Δ. ΒΑΦΕΙΑΔΗΣ: “Εγώ γονιός στο γήπεδο και εσύ -αν θες- προπονητής στο σπίτι”

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

Με τον Δημήτρη Βαφειάδη γνωριζόμαστε περίπου έναν χρόνο, όσο δηλαδή υπάρχει και το www.peristeri-academies.gr. Πρέπει μάλιστα να πω, ότι είναι από τους ανθρώπους που πραγματικά βοήθησαν στο στήσιμο αυτής της προσπάθειας, χωρίς ενστάσεις, αναστολές και “ναι, μεν, αλλά…”.

Δεν φοβήθηκε ότι είμαστε άνθρωποι των μανατζαραίων που θέλουν να του κλέψουν ποδοσφαιριστές, δεν έκλεισε την Ακαδημία του Αγίου Ιεροθέου σε γυάλα μακριά από ενοχλητικά σχόλια και περιγραφές αγωνιστικής δραστηριότητας, ούτε είχε την παραμικρή αναστολή στην καταγραφή της καθημερινότητας των τμημάτων του Αγίου Ιεροθέου από την ιστοσελίδα.

Μπορεί οι περισσότερες κουβέντες μας να γίνονται με βηματισμούς Αθανασίας Τσουμελέκα (για να μην πω Μιχάλη Κούση για τους παλαιότερους), κυνηγώντας τον από κοντέινερ σε γήπεδο και τούμπαλιν, αλλά αυτή έγινε στο κοντέινερ δίπλα στο μικρό γήπεδο της Χωράφας, εκείνο που επιδέξιοι “ποντικοί” …ψείρισαν πριν από κανά πεντάμηνο, αφαιρώντας από πλυντήρια και στεγνωτήρια μέχρι μπάλες, κάλτσες και σαλιάρες προπόνησης.

Χαλαρά λοιπόν…

Πόσα χρόνια είσαι στον σύλλογο;

“Τέσσερα. Ήρθα περίπου τέτοια εποχή ως υπεύθυνος φυσικής κατάστασης της Ακαδημίας. Πολύ σύντομα ανέλαβα και το παιδικό τμήμα, ενώ στο τέλος της πρώτης σεζόν μου έγινε πρόταση να αναλάβω γυμναστής στην πρώτη ομάδα. Έκτοτε είμαι ενεργό μέλος του Αγίου Ιεροθέου σε πρώτη ομάδα και Ακαδημία”.

Ως υπεύθυνος της ποδοσφαιρικής Ακαδημίας, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, νιώθεις ως “ευχή και κατάρα” την παρουσία της αντρικής ομάδας στη Γ’ εθνική;

“Ευχή ναι. Κατάρα γιατί; Ο μόνος λόγος θα ήταν να σκεφτεί κάποιος ότι είναι πολύ δύσκολο για τον Άγιο Ιερόθεο να αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την ποδοσφαιρική του Ακαδημία, υπό την έννοια ότι είναι πολύ υψηλό το επίπεδο για τους τελειόφοιτους. Φαντάζομαι αυτό εννοείς…”

Ακριβώς.

“Κοίταξε, είναι πολύ μεγάλο βήμα για μία ομάδα συνοικιακή, όπως είναι ο Άγιος Ιερόθεος, να είναι στη Γ΄εθνική, να είναι η δεύτερη ομάδα της πόλης. Αυτό το κατέκτησε, δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς και θα απολαύσει κάθε στιγμή της παρουσίας του στις επαγγελματικές κατηγορίες. Γιατί η κατηγορία μπορεί στα χαρτιά να είναι ερασιτεχνική, αλλά για μένα είναι επαγγελματική από κάθε παράμετρο”.

Μακάρι να το απολαμβάνει για χρόνια. Απλώς επισημαίνω ότι η ψαλίδα από το εφηβικό ως το αντρικό είναι πολύ μεγάλη.

“Σωστό, αλλά δεν το αφήσαμε έτσι. Με άμεσες ενέργειες της διοίκησης, δημιουργήθηκε ένα σκαλί μεταξύ Ακαδημίας και αντρικής ομάδας, που είναι ο Απόλλων Περιστερίου.

