Ι. Χαλιμούρδας: “Έλα να μιλήσουμε, μαζί θα βρούμε την καλύτερη λύση”

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

 

Παραδόξως όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη στο μυαλό μου, να συνεχίσω ως προπονητής, ιδιαίτερα σε επίπεδο αντρικών τμημάτων.

Αντίθετα η ενασχόλησή μου περιστασιακά με τις υποδομές, όσο ακόμη αγωνιζόμουν,, είχε καλλιεργήσει μέσα μου την ιδέα να δουλεύω με παιδιά.

Όλοι κρύβουμε έναν προπονητή μέσα μας. Πόσο μάλλον ένας ποδοσφαιριστής, που έχει και αυτή την υπεροψία του “εγώ έχω παίξει ποδόσφαιρο”, άρα το κατέχω το θέμα.

Έπρεπε να μπω στη διαδικασία απόκτησης διπλώματος έναν χρόνο αργότερα, για να καταλάβω ότι δεν ήξερα απολύτως τίποτε! Ιδιαίτερα σε επίπεδο αναπτυξιακών ηλικιών που δεν έχει καμία σχέση με την πρώτη ομάδα”.

Όταν μια συνέντευξη ξεκινάει με παραδοχή, προμηνύεται σίγουρα ενδιαφέρουσα και ο Ισίδωρος Χαλιμούρδας, τεχνικός των Κ14 και Κ12 του Αγίου Ιεροθέου, είναι ούτως ή άλλως τύπος που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον με τη δουλειά του στην ποδοσφαιρική Ακαδημία του “Αγίου”.

Γι’ αυτό και είμαι 100% με το κομμάτι του νέου κανονισμού προπονητών που επιβάλλει την κατοχή διπλώματος UEFA” συνεχίζει και διαπιστώνει:Υπάρχουν βέβαια και κάποιες υπερβολές που σου δίνουν αμέσως την εντύπωση πως είναι κάτι που απλά μεταφέρθηκε και μεταφράστηκε για να ισχύσει, αλλά ως γενικό πλαίσιο είναι σε θετική κατεύθυνση.

Για παράδειγμα στους περιορισμούς ως προς τον αριθμό τμημάτων ή στις προϋποθέσεις για τους υποψηφίους εξετάσεων, φαίνεται ότι απευθύνεται σ’ ένα πρότυπο περιβάλλον τμημάτων ΠΑΕ, όπου όλη η δομή είναι πολύ διαφορετική.

Και στη Σχολή οι καταστάσεις πάνω στις οποίες δουλεύεις είναι οι ιδεατές και δύσκολα εφαρμόσιμες στην ποδοσφαιρική Ακαδημία ενός συνοικιακού συλλόγου. Εϊναι όμως απαραίτητη γνώση και εναπόκειται σε σένα να την προσαρμόσεις στις απαιτήσεις της εργασίας σου”.

Είσαι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- στα πιο κομβικά τμήματα μιας ποδοσφαιρικής Ακαδημίας. Η μετάβαση από το Κ10 και το 5Χ5 στο Κ12 του 9Χ9 και τα 3/5 του γηπέδου, όπως και από την Κ12 στην Κ14 του ολόκληρου πλέον γηπέδου και του 11Χ11 είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι για προπονητή και αθλητή. Το σκέφτομαι λάθος;

Είναι σίγουρα τα τμήματα με τις περισσότερες ιδιαιτερότητες. Αλλάζει ο χώρος, αλλάζει ο τρόπος σκέψης και ανάπτυξης, ο σχηματισμός, αλλάζουν πολλά σε σύντομο χρόνο. Για μένα δεν αλλάζει η φιλοσοφία πάνω στην οποία δομείς το παιχνίδι σου. Εμείς θα παίζουμε πάντα από πίσω κι ας ασκεί ο αντίπαλος πίεση ψηλά, ακόμη και στην πρώτη πάσα, πράγμα που θεωρώ απαράδεκτο σε αυτές τις ηλικίες και θα έχουμε σωστή αντίληψη του χώρου.

