ΣΟΚ; Πρώτη φορά ξανασυμβαίνει;

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΜΟΓΛΟΥ

Ξύλο και των γονέων, διαβάζω, στον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Κορασίδων μπάσκετ. Μη μου πείτε, ειλικρινά, ότι σοκαριστήκατε διαβάζοντας τη συγκεκριμένη είδηση, ειδικά αν είστε γονιός νεαρού αθλητή ή νεαρής αθλήτριας.

Γιατί αν είστε, υποθέτω ότι θα έχετε περάσει ατελείωτα πρωινά στις εξέδρες κάποιου γηπέδου ή κάποιου κλειστού γυμναστηρίου, χαζεύοντας το παιδί σας να παλεύει απέναντι σε χίλια προβλήματα προκειμένου να κυνηγήσει τα όποια αθλητικά του όνειρα.

Υποθέτω επίσης, ότι οι περιπτώσεις που θα έχετε ακούσει κάποιον άλλο γονιό να βρίζει χυδαία στην κερκίδα ή ακόμη και να ζητάει από το παιδί του να παίξει «βρώμικα» προκειμένου να φτάσει στη νίκη, δεν είναι μία και δύο…

Και ξύλο πιθανότατα έχετε δει με τα ίδια σας τα μάτια, και μπινελίκια ανάμεσα σε γονείς έχετε ακούσει να πέφτουν δίπλα σας και συμπεριφορές που δεν συνάδουν με το αθλητικό πνεύμα έχετε αντικρύσει.

Ποιες κορασίδες; Ποιο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα; Έχω δει γονείς να πετούν καρέκλες ο ένας στον άλλον σε αγώνα μίνι ποδοσφαίρου παιδιών ηλικίας 7 ετών! Έχω δει μπαμπά σκαρφαλωμένο στα συρματοπλέγματα να ζητάει από τον οκτάχρονο γιο του να πέφτει με μεγαλύτερη δύναμη στην μπάλα για να μην τον περάσει ξανά ο αντίπαλος επιθετικός.

Δυστυχώς, ένα από τα σημαντικότερα (ίσως το πιο σημαντικό) πρόβλημα που μαστίζει τον ελληνικό αθλητισμό, είναι η παντελής έλλειψη αθλητικής παιδείας στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Και το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν πηγάζει από καμιά ομάδα, κανέναν παράγοντα, κανένα διαιτητή, αλλά από το ίδιο μας το σπίτι. Αντί οι γονείς να προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά μας καλύτερα, τους διδάσκουμε να γίνονται σαν τα… μούτρα μας. Αν εμείς κρύβουμε μέσα μας έναν χούλιγκαν, ή έναν τυφλωμένο από μίσος οπαδό, οφείλει το παιδί μας να αποδειχτεί αντάξιο της… κληρονομιάς μας.

Πολύ πριν το παιδί φτάσει στο σχολείο, πολύ πριν φτάσει να γίνει μέλος μιας ομάδας, πολύ πριν βρεθεί στις εξέδρες ενός γηπέδου, μαθαίνει πως πρέπει να συμπεριφέρεται ως φίλαθλος ή οπαδός από τους ίδιους τους γονείς του! Κι αν το παιδί έχει πάρει σωστές αρχές από το σπίτι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεταλλαχθεί στην πορεία. Όχι αδύνατο, αλλά εξαιρετικά δύσκολο.

Κι εδώ αρχίζουν τα ακόμη πιο δύσκολα για όλους μας. Γιατί η έννοια «παιδεία» μοιάζει να εκλείπει συνολικά από την κοινωνία μας και όχι μόνο από τον αθλητισμό. Δεν χρειάζεται να πάτε σε κάποιο γήπεδο για να το διαπιστώσετε. Αρκεί να βγείτε μια βόλτα στο δρόμο με το αυτοκίνητό σας…

Όσο, μάλιστα, βαθαίνει περισσότερο η οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει τη χώρα, τόσο το φαινόμενο δείχνει να λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Εντός και εκτός γηπέδων…