Σε τρεις μήνες που θα ολοκληρωθεί η αγωνιστική περίοδος, οι γεννηθέντες το 2000 θα ολοκληρώσουν την διαδρομή τους στην Ακαδημία. Θα αξιολογηθούν. Μπορεί κάποιος να κάνει το άμεσο βήμα παραπάνω, να ενταχθεί δηλαδή στην αντρική ομάδα; Καλώς να γίνει.

Δεν είναι ακόμη έτοιμος και χρειάζεται προσαρμογή στο καινούργιο επίπεδο ενός αντρικού τμήματος; Θα πάει στον Απόλλωνα, που για μένα στο οργανόγραμμα είναι Άγιος Ιερόθεος Β’. Ανταγωνιστικό επίπεδο, εξοικείωση με την σκοπιμότητα γιατί απέναντί σου έχεις αντιπάλους με στόχους, όλο αυτό θέλει μια δουλειά. Μπορεί η τρεχουσα χρονιά να ήταν πειραματική, αλλά από τη νέα περίοδο θα είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα”.

Τα δύο μεγαλύτερα τμήματα της Ακαδημίας, δεν είναι στάδια προετοιμασίας για την ποδοσφαιρική ενηλικίωση; Και σε ρωτώ, γιατί τουλάχιστον στο τμήμα το οποίο κοουτσάρεις κιόλας, το εφηβικό, έχω παρατηρήσει πολλές φορές ότι με το αποτέλεσμα ρευστό, προχωρείς σε αρκετές αλλαγές από την έναρξη κιόλας του δευτέρου μέρους, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ο χρόνος συμμετοχής είναι ισοβαρής με το αποτέλεσμα. Πες μου αν κάνω λάθος.

“Σου είπα προηγουμένως, ότι αυτά τα παιδιά θα πρέπει να αξιολογηθούν σε λίγους μήνες. Για να αξιολογηθούν λοιπόν, θα πρέπει να έχουν διαδραματίσει ρόλους και να έχουν τεσταριστεί και στο 80λεπτο και στο 40λεπτο και στο 20λεπτο. Και με το αποτέλεσμα ρευστό και με την ομάδα να αμύνεται και με την ομάδα να επιτίθεται. Στον προπονητή έγκειται να διαχειριστεί και το αποτέλεσμα και τη συμμετοχή-κρίση των παιδιών. Θα μείνει και εκτός 18άδας, θα παίξει και μόλις ένα λεπτό. Είναι μέρος της εκπαίδευσης όλα αυτά, είναι στοιχεία της διαμόρφωσης του ποδοσφαιρικού χαρακτήρα”.

Με τόσα τμήματα πάντως σε κάθε ηλικιακό κλιμάκιο, φαντάζομαι ότι δεν τίθεται θέμα έλλειψης χρόνου συμμετοχής για κανέναν.

“Παίζουν και θα παίζουν όλα τα παιδιά. Αυτό είναι δεδομένο για μας. Γι αυτό υπάρχουν και όλα αυτά τα τμήματα όπως παρατήρησες. Από κει και πέρα, ο διαχωρισμός των τμημάτων σε κάθε κλιμάκιο, έχει να κάνει περισσότερο με την ηλικία. Δεν είναι τόσο αγωνιστικά τα κριτήρια. Δηλαδή στο εφηβικό Β’ βρίσκονται παιδιά κυρίως του 2002 και 2001. Στο εφηβικό Α’ είναι κατά βάση του 2000, κάποια παιδιά του 2001 και βάσει κανονισμών, 4-5 του 2002.

Δεν είναι εύκολο, ιδιαίτερα με το ακραίο γηπεδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τον τελευταίο καιρό. Να κάνεις προπόνηση με 35 εφήβους, σε μισό γήπεδο ή ακόμη και στο 6Χ6 της Χωράφας, δεν το λες φυσιολογικό.

Παρ’ όλα αυτά καταφέρνουμε να ανταπεξέλθουμε και να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας. Κι επειδή μιλήσαμε για την προώθηση των εφήβων προηγουμένως να αναφέρω μερικά παραδείγματα.

