρα και τα παιχνίδια των τουρνουά Α***, Β*** και Γ***.
“Και τι τα θες ρε φίλε τα τουρνουά Α*** και Β*** και Γ***;” θα με ρωτήσει κάποιος. “Για να μπορέσουν να παίξουν όλα τα παιδιά, βρε ανόητε. Λες να είμαι μαζοχιστής ή να αποφεύγω την οικογένειά μου;” θα απαντούσα, αλλά δεν μου επιτρέπεται.
Το κινητό μου αναβοσβήνει (το έχω στη σίγαση) και παρ’ ότι ξέρω ότι δεν πρέπει να ασχοληθώ, στέκεται αδύνατον να μην ρίξω μια κλεφτή ματιά, με την γκριμάτσα δυσαρέσκειας συζύγου και παιδιών να την συνοδεύει. Μία αναπάντητη κλήση και δύο μηνύματα. Είναι ένας γονιός που δεν είναι ευχαριστημένος από τον χρόνο συμμετοχής του παιδιού του (έπαιξε μόνο 25 από τα 70 συνολικά λεπτά του παιχνιδιού).
Πρόκειται για το παιδί, που οι άλλοι γονείς με κατηγόρησαν ότι τον έβαλα και χάσαμε! Έπρεπε, λένε, να σιγουρέψουμε πρώτα το ματς και αν “και όταν” συνέβαινε αυτό. να βάλω και τους υπολοιπους να παίξουν. Νιώθω απογοήτευση. Και είναι μεγάλη πρόοδος για μένα αυτό, γιατί παλαιότερα με κυρίευε ο θυμός. Γιατί κρατάω αναλυτικές σημειώσεις με τον χρόνο συμμετοχής καθενός, να μοιράζεται κατά τέτοιο τρόπο στα παιχνίδια, ώστε να έχουν όλοι ένα πλήρες παιχνίδι μέσα στο Σαββατοκύριακο.
Αφήνω πάλι το κινητό στο σκαμπό και επιστρέφω δήθεν αδιάφορος στη θέση μου. “Ποιός ήταν;” με ρωτάει ο γιος μου και σαν να χρειαζόμουν απλά μια αφορμή, ξεσπάω, εξιστορώντας με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία.
“Τώρα καταλαβαίνεις, γιατί σταμάτησα από την ομάδα; Μπορεί να μην ήμουν στο τμήμα σου, αλλά όταν επαιζα, έπαιζα γιατί ήμουν γιος σου και όταν δεν έπαιζα και χάναμε, ήταν… μυρωδιάς ο προπονητής μου που δεν με έβαλε.
Γι’ αυτό σταμάτησα. Γιατί εγώ ακούω και μαθαίνω και αυτά που λέγονται πίσω από την πλάτη σας” μου λέει αποφασιστικά, σαν έτοιμος από καιρό. Αυτός κι αν έψαχνε την ευκαιρία.
Τουλάχιστον μου έλυσε την απορία, αυτό το “γιατί;” που με ταλαιπωρούσε τόσο καιρό, χωρίς να μου το απαντά στις επανειλημμένες ερωτήσεις μου. “Βαρέθηκα” μου έλεγε, αλλά τώρα καταλαβαίνω πως δεν εννοούσε το ποδόσφαιρο. Βαρέθηκε την ηλιθιότητα που μας… πνίγει.
Βαρέθηκε αυτούς που θέλουν ντε και καλά να κερδίζουμε κάθε Σαββατοκύριακο, λες και θα σηκώσουμε το Champions League. Βαρέθηκε αυτούς που δεν έχουν συναίσθηση για το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται το παιδί τους και τους κακοπέφτει η συμμετοχή στο τουρνουά, τον θέλουν βασικό στο πρωτάθλημα.
Βαρέθηκε τους προπονητές, εμένα και σαν κι εμένα δηλαδή, που στην προσπάθειά μας να έχουμε ευχαριστημένους και τους μεν και τους δε, τα κάνουμε κουλουβάχατα και αντί να τα βάλουμε με τον εαυτό μας που έμαθε να συμβιβάζεται ή με τους άλλους που μας φταίνε, ξεσπάμε καμιά φορά στα παιδιά και χαλάμε την διασκέδασή τους.
Εγώ, πότε θα βαρεθώ; Δεν είναι η δουλειά μου. Δεν είναι δυνατόν να ζήσεις από αυτή τη δουλειά. Εκατό ευρώ τον μήνα παίρνω, για τρεις προπονήσεις την εβδομάδα και δυο ματς το Σαββατοκύριακο. Έχω και άλλα δύο τμήματα, σε άλλη ομάδα της πόλης, μαζεύεται σκάρτο ένα 400άρι το μήνα για 4 ώρες προπόνηση την ημέρα και 4-5 ματς το Σαββατοκύριακο. Αυτό λέγεται “εθελοντής” ή χόμπι.
Εμένα είναι το χόμπι μου. Παρακολουθώ σεμινάρια, είμαι κάτοχος διπλώματος UEFA B και όλα αυτά τα κατοστάρικα πηγαίνουν σε συμμετοχές, εξετάσεις, αναγνωρίσεις, πιστοποιήσεις. Κι αγοράζω και προπονητικό υλικό, όταν μπορώ, γιατί η ομάδα δεν θέλει ή δεν έχει τη δυνατότητα. Είχα διάθεση να προσφέρω, αλλά δεν ξέρω αν έχω πια. Ήταν το χόμπι μου, λοιπόν.
Και τώρα τι κάνουμε καλό μου ημερολόγιο;”…
(Όσο παράδοξο κι αν ακουστεί, το κείμενο είναι ανάρτηση σε ισπανική ηλεκτρονική έκδοση με έμφαση σε θέματα αθλητικών Ακαδημιών και έχει πρωταγωνιστή έναν προπονητή ποδοσφαίρου μιας μικρής επαρχιακής πόλης, του ισπανικού βορρά.
Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ελληνικό, ελληνικότατο…)