Θέλω τον τερματοφύλακα, ανεξαρτήτως του έξτρα χρόνου που μπορεί ή θέλει να αφιερώσει σε ειδική εκγύμναση θέσης, να προπονείται μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά για να αποκτήσει τεχνική και να έχει συμμετοχή στο χτίσιμο του παιχνιδιού.

Θεωρώ ότι θα πρέπει τα παιδιά να είναι έτοιμα όταν ολοκληρώσουν το Κ14 και φύγουν για το παιδικό. Εκεί θα πάνε σε δύναμη, σε αντοχή, σε άλλα χαρακτηριστικά, έχοντας ολοκληρώσει τη βασική ποδοσφαιρική εκπαίδευση.

Σίγουρα υπάρχουν ιδιαιτερότητες στα δύο αυτά ηλικιακά κλιμάκια και δημιουργούνται και δύο ταχύτητες, ανάμεσα στα παιδιά που ήταν ήδη στο κλιμάκιο έναν χρόνο, άρα έχουν εξοικείωση στις νέες συνθήκες και αυτά που ανεβαίνουν και ψάχνουν τα πατήματά τους.

Και κάπου εδώ μπαίνει και η παράμετρος “γονέας” του παιδιού που πέρσι ήταν στο πρώτο τμήμα της Κ10 και φέτος θα χρειαστεί να ξεκινήσει στο δεύτερο ή και το τρίτο της Κ12. Κάποιοι δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι αυτό δεν συνιστά υποβάθμιση του αθλητή ή διάλειμμα στην εξέλιξή του.

Αντίθετα τονώνει την αυτοπεποίθηση και το βοηθάει να αναπτύξει ηγετικά χαρακτηριστικά, όταν αισθάνεται αμέσως το ίδιο σημαντικός με την προηγούμενη χρονιά, σ’ ένα σύνολο στο οποίο το ίδιο μπορεί να είναι από 1 και 2 χρόνια μικρότερο σε ηλικία”.

Παρ’ όλα αυτά αρχίζουν τα παράπονα και όλα εκείνα τα “γιατί” που πρέπει να απαντηθούν…

Δεν έχω πρόβλημα. Δεν θα είχα ούτως ή άλλως, γιατί ο Δημήτρης (σ.σ.: Βαφειάδης) ως υπεύθυνος της Ακαδημίας λειτουργεί για όλους μας ως κυματοθραύστης. Απλώς εγώ, ως Ισίδωρος, δεν μπορώ να αφήνω όλα τα πράγματα να πηγαίνουν πάνω στον Δημήτρη.

Θέλω να κάτσω με τον γονιό και να συζητήσω, να του εξηγήσω και το “πως” και το “γιατί”. Κουβέντα με πραγματικά δεδομένα και ρεαλισμό, γιατί -καλώς ή κακώς- ο καθένας βλέπει το παιδί του πολύ διαφορετικά από έναν τρίτο, αντικειμενικό παρατηρητή. Έλα να συζητήσουμε και μαζί θα βρούμε την καλύτερη λύση.

Εξάλλου, ο διαχωρισμός των τμημάτων δεν είναι άπαξ στην αρχή της χρονιάς και τέλος. Τα παραδείγματα παιδιών που μέσα σε ελάχιστο χρόνο άλλαξαν τελείως τις ισορροπίες, κερδίζοντας σε ύψος, σε δύναμη, σε ταχύτητα, δεν είναι λίγα.

Πέρσι είχα 2-3 παιδιά που ξεκίνησαν ελαφρώς υπέρβαρα και μέσα σε 2-3 μήνες είχαν “στεγνώσει” και ήταν εντελώς διαφορετικές μονάδες πλέον. Αυτά τα παιδιά δεν πρέπει να τα επιβραβεύσω; Πέρσι έπαιξε με το Κ12 ποδοσφαιριστής γεννημένος το 2009. Δεν υπογράφουμε συμβόλαιο”.