Ο Τάσος ο Τσαρούχας που είναι ο βασικός τερματοφύλακας του εφηβικού, είναι αυτή τη στιγμή ο τρίτος τερματοφύλακας της αντρικής ομάδας. Ο Ιορδάνης ο Τσέλεγκερ, βασικό στέλεχος του εφηβικού τα δύο τελευταία χρόνια και από τα πιο εξελίξιμα παιδιά αυτή τη στιγμή, πέρσι έκανε συμμετοχή στη Γ΄εθνική στο παιχνίδι με τον Ατσαλένιο και φέτος έχει συμπεριληφθεί 2-3 φορές στην 18άδα. Αυτά δεν τα κάνουμε εμείς, για να λέμε ανεβάσαμε παιδιά, τι ωραία που δουλεύουμε. Αυτά τα πετυχαίνουν τα παιδιά με την προσπάθειά τους εδώ.

Ο Γιώργος ο Χατζής, ένα παιδί που ήρθε φέτος στην ομάδα, γεννηθείς το 2001, που έχει ακόμη έναν χρόνο γεμάτο στο εφηβικό, έχει ήδη συμμετοχές με την πρώτη ομάδα στο κύπελλο ΕΠΣΑ.

Αλλά κι εκτός Ιεροθέου, εάν η πρόοδος το επιβάλλει. Έχουμε αθλητή, ο οποίος αυτή τη στιγμή παίζει δανεικός στον Ήφαιστο, ο Κώστας Κιτσόπουλος. Πέρσι ήταν στο εφηβικό μας, γεννημένος τον Δεκέμβριο του 1999, δηλαδή για έναν μήνα θα ήταν και φέτος διαθέσιμος και είναι βασικότατος, έχει 15 ενενηντάλεπτα σε ομάδα που πρωταγωνιστεί και πάει να ανέβει κατηγορία.

Επιπλέον είπαμε, υπάρχει ο Απόλλων, που επίσης υπάρχουν παίκτες όπως ο Κώστας Ράπτης ή ο Δημήτρης Τζιντζέλης, παιδιά χρόνια στον Ιερόθεο και αν δεν κάνω λάθος έχουν παίξει και στην Α΄κατηγορία με την ομάδα. Ο Κώστας Ράπτης ήταν και στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας και τις τελευταίες 15 ημέρες προπονείται εκ νέου μαζί της. Και άλλα παιδιά στον Απόλλωνα, ο Χρήστος Αναγνωστόπουλος, ο Πάρις Κουκοβίνος, θέλω να σου πω, οι ευκαιρίες είναι για να τις δίνεις. Το θέμα είναι ο ποδοσφαιριστής να τις εκμεταλλευτεί κιόλας.

Πριν από είκοσι μέρες είχε φιλικό η πρώτη ομάδα με τον Πανιώνιο και εγώ έστειλα δύο παίκτες του 2002, τον Γρηγόρη Θηβαίο και τον Δημήτρη Χαλίκη, γιατί αυτά τα παιδιά, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν τη μεγαλύτερη πρόοδο”.

Επειδή αναφέρθηκες και σε δανεισμούς, οι σχέσεις μεταξύ των περιστεριώτικων ομάδων πώς είναι;

“Εγώ νομίζω, καλές. Είναι και στον άνθρωπο βέβαια αυτό. Εγώ τους βλέπω όλους ως φίλους. Το έχω πληρώσει κάποιες φορές αυτό σε προσωπικό επίπεδο, αλλά δεν είναι κάτι που αλλάζει”.

Το γεγονός ότι σε ένα μήνα θα είναι πάλι στη διάθεσή σας το κεντρικό γήπεδο των αθλητικών εγκαταστάσεων της Χωράφας, αλλά μη διαθέσιμο για την ομάδα στη Γ΄εθνική, ήταν κάτι που ανέμενες;

“Απ’ όσο γνωρίζουμε γίνονται ενέργειες, ώστε να είναι διαθέσιμο. Αυτά που πρέπει να γίνουν δηλαδή, κυκλιδώματα, αποδυτήρια, φυσσούνες…”

Δεν υπάρχει επιμήκυνση, διαπλάτυνση…

“Δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα διαστάσεων. Οι διαστάσεις είναι στα επιτρεπόμενα όρια. Το Ηράκλειο που αγωνίζεται στο γήπεδο πάνω από την Αττική Οδό, που επί Ολυμπιακών Αγώνων ήταν γήπεδο χόκεϊ, είναι πολύ μικρότερων διαστάσεων και αγωνίστηκε εκεί η ΑΕ Ηρακλείου Γ΄εθνική. Τα θέματα ασφαλείας και η δημιουργία φυσσούνας για την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, ακούμε ότι τα δουλεύουν. Ο Ιερόθεος θέλει να βρίσκεται εδώ ως Γ’ εθνική. Εφ’ όσον η παραδοσιακή μας έδρα στην Αναπαύσεως δεν είναι διαθέσιμη, εδώ είναι το σπίτι μας”.

