Της… κακομοίρας το μπουγαδοκόφινο

Καλό φθινόπωρο θα πω, γιατί ποτέ δεν συμπαθούσα τους άρτι αφιχθέντες από διακοπές, που σου πετούσαν κατακέφαλα ένα “καλό χειμώνα” λες και το καλοκαιράκι τελειώνει με την επιστροφή τους στην Αθήνα. Εξάλλου τουλάχιστον μια πενταετία τώρα, καλοκαιράκι έχουμε μέχρι τα Χριστούγεννα.

Ο “Αλάδωτος” επέστρεψε. ¨Επρεπε να δουλέψουμε και το μαγαζάκι στο νησί. Δεν κάναμε διακοπές δυόμιση μήνες, κουτσή σεζόν δουλεύαμε και κανονικά έπρεπε να πάμε μέχρι τέλος του μήνα, αλλά ας όψονται οι υποχρεώσεις στην Αθήνα.

Τελοσπάντων, κανέναν δεν ενδιαφέρουν αυτά, ούτε καν τον Δημητράκη που τουρίστα με ανεβάζει, τουρίστα με κατεβάζει. Ούτε είναι και σοβαρά προβλήματα. Τι να πει και ο πρόεδρος Αλέξανδρος που φορτίζει τρεις φορές τη μέρα το κινητό για να τους προλάβει όλους.

Ο Σεπτέμβρης είναι παραδοσιακά ο μήνας της μουρμούρας για τις ώρες στα δημοτικά γήπεδα. Ο πρόεδρος πίστευε ότι ξεμπέρδεψε πέρσι με τη συμφωνία που έγινε με όλους τους συλλόγους και είχε ορίζοντα διετίας, αλλά….

…αλλά κάτι τα περιοριστικά μέτρα για τον Κορωνοϊό, κάτι κάποιες καινούργιες προσπάθειες (Γαλαξίας, Χρυσούπολη κ.λ.π.) να ξαναφτιάξουν Ακαδημία, όλο και ξεφυτρώνουν “προβληματάκια”.

Προψές τσακώθηκα μ’ έναν φίλο που μου έλεγε για την “προκλητική Χρυσούπολη που απαιτεί ώρες για να φτιάξει Ακαδημία”. Από πού κι ως πού είναι προκλητικό να ζητάει ένας περιστεριώτικος σύλλογος ώρες για να προπονηθούν τα τμήματά του σε περιστεριώτικα γήπεδα;

Πρόκληση και μάλιστα τεράστια ήταν μέχρι σήμερα η Χρυσούπολη που είχε έναν σκασμό ώρες με ένα τμήμα όλο κι όλο, το αντρικό, που μία μαζευόταν και μία έβγαινε amber alert. Και την ίδια ώρα στα υπόλοιπα γήπεδα γίνεται της κακομοίρας και του ελληνικού κινηματογράφου…

Κι ήμουν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς σε σχετική κουβέντα στο κολυμβητήριο, με παράγοντα περιστεριώτικου σωματείου που διαμαρτυρόταν για την ασφυξία στο γήπεδο που χρησιμοποιούσε η ομάδα του, την ίδια ώρα που κυκλοφορύσαν “βρώμες” ότι η Χρυσούπολη “επινοικίαζε” δικές της ώρες που δεν χρειαζόταν!

Και τα έλεγε στον Δημήτρη τον Χιώτη του ΟΠΑΑΠ, που του απαντούσε ότι “όταν βλέπουμε κάποιον να πνίγεται, δεν τον πατάμε στο κεφάλι, αλλά του δίνουμε το χέρι”. Βέβαια η Χρυσούπολη είχε καμια τριετία που… πνιγόταν και ο παράγοντας δεν μάσησε τα λόγια του:

Δημήτρη μου λάθος το παράδειγμα. Στην περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με κουτοπόνηρο πρόσκοπο που περνάει με το ζόρι τη γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο για να κάνει καλή πράξη. Αφού δεν θέλει η γιαγιά…”. Μεγάλη αλήθεια!

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να εξυπηρετηθούν όλοι και να μην ξαναζήσουμε “νταβατζιλίκια” στις πλάτες κανενός. Εκτός κι αν… Εκτός κι αν έχει δίκιο ο Κότσαλος που χρόνια τώρα “πετάγεται μέχρι το κοντέινερ να φέρει και τους τίτλους ιδιοκτησίας” και το γήπεδο είναι ιδιοκτησία της Χρυσούπολης.

Τότε όμως προς τι τα παρακάλια προς την δημοτική Αρχή (και τα νευράκια για την… αναλγησία της) για να φτιαχθεί ένα ιδιόκτητο γήπεδο συλλόγου; Από πότε χρηματοδοτούνται ή αναμορφώνονται ιδιωτικές εκτάσεις; Μην τρελαθούμε κιόλας. Και έτσι και γιουβέτσι δεν γίνεται…

Leave a Reply