Οι αγωνιστικές προτεραιότητες αλλάζουν στο Κ14 ή ψηλότερα;

Ως άνθρωπος θέλω να μπαίνω στο γήπεδο χαμογελαστός και να βγαίνω επίσης χαμογελαστός. Μ’ ενδιαφέρει να δημιουργώ γκρουπ που θα διασκεδάζουν αυτό που κάνουν και με μεγάλη χαρά παρακολουθώ τα παιδιά του “Αγίου” να είναι φίλοι πέρα από συμπαίκτες, να έρχονται παρέα για προπόνηση, να πηγαίνουν βόλτες μαζί, να απολαμβάνουν τον χρόνο που είναι μαζί.

Φυσικά και θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί, αλλιώς δεν θα το καταφέρναμε μέχρι σήμερα. Αλλά μέχρι και το Κ14, δεν είναι αυτοσκοπός το αποτέλεσμα. Παίζουμε καλό ποδόσφαιρο; Βελτιωνόμαστε κάθε μέρα που περνάει; Μέσα από αυτά θα έρθει και το καλύτερο αποτέλεσμα.

Αν δηλαδή στηθούμε όλοι στην περιοχή, διώχνουμε 60 λεπτά τη μπάλα στην εξέδρα και με μια αντεπίθεση κερδίσουμε και 0-1, τι κέρδισε το παιδί από αυτό το ματς;”.

Κάποιος μπορεί να σου πει ότι κέρδισε σε αυτοπεποίθηση, κέρδισε τη γνώση και την εμπειρία, ότι μπορεί να κερδίσει μία μάχη ακόμη κι αν δεν είναι το φαβορί, ο ισχυρός, ο καλύτερος…

Έχουν πολύ χρόνο μπροστά τους για να επεξεργαστούν και την αγωνιστική σκοπιμότητα. Αυτό που προέχει σε αυτές τις ηλικίες είναι να αναδείξουν και να ενισχύσουν τα ατομικά χαρακτηριστικά τους και όχι να μάθουν να καμουφλάρουν τις αδυναμίες τους.

Εξάλλου το αποτέλεσμα είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Μην μου πεις ότι δεν έχεις δει παιχνίδια που είναι 3-0 ή 4-0 ημίχρονο και στο δεύτερο μέρος που γίνονται οι αλλαγές να γίνονται 4-4 ή και 4-5.

Δηλαδή τι πρέπει να κάνει ο προπονητής; Να περιμενει να φτάσουμε στο 50′ για να κάνει αλλαγή; Όχι, η δουλειά του είναι να βοηθήσει τα παιδιά που βρίσκονται στον πάγκο, να φτάσουν στο επίπεδο αυτών που ξεκινούν το παιχνίδι, ώστε να μην υπάρχει αυτή η ανισορροπία στη δυναμικότητα του γκρουπ. Ε, αυτό δεν θα γίνει αν τα παιδιά αγωνίζονται 5 και 10 λεπτά. Κανείς δεν θα κερδίσει τίποτε από μία συμμετοχή 5 λεπτών, απλώς κοροϊδευόμαστε…”.

Από την άλλη πάλι, επειδή το αποτέλεσμα όντως είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, ποια είναι η αντίδραση ενός παιδιού μιας ομάδας που προσέχει να αναπτύσσεται σωστά, να κυκλοφορεί σωστά τη μπάλα, να δημιουργεί ποιοτικές φάσεις μεσοεπιθετικά, αλλά έχει απέναντί της έναν αντίπαλο που σουτάρει διαρκώς και απ’ όλες τις θέσεις “για να… κρεμάσει τον τερματοφύλακά μας του 1.50 κάτω από την αντρική εστία”;

Αυτή είναι η δουλειά του προπονητή. Να πείσει δηλαδή τον νεαρό ποδοσφαιριστή, ότι ο αντίπαλος αξιοποιεί ένα πρόσκαιρο πλεονέκτημα που αύριο θα του είναι παντελώς άχρηστο, ενώ ο ίδιος εκπαιδεύεται σε πράγματα που θα τον κάνουν διαρκώς καλύτερο και θα τον ακολουθούν για μια ζωή.

