Η “επόμενη μέρα” της πανδημίας

Τώρα που σιγά σιγά διαμορφώνουμε καλύτερα μία εικόνα περί της κατάστασης, τόσο στον ελληνικό χώρο, όσο και διεθνώς και αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οι μη ρεαλιστικές -εξ αρχής- καταληκτικές ημερομηνίες των μέτρων θα καταγράψουν κι άλλες παρατάσεις, είναι και δυσκολότερο να γίνουμε αποδέκτες υπερφίαλων και ανέφικτων σεναρίων και εκτιμήσεων για αγωνιστική δράση.

Γνωρίζοντας για παράδειγμα ότι η καραντίνα θα παραταθεί έως το τέλος Απριλίου, με το επόμενο δεκαπενθήμερο να χαρακτηρίζεται ως το πιο κρίσιμο (μέχρι το επόμενο…) στη μάχη με τον κορωνοϊό, είναι προφανές ότι τα όποια σενάρια -μερικής έστω- επιστροφής σε κανονικότητα και αγωνιστική δράση πριν από τις 10 – 15 Μαΐου, μπορεί να είναι ευσεβείς πόθοι για τις διοργανώτριες Αρχές, αλλά δεν παύουν να είναι εκτός πραγματικότητας, ακόμη και στο πιο αισιόδοξο σενάριο εξελιξης της μάχης.

Την ίδια ώρα που ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας μας λέει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, ότι η χαλάρωση των μέτρων είναι πιο κρίσιμη και δύσκολη, ακόμη και από την επιβολή τους, οι Υπουργοί -ο ένας μετά τον άλλον- μας προτρέπουν σιγά σιγά να ξεχάσουμε το πατροπαράδοτο Ελλήνων Πάσχα, μας προετοιμάζουν για τουλάχιστον ένα μήνα διαδικτυακών σχολικών μαθημάτων και σε ρόλο επικοινωνιακών λαγών προαναγγέλουν πού περίπου θα κυμαίνονται οι μισθοί μετά το τέλος της πανδημίας (!), ας κρατήσουμε δειλά δειλά τα απτά αποτελέσματα των θυσιών στην προσωπική μας ζωή.

Αντί να καταστροφολογούμε με διαδικτυακές συνομωσιολογίες ας οργανώσουμε τις πρώτες προτεραιότητες στην τελική ευθεία του περιοριστικού καθεστώτος, αλλά κυρίως την επόμενη ημέρα της σταδιακής χαλάρωσης.

Ας σκεφτούμε με ποιόν τρόπο θα είμαστε λιγότερο ευάλωτοι στην επόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πόσα και ποια πράγματα θα πρέπει να υιοθετήσουμε από μόνοι μας, χωρίς την άνωθεν επιβολή κα τον κρατικό μπαμπούλα.

Η προσωπική υγιεινή και η σωματική υγεία θα πρέπει σαφώς να αναρριχηθούν στην ιεραρχία της καθημερινότητας, κυρίως της νέας γενιάς, που καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα κληθεί μέσα στον Μάιο να επιστρέψει στα θρανία για να σώσει ό,τι σώνεται από την διδακτική ύλη και τη χρονιά.

Μάλλον, εξαιρετικά φιλόδοξο το “αμέσως μετά το Πάσχα”, αναγκαίο -κυρίως για τις τελευταίες τάξεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης- το πρώτο δεκαπενθήμερο του Μαΐου.

Σε ό,τι αφορά στα “δικά μας”, δηλαδή το αθλητικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας, δεν ωφελεί να κάνουμε αγωνιστικά σχέδια τουλάχιστον στο κομμάτι των υποδομών. Δεν έχει και κανένα νόημα να κοροϊδέψουμε εαυτούς και αλλήλους, με κάποια final 4 ή final 8. για να αναδείξουμε ντε και καλά πρωταθλητές στις ηλικιακές κατηγορίες, όταν μάλιστα οι νεαροί ποδοσφαιριστές θα προέρχονται από καραντίνα δύο μηνών, ενώ παράλληλα θα είναι διπλά επιβαρυμένο το εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την αναπλήρωση των χαμένων ωρών και την κάλυψη όσο το δυνατόν περισσότερης από την προγραμματισμένη διδακτική ύλη.

Αυτό που οφείλουν να κάνουν οι σύλλογοι είναι να προγραμματίσουν σωστά την “επόμενη μέρα”. Το πώς, καταλληλότερη είναι η προπονητική ομάδα να το αποφασίσει και να το δρομολογήσει. Το βέβαιο είναι πώς όσοι θεωρούν ότι με το πρώτο κυβερνητικό νεύμα συγκατάβασης, οι αθλητικοί χώροι θα ξαναγεμίσουν με το έμψυχο δυναμικό προ κορωνοϊού, μόνο και μόνο λόγω της “κλεισούρας” που προηγήθηκε, θα εκπλαγούν δυσάρεστα.

Θα χρειαστούν πολύ περισσότερα, αμεσότερη επαφή, έμπρακτη έγνοια και τόνωση της προηγούμενης (σε κάποιες περιπτώσεις “βαλτωμένης” ή ακόμη και “τραυματισμένης”) σχέσης εμπιστοσύνης αθλητή και συλλόγου.

Όσοι το αντιληφθούν εγκαίρως και επενδύσουν με όλους τους δυνατούς τρόπους στο αθλητικό περιβάλλον που προσφέρουν, τις υπηρεσίες που παρέχουν και τους ανθρώπους που εμπιστεύονται για να υλοποίησουν τα προγράμματά τους, όχι μόνο θα περιορίσουν τις απώλειες, αλλά θα καρπωθούν και τα οφέλη της συνειδητοποιημένης πλέον κοινής γνώμης ότι η σωματική υγεία θα είναι βασική προτεραιότητα των επόμενων δεκαετιών.