Συζητώντας για την κλειστή ακόμη Χωράφα, ακόμη κι αν τελικά η ομάδα έκανε τις απαραίτητες ενέργειες και απέφυγε την μετακόμιση στο ξερό της Αναπαύσεως, θεωρείς ότι έχει στοιχίσει φέτος στην Ακαδημία ο χρόνος κατά τον οποίο παραμένει μακριά από την έδρα της;

“Σαφώς. Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να διατηρήσουμε το επίπεδο προπόνησης εκεί που πρέπει να είναι. Κι εγώ και ο Χρήστος ο Σκαρώνης και οι προπονητές. Καθημερινά γίνονται μετακινήσεις ποδοσφαιριστών και υλικού προπόνησης με αυτοκίνητα και μηχανές υπ’ ευθύνη των προπονητών.

Το εφηβικό, 35 άτομα, κάνει ακόμη κι εδώ, στο 6Χ6 της Χωράφας, προπονήσεις. Και δεν μιλάμε για 35 τζούνιορ, αλλά για 35 άντρες. Δεν χρειάζεται προπονητής, ταχυδακτυλουργός χρειάζεται. Και μιλάμε για έναν σύλλογο, που θέλει μέχρι και το παμπαιδικό να γίνονται 4 προπονήσεις την εβδομάδα. Πόση βελτίωση μπορεί να έχει ένα παιδί 12-13 χρόνων με σκάρτη μία ώρα προπόνηση 3 φορές την εβδομάδα;

Έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι και λίγο, ας μην το πω – καταλαβαίνεις, όταν δημιουργείς υπερ-τμήματα χάρη στην υποστήριξη του συλλόγου και την εμπιστοσύνη των γονέων, όταν έχεις δύο προπονητές και first class υλικό προπόνησης σε όλες τις ηλικιακές βαθμίδες και τελικά προπονείσαι στο 6Χ6 λόγω των ταλαιπωρημένων γηπεδικών υποδομών. Ή όταν έρχεσαι ένα πρωί και έχουν ξαφρίσει όλο τον τεχνικό εξοπλισμό και κάθε υλικό προπόνησης, απούσας οποιασδήποτε φύλαξης των αθλητικών χώρων και των πρόχειρων χώρων αποθήκευσης που μας παρέχονται. Λες, γιατί ρε γαμώτο;

Έχουμε την πολυτέλεια, διότι περί πολυτέλειας πρόκειται στις μέρες μας, να έχουμε πίσω μας ανθρώπους που αντί να χρησιμοποιούν την Ακαδημία ως πηγή εσόδου για τον σύλλογο, βάζουν και από την τσέπη τους για να την διατηρούν σε υψηλό επίπεδο, να διευκολύνουν τα μέλη της στις εξαιρετικές δύσκολες οικονομικές συνθήκες που διανύουμε και εμφανίζονται διαρκώς προβλήματα να σου αφαιρούν κάθε δυναμική που αναπτύσσεις με τη δουλειά σου”.

Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Έχεις υποχρεωθεί σε “εκπτώσεις” πάνω στο κομμάτι της διαχείρισης της Ακαδημίας; Λόγου χάρη, να μην κατέβουν τα τμήματα σε 3 διοργανώσεις, να γίνουν κάποιες περικοπές…

“Αν το κάνω αυτό, θα έρθει ο γονιός και θα μου πει γιατί το παιδί μου έπαιξε 10 λεπτά, όλα κι όλα. Και θα έχει και δίκιο. Γιατί πάνω απ’ όλα θα είμαι εγώ ανακόλουθος σε όσα πιστεύω. Όταν λέω ότι τα παιδιά πρέπει να παίζουν για να βελτιώνονται και να κρίνονται, πώς θα περιορίσω την δραστηριότητά τους;

Σου στέλνω το αγωνιστικό πρόγραμμα κάθε βδομάδα. Κάνε μία σύγκριση μεταξύ των προγραμμάτων που έπαιρνες τον Σεπτέμβρη με αυτά που παίρνεις τώρα. Θα δεις ότι τα παιχνίδια, όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, αλλά έχουν αυξηθεί κιόλας. Τελευταία πρόσθεση είναι ένα ακόμη παιχνίδι για το παιδικό”.