Δεν λέω ότι είναι εύκολο, τα παιδιά είναι ανταγωνιστικά και θέλουν να νικούν. Όλοι μας θέλουμε τη νίκη. Αλλά δεν θα θυσιάσουμε την εξέλιξη, τη βελτίωση, για 2 νίκες παραπάνω σ’ ένα πρωτάθλημα ή τουρνουά Κ14.

Και να στο πω κι αλλιώς, γιατί να μπει ο ποδοσφαιριστής στο… τριπάκι “α, να σουτάρω κι εγώ από τη σέντρα” και όχι στη διαδικασία “να μην εκθέσω τον τερματοφύλακά μου σε σουτ, να μην τους επιτρέψω να σουτάρουν ανενόχλητοι, να μην κάνω άσκοπα φάουλ κοντά στην περιοχή μου”.

Η τακτική και ατομική και ομαδική έχει θέση σε αυτές τις ηλικίες;

Η τακτική έχει πάντα τη δική της θέση, αλλά αποτελεί διαφορετική προτεραιότητα. Σου είπα και πριν ότι για μένα, μέχρι το Κ14 προέχει η τεχνική, να δουλέψεις εξαντλητικά τα ατομικά χαρακτηριστικά και την τεχνική. Τα παιδιά δεν πρέπει να μένουν καρφωμένα σε μία θέση. Ο κεντρικός αμυντικός θα πρέπει να παίξει και αμυντικός μέσος για να δουλέψει τη μεταβίβασή του.

Όταν κάποιος μάθει να ανταποκρίνεται σε 2-3 ρόλους, θα είναι πολύ πιο χρήσιμος στο σύνολο και θα πάρει ευκολότερα ευκαιρίες όταν κληθεί να καλύψει ένα κενό αργότερα, στο αντρικό. Αν πάρει την ευκαιρία καλύπτοντας για παράδειγμα με επιτυχία τη θέση του δεξιού μπακ, τότε θα κερδίσει μία θέση στην ενδεκάδα και θα διεκδικήσει και τη φυσική του θέση”.

Εντάξει, από σέντερ μπακ σε αμυντικό χαφ είναι ένα… τσιγάρο δρόμος. Είσαι δεκτικός και σε πιο extreme πειραματισμούς;

Πέρσι, υπολειπόμασταν λίγο σε ταχύτητα μπροστά και πήρα τον κεντρικό αμυντικό, τον Νίκο τον Ρηνάκη και τον έβαλα μπροστά. Πρέπει να έβαλε 25 γκολ. Είχε τον σωματότυπα, είχε καλά τελειώματα, αργότερα επέστρεψε στην αρχική του θέση.

Ως ποδοσφαιριστής έπαιξα όλες τις θέσεις του άξονα. Και επιθετικός και κεντρικός αμυντικός και κεντρικό χαφ. Δεν είχα την έκρηξη για να παίξω στα άκρα.

Και να ξέρεις ότι ο ποδοσφαιριστής γνωρίζει τη δυνατότητά του να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις μιας θέσης. Έρχονται τα παιδιά και σου λένε “δυσκολεύομαι εκεί, γιατί δεν μπορώ να κάνω αυτό ή το άλλο” και συ πρέπει να τους εξηγήσεις ότι χρειάζεται υπομονή και εκπαίδευση για την προσαρμογή.

Για να μην ξεφύγουμε από το αρχικό ερώτημα περί τακτικής, είμαι της άποψης ότι σε αυτές τις ηλικίες θα πρέπει να εκπαιδεύεσαι σε ξεκάθαρα πράγματα.

Εμείς στο Κ14 παίζουμε 4-3-3, ό,τι πιο ξεκάθαρο υπάρχει ως σύστημα, με ένα εξάρι και τριγωνικές σχέσεις παντού, να ξέρει το παιδί ανά πάσα στιγμή τις λύσεις γύρω του.

Στο Κ12 παίζουμε 3-2-3, δύο ρόμβους, που επίσης σου δίνει περισσότερες και καλύτερες επιλογές. Αυτό σε κάποια άλλη “φουρνιά” ποδοσφαιριστών μπορεί να προσαρμοστεί λίγο διαφορετικά, ώστε να ταιριάζει καλύτερα στο υλικό. Δεν έχε νόημα να παλεύουμε διαρκώς να προσαρμόσουμε το υλικό σε αυτό που έχουμε ως μονόδρομο στο μυαλό μας. Θα χρειαστεί κάποια στιγμή να προσαρμοστούμε και στο υλικό που υπάρχει στα χέρια μας”.

