ΜΠΕΣ(α)ΙΟΣ και χωρίς δικαιολογίες

Είναι μόλις δύο χρόνια στο προπονητικό επιτελείο του Φοίνικα Περιστερίου, αλλά από τις περιπτώσεις που χαρακτηρίζουμε γέννημα – θρέμμα ενός συλλόγου. Σε ηλικία 6 χρόνων πέρασε το κατώφλι των παλιών γραφείων, φόρεσε τη φανέλα όλων των ηλικιακών κλιμακίων της Ακαδημίας του, έπαιξε στην αντρική ομάδα και πλέον επέστρεψε ως προπονητής στις υποδομές της.

Προσκεκλημένος του www.peristeri-academies.gr ο τεχνικός του τμήματος Τζούνιορ του Φοίνικα και συνεργάτης του Δημήτρη Χιώτη στους Eφήβους του συλλόγου, Φώτης Μπέσιος.

 

• Η προπονητική πώς προέκυψε; Ως ανάγκη να μείνω στο ποδόσφαιρο γιατί είναι κάτι που αγαπώ;

“Είμαι τελειόφοιτος γυμναστής από τα ΤΕΦΑΑ, έχω πάρει την ειδικότητα στο ποδόσφαιρο, αλλά η αλήθεια είναι πως τουλάχιστον όσο έπαιζα δεν υπήρχε στο μυαλό μου η έννοια προπονητής. Πλέον όμως δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει η προπονητική, θα συνεχίσω για προπονητής, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με μικρές ηλικίες”.

• Σου αρέσει ο προπονητής ή ο κόουτς;

“Ο προπονητής, δηλαδή όλα όσα συμβαίνουν και πρέπει να συμβαίνουν με τον σωστό τρόπο μέχρι να φτάσουμε στην αγωνιστική υποχρέωση. Το δίωρο που θα ακολουθήσει είναι απλώς άλλο ένα κομμάτι της δουλειάς, εξίσου σημαντικό με την προετοιμασία.

Θέλω να παιδιά να μάθουν ποδόσφαιρο. Όχι μπάλα, μπάλα ξέρουν όλοι. Να μάθουν ποδόσφαιρο. Και η ικανοποίησή μου θα είναι όταν ο επόμενος προπονητής του επόμενου ηλικιακού κλιμακίου παραλάβει τα παιδιά και μου πει ότι έχουν τις σωστές βάσεις. Και θα βάλει με τη σειρά του αυτά που πιστεύει ότι πρέπει να γνωρίζουν όταν ανέβουν και σε υψηλότερο επίπεδο”.

• 
• Είναι φρέσκο το πέρασμά σου από παίκτης σε προπονητή. Διαπιστώνεις διαφορές στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο τ σημερινά παιδιά, σε σχέση με τη δική σου εποχή;

“Χαώδης διαφορά. Εμάς μας έλεγαν “κάνε τρεις γύρους και έλα να αρχίσουμε διπλό”. Τότε έπαιζες μόνο με το ταλέντο. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει ρόλους στους οποίους μπορείς να ανταποκριθείς και μάλιστα με επιτυχία και σημαντική προσφορά, ακόμη κι αν δεν είσαι το σούπερ ταλέντο. Φτάνει να δουλεύεις με συνέπεια και συνέχεια.

Μετά, τα παιδιά παρακολουθούν πλέον ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, στο Internet και αποκτούν κριτική σκέψη, έχουν άποψη για το ποδόσφαιρο. Μπορεί να ακούγεται αστείο το ότι έχουν άποψη στα 10 και στα 12 χρόνια, αλλά για μένα είναι ευκολότερο να τους εξηγήσω γιατί κάνουμε κάποια πράγματα και όχι απλά να τους πω “κάντε αυτό γιατί έτσι πρέπει”.

Από την άλλη, η σημερινή γενιά είναι πιο μαλθακή και σ’ αυτό ευθύνεται η νέα γενιά των γονιών, που λειτουργούν με απίστευτη υπερπροστατευτικότητα. Παλιά ήταν 1-2 τα παιδιά που φοβούνταν μην χτυπήσουν, μην κρυώσουν. Τώρα είναι περίπου τα μισά”!

• Να μας συμπαθάς ρε παλικάρι, αλλά κι εμείς έχουμε τρελαθεί. Ως γονείς πρέπει να διαχειριστούμε καταστάσεις, που δεν έχουμε ξαναζήσει. Η μητέρα μου τις προάλλες, μου είπε μια κουβέντα που την έχω κρατήσει. Μου είπε “εμείς ξημεροβραδιαζόμασταν στο μπαλκόνι να σας παρακαλάμε να γυρίσετε σπίτι και εσείς τα παρακαλάτε να βγουν έξω”. Έτσι είναι. Προτιμώ λοιπόν να σου φέρω το παιδί μου εδώ, ακόμη κι αν δεν είναι εξοικειωμένο με την έννοια ποδόσφαιρο, δεν μεγάλωσε με αφίσες ποδοσφαιριστών πάνω από το κρεβάτι του, δεν έχει ζυμωθεί με την σκληρότητά του κάποιες φορές, από το να το βλέπω όλη μέρα πάνω από ένα κομπιούτερ ή tablet ή το κινητό τηλέφωνο της μάνας του. Σίγουρα έχεις και τέτοιες περιπτώσεις…