Ποιος είναι ο στόχος της Ακαδημίας;

“Ο στόχος της Ακαδημίας είναι η ευχαρίστηση του παιδιού, γιατί αγαπάει το ποδόσφαιρο και πρέπει να το διασκεδάζει και με τις κατάλληλες ενέργειες και συνθήκες, η πρόοδος και ετοιμότητά του για το επόμενο σκαλί. Το επόμενο σκαλί είναι να ανέβεις από τα Αστεράκια στα Προτζούνιορ. Θα είναι λοιπόν επιτυχία εάν τα παιδιά αλλάζουν ηλικιακή βαθμίδα και είναι έτοιμα να ανταπεξέλθουν στις αυξημένες ανάγκες.

Κομμάτι αυτής της εξελιγκτικής διαδικασίας είναι και το να ανέβουν τα παιδιά του εφηβικού στην πρώτη ομάδα ή το να συνεχίσουν την άθλησή τους εκεί που θα είναι πιο αποδοτική. Μπορεί να είναι στο Άγιο Ιερόθεο, μπορεί να είναι στον Άγιο Ιερόθεο Β’ – δηλαδή τον Απόλλωνα, μπορεί να είναι δανεικός σε ομάδα που αγωνίζεται στο τοπικό, οπουδήποτε υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να συνεχίσει να προοδεύει αγωνιζόμενος.

Επιτυχία είναι ακόμη και το να “χάσουμε” ένα παιδί, επειδή δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να πάει κάπου ακόμη πιο ψηλά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν σύλλογοι της Superleague που ενδιαφέρονται για δύο παιδιά μας, ηλικίας 12 και 10 ετών αντίστοιχα”.

Τέλος Μαρτίου, αν δεν έχουμε άλλα απρόοπτα, παραδίδεται η Χωράφα, αλλά Ιούνιο θα κλείσει το ΕΑΚ Ηφαίστου. Πράγμα που σημαίνει ότι το στρίμωγμα των περιστεριώτικων συλλόγων συνεχίζεται αναπόφευκτα, αλλά και αναγκαία. Ένας τέτοιος παράγοντας, όταν μάλιστα εκτείνεται χρονικά, είναι ανασταλτικός για την εξέλιξη μιας καλής φουρνιάς αθλητών;

“Οι Ακαδημίες είναι ούτως ή άλλως φουρνιές και φουρνιές. Ή μάλλον πιο σωστά, χρονιές και χρονιές. Διαφορετικά λειτουργεί μία ομάδα ταλαντούχων παικτών ως οι μεγάλοι μιας ηλικιακής βαθμίδας και διαφορετικά ως οι μικροί της αμέσως επόμενης. Σε αυτές τις ηλικίες παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η διαφορά ενός έτους, που μπορεί να μην είναι καν ένα μόνο έτος. Δηλαδή κάποιος που έχει γεννηθεί τον Ιανουάριο του 2003 και κάποιος που γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 2004, παίζουν στο ίδιο τμήμα, το παιδικό. Η διαφορά τους όμως δεν είναι ένας χρόνος, αλλά δύο. Αν λοιπόν προσθέσουμε τη διαφορά στη σωματοδομή, τη δύναμη, την ταχύτητα, ακόμη και την ταχύτητα σκέψης που παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο ποδόσφαιρο, είναι εύκολο να αντιληφθούμε γιατί ένας νεαρός ποδοσφαιριστής την προηγούμενη χρονιά πετούσε στους παμπαίδες και φέτος δυσκολεύεται να κάνει εξίσου τη διαφορά στους Παίδες. Χρειάζεται προσαρμογή, γι’ αυτό προηγουμένως σου μίλησα για την προετοιμασία και την ετοιμότητα να ανέβεις επίπεδο.