Έχεις νιώσει στη διάρκεια που δουλεύεις ως προπονητής, να σκέφτεσαι ως ποδοσφαιριστής, να μεταφέρεις εμπειρίες, παραστάσεις ή ακόμη ακόμη να δουλεύεις τον αμυντικό σου μέσο ως τον μέσο που ήσουν ή θα ήθελες να είσαι;

Το να προϋπήρξες ποδοσφαιριστής σε βοηθάει πολύ στη διαχείριση των συναισθημάτων ενός παιδιού. Ξέρεις τι αισθάνεται μετά από κάθε περίσταση, γιατί τα έχεις αισθανθεί κι εσύ. Σίγουρα μπορώ να δώσω 2 συμβουλές παραπάνω για τη θέση στην οποία αγωνίστηκα, αλλά όχι για να δημιουργήσω κλώνους. Απλώς έχεις την εμπειρία και τις παραστάσεις για τις ιδιαιτερότητες της θέσης, γνωρίζεις πλέον πράγματα που θα συμβούν πριν συμβούν, γιατί τα έχεις ζήσει και αντιμετωπίσει κάποια χρόνια νωρίτερα”.

Η επιλογή των όποιων επόμενων επαγγελματικών βημάτων σου θα γίνει με βάση φιλοσοφία ή φιλοδοξία;

Για να μην παρεξηγηθούν αυτά που συζητάμε, ο τρόπος που σκέφτεσαι και ιεραρχείς κάποια “θέλω” εξαρτάται από το επαγγελματικό περιβάλλον. Σίγουρα θα μ’ ενδιέφερε να εργαστώ στο πλαίσιο λειτουργίας μιας ΠΑΕ, εκεί που ναι, ενδεχόμενως το αποτέλεσμα μετράει νωρίτερα, αλλά και το υλικό με το οποίο δουλεύεις είναι διαφορετικό, επιλεγμένο μεταξύ εκατοντάδων παιδιών της ηλικίας αυτής, εκπαιδευμένο σε εντελώς διαφορετικές βάσεις, με μεγαλύτερη άνεση χρόνου και χώρου, άλλες υποδομές.

Μην γελιόμαστε, αρχή όλων είναι το γηπεδικό. Συζητάμε για τον Ιερόθεο, που αυτή τη στιγμή αποτελεί τη δεύτερη τη τάξει ομάδα του Δήμου Περιστερίου. Υπάρχει ποτέ περίπτωση ο Ιερόθεος να φτάσει να λειτουργήσει στα πρότυπα μιας ΠΑΕ, με τις σημερινές γηπεδικές εγκαταστάσεις; Όχι.

Όχι, γιατί όταν ένα παμπαιδικό τμήμα 30 ατόμων (και μιλάμε για ένα μόνο τμήμα του συγκεκριμένου ηλικιακού κλιμακίου, το Κ14Α ή το Κ14Β, Γ) προπονείται σε μισό γήπεδο, για 1 ώρα και 1 τέταρτο, τρεις φορές την εβδομάδα, θα πρέπει να βγάζεις λαγούς από το καπέλο για να φτιάξεις εκείνες τις προπονητικές μονάδες, που θα διασφαλίζουν κατά το δυνατόν τη διαρκή πρόοδο.

Περισσότερα γήπεδα σημαίνει μεγαλύτερη άνεση χρόνου και χώρου για να δουλέψεις σωστά. Βλέπεις για παράδειγμα τον Ατρόμητο, που έχει τις δικές του εγκαταστάσεις στου Μαζαράκη, έχει τις “δικές του” εγκαταστάσεις στο Νταμάρι και πάλι κάθε τόσο τα τμήματα υποδομής της ΠΑΕ αναζητούν γήπεδα στην ευρύτερη δυτική Αττική για να προπονηθούν όπως πρέπει.