“Σας είπα τουλάχιστον, οι μισές είναι έτσι. Αλλά ισχύει και το αντίστροφο, έτσι; Λέω πάντα σε όλα τα παιδιά, στις διακοπές σας να παίζετε ποδόσφαιρο. Και αυτό προπόνηση είναι. Πάρτε τον μπαμπά και κάντε ποδαράκια, αλλάξτε πάσες στην αυλή, στην πλατεία. Και μου λένε, ο μπαμπάς είναι όλη μέρα στον υπολογιστή και αν του πω να πάμε να παίξουμε, με διώχνει! Αυτός, 7/10 φορές είναι ο τύπος του γονιού που αντιμετωπίζει την προπόνηση ως παιδότοπο – πάρκινγκ”.

• Πάμε λίγο στο εφηβικό τμήμα, που φέτος διανύει μία χρονιά με ιδιαιτερότητες. Είναι από τα νεανικότερα ρόστερ όλων των ομίλων του πρωταθλήματος, είχε και το “ξεσπίτωμα” λόγω της αναμόρφωσης της Χωράφας. Σκεφτήκατε να μην το “εκθέσετε” στην υψηλών απαιτήσεων (και “επικινδυνότητας”) ΕΠΣΑ;

“Όχι, ούτε ως σκέψη, ούτε ως υποψία. Παρ’ ότι δεν είναι μόνο αυτά που αναφέρατε. Ξεκινήσαμε τη χρονιά με 40 παιδιά. Σταμάτησαν 4-5 παιδιά λόγω φροντιστηρίων, ανέβηκαν 2-3 στην πρώτη ομάδα, ένα έπαθε μηνίσκο και το περιμένουμε να επιστρέψει και ακόμη και σήμερα, τρεις μήνες μετά, δεν έχουμε κατορθώσει να κάνουμε συνεχόμενες προπονήσεις, όλοι μαζί, για 1-1.5.βδομάδα έστω.

Σκεφτείτε ότι απέναντι σε ομάδες που παρατάσσουν αρχικές ενδεκάδες αποτελούμενες αποκλειστικά από παιδιά γεννημένα το 2000, εμείς παίζουμε με έναν “διχίλιαρο” και τουλάχιστον 4–5 παιδιά γεννημένα το 2002. Και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει σε αυτές τις ηλικίες μία διαφορά δύο ετών. Κάποιες φορές έχεις την εντύπωση ότι αναμετρώνται ομάδα μπάσκετ με ομάδα ποδοσφαίρου”!

• Και δεν υπάρχει απογοήτευση;

“Όχι και το λέω κατηγορηματικά. Δουλεύουμε κατά τέτοιο τρόπο στις προπονήσεις, ώστε και τα ίδια τα παιδιά διαπιστώνουν πρόοδο και εξέλιξη. Το εύκολο θα ήταν να τους πούμε, ότι δεν μας ενδιαφέρει η φετινή χρονιά, εμείς δουλεύουμε για του χρόνου που θα είμαστε ηλικιακά η ίδια ακριβώς ομάδα.

Δεν θα το πούμε. Γιατί είδαμε και στα ίδια τα παιδιά, ότι είναι συνειδητοποιημένα για τη δυσκολία του φετινού εγχειρήματος και αποφασισμένα να ζυμωθούν μέσα από τις όποιες αντιξοότητες και να αξιοποιήσουν τις εμπειρίες που τους προσφέρονται. Όταν λοιπόν μας δείχνουν ότι γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που εξελίσσεται, γιατί να σπεύσουμε εμείς να τους δώσουμε εύκολες δικαιολογίες;”

• Πόσο εύκολο είναι όμως να ανακαλύπτεις κίνητρα σε μία τέτοια μεταβατική χρονιά;

“Θα σας πω ότι το μεγαλύτερο κίνητρο είναι αυτό που προσφέρει η ίδια η ομάδα. Τα παιδιά του Φοίνικα είναι τυχερά, γιατί ξέρουν ότι αν δουλέψουν σωστά και ξεχωρίσουν με τη δουλειά τους, ακόμη κι αν δεν είναι τα σούπερ ταλέντα, θα παίξουν στην αντρική ομάδα. Ο Φοίνικας στηρίζεται σε υπερθετικό βαθμό στις υποδομές του. Αυτό είναι το πρώτο.