Όταν υποδέχθηκα φέτος τα παιδιά του 2002 στο εφηβικό, τους το ξεκαθάρισα από την αρχή. Μην περιμένετε ότι φέτος τα πράγματα θα είναι όπως ήταν πέρσι, που ήσασταν μία άρτια δομημένη ομάδα, όπου πηγαίνατε νικούσατε και αισθανόσασταν βασιλιάδες. Φέτος θα έχετε πρόβλημα, άλλος στη δύναμη, άλλος στην ταχύτητα του παιχνιδιού. Τότε μπορεί να πίστεψαν ότι ήταν απλά λόγια προσγείωσης και συγκέντρωσης στις αυξημένες υποχρεώσεις, αλλά στην πορεία το κατάλαβαν. “Κόουτς, είχες δίκιο” μου είπαν κι ας μην ήθελα να έχω δίκιο. Να διαψευστώ ήθελα, αλλά δεν είναι εύκολο να συμβεί αυτό, όταν απέναντί σου έχεις πλέον παιδιά ακόμη και τρία χρόνια μεγαλύτερα.

Επιπλέον είναι και οι υπόλοιπες υποχρεώσεις ενός παιδιού. Αλλιώς είναι ένα ξέγνοιαστο παιδί στα τζούνιορ και στο παμπαιδικό κι αλλιώς το ίδιο παιδί μετά από χρόνια, με 15 ώρες φροντιστήρια την εβδομάδα και τον στόχο των πανελληνίων στο εφηβικό”.

Συνδιάζονται εκπαίδευση και αθλητισμός;

“Πιστεύω ότι συνδυάζονται με σωστή οργάνωση και κατανομή χρόνου. Αν όμως δεν συνδυάζονται, εγώ λέω “κοίταξε το σχολείο σου. Εμένα θα με ξαναβρεις σε 3-4 μήνες, εδώ θα είμαι και θα σε περιμένω. Η ευκαιρία εισαγωγής σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα μπορεί να μην σε περιμένει όμως.

Το ποδόσφαιρο είναι άθληση, είναι διασκέδαση, είναι χόμπι. Αν καταφέρεις να κάνεις το χόμπι σου, επάγγελμα, είσαι ο πιο ευτυχής άνθρωπος στον κόσμο. Αλλά πόσοι θα το καταφέρουν μέσα από το ποδόσφαιρο;”.

Είναι πάντως από εκείνα τα “γαμώτο” της ιστορίας, το συχνό φαινόμενο να έχεις δουλέψει για χρόνια μ’ ένα παιδί, να το έχεις βοηθήσει, να το πιστεύεις και να λες “ρε παιδί μου, αυτός θα παίξει ποδόσφαιρο” και να έρχεται η τρίτη Λυκείου να περνάει σε μία σχολή της περιφέρειας και ξαφνικά να το χάνεις…

“Το χάνω εγώ ως Δημήτρης ή ως Ιερόθεος. Δεν το χάνει το ποδόσφαιρο. Και φυσικά θα το διευκολύνεις, για να συνεχίσει να αθλείται εκεί που είναι και να προσπαθήσει να προοδεύει. Και θα το παρακολουθείς και θα το βοηθάς με προγράμματα ενισχυτικής προπόνησης. Έχουμε τέτοια περίπτωση στη Σάμο, τον Κουφογιάννη.

Επίτρεψέ μου να σου πω, από προσωπική εμπειρία, ότι έπαιξα το καλύτερό μου ποδόσφαιρο, όταν πέρασα ως φοιτητής στην Κομοτηνή. Ήμουν πιτσιρικάς στην Προοδευτική, Α΄εθνική τότε η ομάδα και όλοι μου έλεγαν “πού θα πας τώρα εκεί στα χωριά;”. Και πήγα και σπούδασα και έφτασα να παίξω μπάλα 20 χρόνων στη Γ’΄εθνική. Είναι και θέμα επιλογών και θέμα πόσο θέλεις να κάνεις κάποια πράγματα. Εμείς στέλνουμε προγράμματα σε αθλητές μας που σπουδάζουν μακριά από την Αθήνα. Τώρα αν τα ακολουθούν δεν το ξέρω. Γι αυτό λέω ότι από κει και πέρα είναι και θέμα αθλητή.

