Αυτές οι… άνιωθες γυναίκες!
“Ο γιος μου είναι 11 ετών -λίαν προσεχώς 12- και παίζει ποδόσφαιρο σε ομάδα του Περιστερίου, δεν έχει σημασία ποια, πως και γιατί.
Από 7 ετών μαζί με τον μπαμπά, τρεις φορές την εβδομάδα και με χιόνια και με κρύα, δεν χάνουμε προπόνηση εμείς. Ούτε ματς φυσικά. Και τις φορές που δεν μπορούσε ο μπαμπάς, πήγαινε με τη μαμά. Αναγκαίο κακό!
Γιατί κακό; Γιατί είναι… άνιωθες, ρε φίλε! Γιατί το παλικάρι σέρνεται στο χορτάρι και αυτή το περιμένει με ανοικτή τη ζακέτα μην της κρυώσει! Πώς να κρυώσει μωρέ; Στάλα ιδρώτα δεν έβγαλε…
Αμ, το άλλο; Πέναλτι έχασε και αυτή το αγκάλιασε λες και το σηκώσαμε το τιμημένο. Ανιωθες, σου λέω…
Αν δεν ήμουν κι εγώ να του τα σούρω 7-8-20 φορές, να το ντοπάρω (ψυχολογικά εννοώ, έτσι;), να μιλήσουμε σαν άντρες (δηλαδή εγώ να φωνάζω κι αυτός να ακούει), ακόμη με το καλάμι θα κλώτσαγε και αντί για ποδόσφαιρο θα έβλεπε Eurovision.
Το Πάσχα είχαμε τουρνουά. Μεγάλη Τετάρτη και Μεγάλη Πέμπτη δούλευα φουλ και τον πήγε η μάνα του, αλλά τα μάθαινα εγώ. Και τι έκανε η άθεη μεγαλοβδομαδιάτικα; Τελειώνει το ματς, έχουμε αρπάξει τέσσερα (ευτυχώς βάλαμε και δύο – μας έλειπαν παίκτες) κι εκεί που βγαίνει ο δικός μου με το κεφάλι μέχρι το πάτωμα (προφανώς είχε ξεχάσει ότι έλειπα), τι του λέει ρε φίλε;
“Δεν πειράζει αγόρι μου. Άσε να χαρούν και τα άλλα παιδάκια. Μάνα δεν τα έκανε κι αυτά;”. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, όταν το άκουσα. Με ηρέμησε λίγο το γεγονός, ότι ο μικρός ήρθε με την ουρά στα σκέλια και μου είπε: “Μπαμπά συγγνώμη, χάσαμε”.
Αλλά το βράδυ είχα εφιάλτες. Είδα, λέει, ότι παίζαμε τελικό, χάσαμε με γκολ οφσάιντ (αλλιώς δεν χάνουμε, να ξέρεις…) και με το που σφύριξε ο διαιτητής, ο δικός μου πήγαινε και χαιρέταγε τους αντιπάλους, λες και χαιρότανε με τη χαρά τους! Μου ‘φυγαν τα τσίσα, σου λέω…
Και τι να κάνω; Στο μεταξύ, έχουν σφίξει τα γάλατα και στη δουλειά, το ματς του Σαββατοκύριακου θα δω και αν το δω κι αυτό. Κοντεύουν δυο μήνες από τότε και ακόμη ζούμε τις παρενέργειες. Χάσει-κερδίσει το Σαββατοκύριακο, τη Δευτέρα δεν κρατιέται να πάει για προπόνηση. Ποιός; Αυτός που αν το Σάββατο είχε χάσει, Δευτέρα και Τρίτη προσποιούταν ζαλάδες και κρυάδες, για να μην πάει για προπόνηση.
Ο προπονητής του μου λέει ότι είναι πολύ ορεξάτος τον τελευταίο καιρό. Άσε μας ρε κόουτς κι εσύ. “Διασκεδάζει το παιχνίδι” λέει. Ναι, αλλά ξέχασε πως παίζεται, ρε φίλε.
Την περασμένη Κυριακή, ήταν μέσα σε μια κόντρα κι ο αντίπαλος έχει πέσει και σφαδάζει χειρότερα από Καραγκούνη και Φορτούνη μαζί. Και πήγε από πάνω, του χάιδευε το κεφάλι και τον βοήθησε και να σηκωθεί.
Φίλε, είδα το φιλμάκι της ζωής για δευτερόλεπτα. Λέω “να ‘το, έρχεται το εγκεφαλικό”. Θυμήθηκα ιστορίες με κάτι άμπαλους προέδρους, προχωρημένης ποδοσφαιρικής ηλικίας, που πιάνανε τους προπονητές και τους λέγανε “Να πάρουμε τον τάδε; Είναι πολύ καλό παιδί…”.
Ρε, καλό παιδί είναι. Μπάλα ξέρει;
Μου το μαγάρισε το παιδί, αδερφέ. Αυτή η… άνιωθη, τα έκανε όλα! Τον είχα Βάιο Καραγιάννη και μου τον έκανε Θεοφύλακτο Νικολαΐδη, γ@@@ την καταδίκη μου. Κι είχα όνειρα ρε φίλε, γι’ αυτό το παιδί…
Ο μπαμπάς του (παραλίγο) Μέσι,
κατά κόσμον Βασίλης Τ.”
