“Ρίχ’ το Βασιλειάδη, ριχ’ τοοοοο”

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

Έκτακτη σύσκεψη, λέει, στο Μέγαρο Μαξίμου για να αποφασιστεί το μέλλον του “ελληνικού ποδοσφαίρου”. Και γω γελάω. Δεν στενοχωριέμαι που δεν λυπάμαι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, λυπάμαι όμως που κάποιοι θα βρουν μια βολική αφορμή για να το λοιδωρήσουν και να το απαξιώσουν συνολικά.

Λυπάμαι που κάποιοι έτσι το έμαθαν το ποδόσφαιρο και δεν ξέρουν πως είναι το κανονικό. Στενοχωριέμαι γι’ αυτούς που τους άρεσε αυτό το ποδόσφαιρο όσο εξυπηρετούσε την ομάδα τους, αλλά τους κακοφαίνεται όταν αλλάξουν τα κόζια.

Λυπάμαι, που κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι γι’ αυτό το λέμε “ελληνικό ποδόσφαιρο” και όχι “ποδόσφαιρο” σκέτο. Γιατί αυτό είναι κάτι μόνο δικό μας. Είναι φολκλόρ. Πώς λέμε “Ελληνική Δημοκρατία”; Πώς λέμε “Greek Moussaka”; Ε, έτσι, δεν αντιγράφεται ρε παιδί μου.

Το “ελληνικό ποδόσφαιρο” είναι μια κατηγορία μόνο του. Και παρ’ ότι τρέχει μόνο του, βγαίνει τελευταίο. Απίστευτο, αλλά ελληνικό.

Το κανονικό ποδόσφαιρο, το σκέτο, απέμειναν να το παίζουν στην Ελλάδα, σε κάποια παραμελημένα συνοικιακά γήπεδα, κάτι παιδιά με ερυθρόδερμα πόδια και πλάτες από τα εγκαύματα τριβής σε κάθε πτώση τους σε αυτό που κάποτε ήταν χορτάρι.

Αν το αγαπάς το ποδόσφαιρο, δεν θα σου λείψει η κατεδάφιση της Σούπερ Λίγδας. Μπορείς να πας σε αυτά τα συνοικιακά γήπεδα, όλο και κάποιο έχεις στη γειτονιά σου και να δεις αυτά τα παιδιά, που “γουστάρουν ακόμη το ποδόσφαιρο”.

Και όχι από άγνοια, γιατί στα 6 ή στα 8 τους δεν πρόλαβαν ακόμη να γνωρίσουν το “ελληνικό ποδόσφαιρο” και ασχολούνται με το κανονικό, αλλά και στα 13 και στα 15 και στα 17 τους, συνεχίζουν να το γουστάρουν και σκέφτονται μάλιστα -ευτυχώς για μας-, αν τα καταφέρουν, να το υπηρετήσουν κιόλας.

Δεν θα σου λείψει, λοιπόν, πίστεψέ με. Ευκαιρία είναι να ξαναβαφτιστείς ποδοσφαιρόφιλος. Να ξαναβρείς το ποδόσφαιρο που αγαπάς.

Να δεις το παιδάκι να σκύβει πάνω από τον πεσμένο αντίπαλό του και να του δίνει το χέρι για να σηκωθεί.

Να δεις προπονητή να διώχνει τον μπαμπά ποδοσφαιριστή του από την εξέδρα, γιατί έβρισε τον διαιτητή ή ειρωνεύτηκε τον γιο για κάποιο λάθος του.

Να δεις διαιτητή να εξηγεί το σφύριγμά του, χαϊδεύοντας το κεφάλι του παιδιού. Και θα ξαναγαπήσεις το ποδόσφαιρο, το κανονικό, το σκέτο, θα ξανασυγχωρήσεις το λάθος απ’ όπου κι αν προέρχεται και θα νιώσεις υπερήφανος γι’ αυτούς που το παίζουν και όχι για τον Βιεϊρίνια, που έλειψε 2-3 χρόνια και απλά δεν πρόλαβαν ακόμη να τον ξανακάνουν σαν τα μούτρα τους.

Αλλίμονο όμως αν επιτρέψεις να έρθουν μαζί σου και αυτοί που θα τους λείψει το “ελληνικό ποδόσφαιρο”. Γιατί είναι ικανοί σε ελάχιστο χρόνο, να κάνουν και το “κανονικό” ποδόσφαιρο, σαν το “ελληνικό”. Και αυτό δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε. Προσοχή λοιπόν.

Υ.Γ.: Σήμερα το πρωί, για πρώτη φορά κάποιος μου είπε “Δημητράκη εσύ γλύτωσες νωρίς”… Μέχρι τώρα μου έλεγαν “τι σε έπιασε και μετά από 25 χρόνια τα βρόντηξες όλα, για να ασχοληθείς με υποδομές;”.

Καθόλου νωρίς φίλε μου. Τον ένιωσα τον πάτο. Απλά πρόλαβα να δω ότι είχε και παρακάτω. Πολύ παρακάτω. Και δεν είχα άλλη αναπνοή…