“Να χειροκροτήσω, αλλά πώς;”

Διάβασα την ανάρτηση της παιδιάτρου που μας καλεί να χειροκροτήσουμε τους “μικρούς ήρωες” της πανδημίας (σημείωση Peristeri-academies: το βρίσκετε ΕΔΩ) και αναρωτιέμαι μήπως είμαι η μοναδική που αισθάνθηκε άβολα και περίεργα. Από την άλλη πάλι είμαι σίγουρη πως όχι.

Θα ήθελα να χειροκροτήσω με τις ώρες, όχι για 1-2 λεπτά, αλλά δυστυχώς οι δικές μου διαπιστώσεις δεν το επιτρέπουν. Και δεν είναι μόνο δικές μου, αν κρίνω και από τις συζητήσεις που έχουμε με τις υπόλοιπες μανάδες του σχολείου στο viber.

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να αντιληφθώ τις ηρωικές διαστάσεις της παραμονής στο σπίτι για παιδιά που όχι μόνο δεν παρουσιάζουν το παραμικρό σημάδι ενόχλησης από τον περιορισμό αυτές τις 45 ημέρες, αντίθετα δείχνουν με κάθε τρόπο ότι απολαμβάνουν κιόλας κάθε στιγμή!

Η μοναδική πίεση που ασκήθηκε όλες αυτές τις ημέρες ήταν από την πλευρά μου προς τον γιο μου για μια βόλτα στον πεζόδρομο του Περιστερίου και σύντομη παραμονή στον χώρο της κεντρικής πλατείας. Μόλις μία φορά ανταποκρίθηκε θετικά και μάλιστα είχε την ευκαιρία να συναντήσει και έναν συμμαθητή του από το νηπιαγωγείο, με τον οποίο χάθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια που βρίσκεται πλέον σε τάξεις του δημοτικού.

Ακόμη και οι προσπάθειές μου για κοινές δραστηριότητες στο σπίτι, π.χ. ένα επιτραπέζιο, δεν είχαν αποτέλεσμα το ίδιο συχνά όσο συνέβαινε πριν τον κορωναϊό. Αντίθετα, ο “εγκλεισμός” τους στην εικονική πραγματικότητα, έχει οδηγήσει σε πλήρη αδιαφορία για την αληθινή πραγματικότητα, για την κανονική ζωή.

Όσο κι αν προσπαθούμε να επιβάλλουμε χρονικούς περιορισμούς και κανόνες, ο άφθονος χρόνος για διαδραστικά παιχνίδια στη διάρκεια των οποίων υπάρχει μεταξύ τους επικοινωνία μέσω ακουστικών τηλεφώνου, φαίνεται ότι τους είναι πια αρκετά, ενώ η συνάντηση και η μεταξύ τους επαφή είναι πλεον περιττή! Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά είναι σοκαριστικά απίθανο…

Εκτός κι αν είμαι η μοναδική που ακόμη και στη Monopoly δεν αγοράζω πια την οδό Ερμού και την Σταδίου, αλλά περιοχές του Fortnite. Δεν βοηθάει και το σχολείο, που μετά από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα με επαναλήψεις και εργασίες, δεν τον “ενοχλεί” πια εδώ και περίπου ένα εικοσαήμερο…

Θα παρακαλούσα λοιπόν τους επιστήμονες να σκύψουν πάνω από το συγκεκριμένο πρόβλημα, αντί να ωραιοποιούν καταστάσεις γαργαλώντας το συναίσθημα.

Θα ήθελα από τους γιατρούς, τους εκπαιδευτικούς, το Κράτος, να βοηθήσουν όλους εμάς τους γονείς να δημιουργήσουμε συνθήκες ανατροπής αυτού του θλιβερού σκηνικού.

Θα ήθελα από τους υπευθύνους Υγείας, Παιδείας και Αθλητισμού του Δήμου μας να αναλάβουν πρωτοβουλίες και δράσεις και είμαι σίγουρη ότι θα εκπλαγούν από το μέγεθος της συμμετοχής των γονέων, ακόμη και σε ενημερωτικές συγκεντρώσεις με ειδικούς επιστήμονες (παιδοψυχολόγους).

Ακόμη και από τις ομάδες της πόλης μας. Ο γιος μου αθλείται σε ομάδα που εδρεύει ατο γήπεδο του Ηφαίστου και δεν νομίζω ότι αργεί η στιγμή που μ’ ένα σφικτό χρονικά ημερήσιο πρόγραμμα θα θεωρεί προτιμότερη μιάμιση ώρα αγκαλιά με το χειριστήριο, παρά με τη μπάλα.

Μακάρι, μακάρι να είναι μία κακή παρένθεση οι διαπιστώσεις μας στη διάρκεια της καραντίνας. Μακάρι να αποδειχθεί εντελώς λανθασμένη η εικόνα που έχω ότι όχι μόνο δεν ενοχλήθηκαν από τον ενάμιση μήνα παραμονής στο σπίτι, αλλά απόλαυσαν και συνεχίζουν να απολαμβάνουν κάθε της δευτερόλεπτο.

Μακάρι να έχω εγώ λάθος και θα είμαι κάθε νύχτα στο μπαλκόνι και θα χειροκροτώ. Ακόμη και μόνη μου.

Σοφία Γ.

μητέρα και αναγνώστρια