Το πιο σημαντικό όμως είναι να συνεχίζεις να δουλεύεις στην προπόνηση, με ποιότητα και ένταση και το ίδιο το παιδί να βλέπει ότι κάθε μήνα βελτιώνεται. Έτσι θα έρθουν και τα αποτελέσματα. Και σας το λέω ότι μετά τις γιορτές θα δείτε μια πολύ διαφορετική ομάδα. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Και βέβαια στο δεύτερο μισό της σεζόν, που τα παιδιά της τρίτης Λυκείου θα φορτσάρουν στο εκπαιδευτικό σκέλος λόγω των πανελληνίων εξετάσεων και οι υπόλοιπες ομάδες θα υποχρεωθούν πλέον να κατέβουν στα δικά μας ηλικιακά μέτρα, θα αλλάξουν και οι ισορροπίες”.

• Πιστεύεις ότι όλα ξεκινούν από τον προπονητή; Δηλαδή ότι εξαρτάται από τη δική του συνέπεια και αφοσίωση το να εισπράξει ανάλογα πράγματα και από τους παίκτες.

“Σίγουρα. Γι’ αυτό και σας είπα για το θέμα των προπονήσεών μας. Αν εμείς λέγαμε “ό,τι και να κάνουμε αυτή η στάνη αυτό το τυρί θα βγάλει” και καθόμασταν στον πάγκο και τους δίναμε μια μπάλα να παίξουν διπλό, ποιός θα έφταιγε; Ακόμη και στα Τζούνιορ προσπαθώ να το περάσω αυτό στα παιδιά και οφείλω να πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη συνέπεια γονιών και παιδιών. Πρέπει να το πω αυτό. Με εξαίρεση βέβαια αυτό το Σαββατοκύριακο, που ξαφνικά δεν μου ήρθαν τέσσερις παίκτες και χάσαμε (γελάει).

Την πρώτη φορά που άκουσα από παιδί, ότι “δεν θα έρθω το Σάββατο στον αγώνα, γιατί έχω να πάω σε πάρτι, μου κακοφάνηκε. Δεν είπα τίποτε εκείνη τη στιγμή, ούτε “τιμώρησα” το παιδί, π.χ. υποβιβάζοντας τον χρόνο συμμετοχής του σε αγώνες. Αν όμως λέει κάτι αυτό, να σας πω ότι δεν έλειψε ξανά από παιχνίδι. Και σίγουρα του έτυχαν κι άλλα πάρτι. Εξαρτώνται και από σένα οι προτεραιότητες που βάζει ένα παιδί. Για μένα μόνο το σχολείο είναι πάνω από την αθλητική δραστηριότητα. Οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα.

Αυτό που λέω στους γονείς, είναι ότι δεν θα φέρνετε τα παιδιά σας με το ζόρι για ποδόσφαιρο. Ένα παιδί που καταλαβαίνει ότι δεν είναι καλό, μπορεί να απογοητευτεί και να χάσει το ενδιαφέρον του. Και σαν ράτσα είμαστε πολύ ανταγωνιστικοί, μας αρέσει αυτό στο οποίο ξεχωρίζουμε. Δεν είναι λοιπόν υποχρεωτικό να παίζουμε ποδόσφαιρο. Είναι όμως ανεπίτρεπτο να μην αθλούμαστε.

Από κει και πέρα, όταν κάνεις 3-4 προπονήσεις την εβδομάδα και παίζεις κι έναν αγώνα, δηλαδή πέντε φορές την εβδομάδα ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα σου, τότε είσαι ποδοσφαιριστής και ο άλλος θα σε αντιμετωπίζει ως ποδοσφαιριστή. Θα το κάνεις επειδή το γουστάρεις και όχι γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις ή γιατί σε στέλνουν από το σπίτι”.

• Την ώρα του αγώνα, ακούνε τον προπονητή ή τον γονιό;

“Αν είναι στο ίδιο μήκος κύματος ακούνε τον προπονητή και χαίρονται για την υποστήριξη που λαμβάνουν από τον γονιό. Αν ο προπονητής λέει “κράτα τη θέση σου” και ο γονιός λέει “πήγαινε μπροστά να βάλεις γκολ”, τότε νομίζω ότι ακούει τον προπονητή, γιατί αυτόν ζει και έχει συνδέσει με την δραστηριότητα και τσαντίζεται με τον γονιό που τον μπερδεύει με τις αντίθετες οδηγίες”.

• Είσαι φίλος των παιδιών;

“Ως ποδοσφαιριστής, κατάλαβα ότι αν ο προπονητής γίνει φίλος των παιδιών, το έχασε το παιχνίδι, ιδιαίτερα σε αυτές τις ηλικίες. Θα κάνουμε και τον χαβαλέ μας, θα μιλήσουμε και για εξωποδοσφαιρικά θέματα, αλλά ο προπονητής εφ’ όσον έχει την πολυτέλεια να μην έχει την τριβή και τις συγκρούσεις της καθημερινότητας με τα παιδιά, πρέπει να είναι πρόσωπο που θα σέβονται κάθε στιγμή”.

Κάπου εκεί έλαβε τέλος η κουβέντα με τον Φώτη, Τρίτη απόγευμα μετά την προπόνηση του εφηβικού και το ρολόι να δείχνει πια 7. Μετά τις γιορτές θα ξαναβρεθούμε, για να ελεγχθεί για τις προβλέψεις του…