Μη γίνεις Έρικσεν, γιατί δεν είμαι Κιάερ

Γράφει ο Αλάδωτος

Καλημέρα όλη μέρα, άντρες, γυναίκες και παιδιά που λεν’ κι ο Αντώνης και οι φίλοι του. Καθυστερημένα, αλλά ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Όσες φορές ξεκίνησα να γράψω με τις μύριες όσες αφορμές μου δόθηκαν εδώ στο βορεινό το Περιστέρι, άλλες τόσες σταμάτησα τρομαγμένος από τα νεύρα που βγαίνανε στο χαρτί. Στην πραγματικότητα δεν ήταν νεύρα, συμπυκνωμένο δίκιο ήταν, αλλά πού να το βρω;

Τελοσπάντων, με αφορμή το συμβάν με τον Έρικσεν ξεκίνησα να γράφω από χθες. Σοκαριστικό δίχως άλλο, αλλά περίμενα να κατακάτσει ο κουρνιαχτός και η έξαρση ευαισθησίας και αγωνίας που στην Ελλάδα έχει ημερομηνία λήξης λίγων 24ώρων, για να συνεχίσουμε -σα να μην τρέχει τίποτε- τη ζωή μας όμορφα, λεβέντικα, ελληνικά.

Αποθέωσαμε και σωστά τον λεβένταρο τον Σιμόν Κιάερ, που πρώτος έδωσε βοήθεια στον Έρικσεν, πρώτος καθησύχασε τη σύζυγο του άτυχου ποδοσφαιριστή, πρώτος έδωσε το πρόσταγμα για το ανθρώπινο τείχος που κράτησε τον πεσμένο συμπαίκτη του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ανησυχήσαμε σφόδρα εάν θα είναι το τελευταίο, που φυσικά δεν θα είναι, θυμηθήκαμε να αναρωτηθούμε εάν υπάρχουν γιατροί και απινιδωτές σε κάθε γήπεδο και κάθε γειτονιά και γέμισαν τα social media με δακρύβρεχτα πονήματα “εκατό χιλιάδαι likes”. Και; Και;

Δεν μ’ εξαιρώ για να εξηγούμαστε. Έχω δει φίλο να καταρρέει λίγα μέτρα μακριά μου, σε 5Χ5. Δεν έγινα Κιάερ, γιατί δεν είχα ιδέα από πρώτες βοήθειες. Ευτυχώς είχαμε γιατρό στην ποδοσφαιροπαρέα και δεν χρειαστήκαμε και απινιδωτή.

Εγώ ήμουν ο τύπος που βάζει τα χέρια στο κεφάλι, αν έχετε δει φωτογραφίες από σχετικά συμβάντα. Ο άχρηστος της ημέρας δηλαδή. Το ίδιο βράδυ μ’ έτρωγε το όλο περιστατικό, σταυροκοπιόμουν με τις ώρες που ο Dr. Takis ήρθε τελικά για μπάλα εκείνη τη μέρα, παρ’ ότι είχε ξυπνήσει πολύ πρωί και ήταν ψόφιος. Γιατί χωρίς αυτόν, ίσως συζητούσαμε διαφορετικά σήμερα.

Πριν κοιμηθώ, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι πρωί πρωί θα αναζητήσω το πλησιέστερο χρονικά σεμινάριο Πρώτων Βοηθειών, για να μην ξανανιώσω ποτέ τόσο άχρηστος, όσο το απόγευμα στο γηπεδάκι.

Και το ‘κανα. Πουρνό πουρνό άνοιξα τον υπολογιστή και βρήκα σε δύο μήνες δωρεάν σεμινάριο, από τον Ερυθρό Σταυρό αν θυμάμαι καλά. Δεν πήγα ποτέ. Ούτε σ’ αυτό, ούτε σε κανα-δυο ακόμη που ακολούθησαν μέσα σ’ ένα εξάμηνο.

Γι’ αυτό σας λέω ρε μπαγάσες. Ελπίζω η δική σας ευαισθητοποίηση όλες αυτές τις ημέρες να μην έχει την ίδια κατάληξη με τη δική μου. Εσείς να μην μείνετε σε διαπιστώσεις και αποθεώσεις, αλλά να μάθετε Πρώτες Βοήθειες, να σιγουρέψετε ότι στα γήπεδα θα υπάρχουν γιατροί, θα υπάρχουν απινιδωτές, θα υπάρχουν όλα όσα πρέπει να υπάρχουν για να κινδυνεύουμε λιγότερο και λιγότεροι.

Αλλιώς τι νόημα είχε όλη αυτή η έκρηξη ευαισθησίας, αγωνίας και “λογοδιάρροιας” στα social media; Να ‘χαμε να λέγαμε;