Και για να επιστρέψουμε στο θέμα των φουρνιών που συζητούσαμε, φαντάσου μία παρέα παιδιών που είναι 10 χρόνια μαζί. Είναι φίλοι και έξω από τη μπάλα πλέον. Αν είναι το ίδιο έτος γέννησης είναι ένας κορμός παιδιών που παίζουν χρόνια μαζί, έχουν αποκτήσει αυτό που λέμε χημεία και γνωρίζουν τα πάντα για τον συμπαίκτη τους.

Αν μεταξύ τους υπάρχουν και παιδιά γεννημένα ένα χρόνο αργότερα, όλοι μαζί συναντιώνται χρόνο παρά χρόνο στην ίδια ομάδα. Σε αυτές τις χρονιές του ανταμώματος, οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες αγωνιστικά για το σύνολο. Ξέρεις υπάρχει αυτό το κλισέ “είμαστε οικογένεια”. Όσο εύκολα λέγεται, άλλο τόσο δύσκολα επιτυγχάνεται και εδραιώνεται. Αλλά όταν συμβεί αυτό, όλα μοιάζουν ιδανικά”.

Αλλά είναι και πολλοί οι παράγοντες για να γίνει πράξη το μότο “οικογένεια”.

“Θέλει τη συνδρομή όλων. Απαιτεί να το θέλουν όλοι. Και με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους που βοηθούν για να γίνει πραγματικότητα στον Άγιο Ιερόθεο.

Πρώτα απ’ όλα τη διοίκηση που εμπιστεύτηκε τον Δημήτρη Βαφειάδη, τον Χρήστο Σκαρώνη, το σύνολο των συνεργατών για να διαχειριστούμε την Ακαδημία του συλλόγου. Προσωπικά τον κ. Βαγγέλη Ρούσσο και τον κ. Παναγιώτη Ρούμπα, γιατί δεν έπαψαν να βρίσκονται διαρκώς δίπλα μας, όχι απλά συμβουλευτικά, αλλά δίνοντας λύσεις.

Να ευχαριστήσω τους προπονητές που είναι 100% επαγγελματίες και υπερβάλλουν εαυτούς, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που λειτουργούμε ως νομάδες για να καλύψουμε τις ανάγκες. Τον Νικήτα Κατσίπη συνεργάτη μου στο εφηβικό και προπονητή στο παιδικό, τον Ισίδωρο Χαλιμούρδα και τον Δημήτρη Μανδαμαδιώτη (είναι και ποδοσφαιριστής της πρώτης ομάδας) στο παμπαιδικό, τον Γιάννη Μαυρίκη που είναι μαζί με τον Ισίδωρο στα τζούνιορ, τον Αντώνη Ζαφειριάδη μαζί με τον Μαυρίκη στα προτζούνιορ και τον Θέμη Τζέμη με τον Γιώργο Πολίτη (επίσης ποδοσφαιριστή της πρώτης ομάδας) στα αστεράκια, όπως βέβαια και τον Φώτη Ρούμπη που είναι ο προπονητής των τερματοφυλάκων.

Πέρα και πάνω απ’ όλα όμως θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους ανθρώπους που τρέχουν δίπλα στα παιδιά, τους υπευθύνους των τμημάτων, που το κάνουν αφιλοκερδώς και για να βοηθήσουν: τον Γιάννη Βεντουρή και τον Φώτη Βασιλείου στο εφηβικό, την Αθηνά Μπιρμπιλοπούλου στο παιδικό, την Τασούλα Αλεξανδρή και τον Γιώργο Μαγκόπουλο στο παμπαιδικό, τη Βούλα Ντούνη και τον Χρήστο Προβατάρη στα τζούνιορ, πάλι τον Χρήστο (Σκαρώνη) που είναι στα προτζούνιορ, την Αφροδίτη Παπαχρήστου στα αστεράκια και τέλος την Εμανουέλα Παπαμιχαλάκη που έχει όλη την γραμματειακή υποστήριξη της Ακαδημίας.

Ξέρω ακούγεται πολύ κοινότυπο, αλλά όντως, χωρίς όλους αυτούς τίποτε δεν θα ήταν όπως είναι και τους ευχαριστώ πολύ για όλα”.