Φαντάσου λοιπόν έναν συνοικιακό σύλλογο, που δεν έχει την οικονομική πολυτέλεια να αρνηθεί την εγγραφή ενός παιδιού στην ποδοσφαιρική του Ακαδημία, που ως ισχυρό brand name προσελκύει το ενδιαφέρον, αλλά αναγκάζεται να τοποθετήσει το ίδιο ταβάνι στην ανάπτυξή του, εκτιμώντας και σωστά ότι δεν μπορεί να έχει περισσότερα από 50-60 άτομα παμπαιδικό, γιατί δεν έχει πού να τα βάλει να προπονηθούν.

Αν αυτή τη στιγμή, είχαμε άλλα δύο γήπεδα στο Περιστέρι και μακάρι να ευδοκιμήσει αυτή η λύση ανάβαθμισης των δύο χωμάτινων γηπέδων απέναντι από το Άλσος, θα μιλούσαμε εντελώς διαφορετικά.

Αλλά μην πάμε μακριά. Μήπως και έτσι όπως είμαστε, υπήρξε ποτέ μια επικαιροποίηση της διανομής ωρών μεταξύ των συλλόγων, βάσει της πραγματικής κατάστασης στην οποία βρίσκονται;

Έγινε κάπου, κάπως, κάποτε μια μοιρασιά και έκτοτε ουδέν. Μία ομάδα με 60 παιδιά σήμερα, έχει τις ίδιες ακριβώς ώρες προπόνησης με μια ομάδα που έχει 200 παιδιά. Αυτό το βλέπεις σωστό;”.

Ποια είναι η γνώμη σου για σκορ 8-0 και 10-0; Και ποια είναι η γνώμη σου για ημίμετρα, πολλές φορές στη σφαίρα του γελοίου, να μην δημοσιεύονται τέτοια σκορ ή να βάζει έναν παραπάνω παίκτη η ομάδα που χάνει με πέντε γκολ διαφορά κ.λ.π κ.λ.π;

Και τι θα γίνει αν βάλει έναν παίκτη παραπάνω η ομάδα που χάνει ή αν βγει ένας παίκτης από την ομάδα που κερδίζει; Το 5-0 θα γίνει 7-0. Δεν γίνεται από τη μία να μην κάνουμε τίποτε ώστε να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ των συλλόγων και από την άλλη να λέμε “ναι, θα χάσεις 12-0, αλλά θα φροντίσουμε να μην το μάθει κανείς…”.

Πόσα χρόνια ακούμε για ομίλους ΠΑΕ στην ΕΠΣΑ; Έγινε ποτέ τίποτε; Όχι. Πάλι οι ΠΑΕ βρίσκονται σε ανάμεικτους ομίλους. Αλλά μετά μας ενοχλεί το 10-0 και βάζουμε χέρι και στον προπονητή της ΠΑΕ και απαιτούμε να πει στα παιδιά “σταματήστε να παίζετε” ή “μη βάλετε άλλο γκολ, στριφογυρνάτε τη μπάλα στη σέντρα”. Μα αυτό είναι μεγαλύτερη διακωμώδηση και γελοιοποίηση του αντιπάλου. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε;

Πρώτα απ’ όλα είναι αντιπαιδαγωγικό. Τι λέμε δηλαδή στο παιδί των 13 χρόνων που πρέπει να βγει, γιατί η ομάδα του κερδίζει 5-0; Του λέμε ότι είναι κανονισμός του ποδοσφαίρου, να τιμωρείται όταν η ομάδα του είναι πολύ καλή ή ο ίδιος εκτελεί σωστά όσα του ζητάει ο προπονητής του; Αυτό δεν του λέμε;”.

Όταν είσαι συνηθισμένος να ρωτάς, αλλά τελικά καλείσαι να απαντήσεις σε περισσότερα ερωτήματα κι από αυτά που υπέβαλλες, χωρίς μάλιστα να διαθέτεις πειστικές απαντήσεις, η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος.

Απλά την κρατάς ως τροφή για σκέψη…

Leave a Reply