Την ώρα που διεξάγεται η κουβέντα μας, στο μικρό γήπεδο της Χωράφας προπονούνται τα αστεράκια και οι γονείς τους είναι εκτός της εξέδρας του προπονητηρίου, πίσω από τα συρματοπλέγματα του γηπέδου, στα παγκάκια και τα παρτέρια του περιβάλλοντος χώρου. Δεν αφήνω λοιπόν αναξιοποίητη την ασίστ των ευχαριστιών.

Μήπως να ευχαριστούσες και αυτούς τους κακόμοιρους γονείς που έχεις πετάξει εκτός γηπέδου;

“Είναι ειδική περίπτωση και εκπαιδευτικός ο λόγος. Δεν έχουν φάει τιμωρία! Το έχουμε συζητήσει και έχουν συμφωνήσει. Τα αστεράκια είναι μία πολύ ιδιαίτερη και ευαίσθητη ηλικία. Είναι η πρώτη φορά που το παιδάκι βγαίνει και πάει να κάνει κάτι έξω από το σπίτι και θα πρέπει να κατανοήσει ότι εδώ δεν υπάρχει ο μπαμπάς ή η μαμά, εδώ υπάρχει ο κύριος Δημήτρης, ο κύριος Γιώργος, η κυρία Αφροδίτη και αν λυθεί το κορδόνι ή χρειαστεί τουαλέτα θα έχει τη δική τους βοήθεια. Τον γονιό τον θέλουμε συνεργάτη. Εμείς θέλουμε να είμαστε ο γονέας του γηπέδου και εκείνος ο προπονητής του σπιτιού, να στο πω απλά. Αυτή τη σχέση προσπαθούμε να χτίσουμε.

Αν βέβαια την ίδια κουβέντα την κάναμε στο εξωτερικό, θα μιλούσαμε πολύ διαφορετικά, γιατί εκεί οι γονείς παραδίδουν τα παιδιά τους στην καγκελόπορτα των εγκαταστάσεων και εκεί τα παραλαμβάνουν μετά το πέρας της προπόνησης. Άλλωστε δεν νομίζω ότι ο γονιός μπαίνει μαζί με το παιδί του στη σχολική αίθουσα ή στο φροντιστήριο ή στο Ωδείο.

Όχι, δεν φοβόμαστε τη σχέση με τον γονιό του αθλητή μας, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι είναι αδύνατον να συμφωνήσουν 300 άνθρωποι, ούτε βέβαια να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Εμείς θα δώσουμε τους κανόνες και την κατεύθυνση και από κει και πέρα άλλος θα το καταλάβει και άλλος όχι”.

Σ’ αυτόν που δεν θα το καταλάβει, θα πεις “ευχαριστώ για τη συνεργασία, αλλά δεν γίνεται να συνεχιστεί”;

“Θα εξαντλήσω όλους τους τρόπους για να γίνει κατανοητό. Αν όμως αυτή η συνεργασία γίνει επιζήμια για το παιδί και τον σύλλογο, θα του ζητήσω να αποχωρήσει”.

Η σχέση σου με τον γονιό – προπονητή την ώρα του αγώνα;

“Θα πούμε αυτό που πρέπει να πούμε και θα εξηγήσουμε ότι δεν γίνεται να δέχεται το παιδί αλλεπάλληλες ή και συγκρουόμενες οδηγίες την ώρα που πρέπει να είναι συγκεντρωμένο στο παιχνίδι του. Από κει και πέρα είναι και στον άνθρωπο, όπως επίσης είναι και στο παιδί, που όσο μεγαλώνει, καταλαβαίνει τι και ποιον πρέπει να ακούει.

Απλώς θα πρέπει να καταλάβουν όλοι, ότι ο γονιός έκανε την επιλογή του όταν σε διάλεξε για προπονητή του παιδιού του. Εκεί τελειώνουν όλα. Και όταν έχει κάποια ένσταση για κάτι που συμβαίνει, θα πρέπει να τη συζητήσει μαζί σου και όχι να βάλει το παιδί στη μέση μιας δυσάρεστης κατάστασης. Έτσι και θα βρεθεί ο τρόπος να λυθεί το πρόβλημα, αλλά και το παιδί δεν θα νιώσει ως ο υπαίτιος της διαφωνίας δύο ανθρώπων που αγαπά και σέβεται”.

Δημήτρη ευχαριστώ και καλή συνέχεια, καλά κουράγια.

“Επίσης”.