“Τρόποι να στηρίξεις παιδιά υπάρχουν, μέλλον χωρίς τα παιδιά δεν υπάρχει”

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

Η συνάντηση έγινε στο προπονητικό κέντρο του Α.Ο. Περιστερίου στην Τσαλαβούτα, εκεί που ο Γιάννης Γαϊτανίδης περνά τον περισσότερο χρόνο του δεύτερου μισού της ημέρας. Και κάπου μεταξύ Κ16Α και Κ18Β, είπαμε και δυο κουβέντες πάνω στο χιλιοταλαιπωρημένο ποδόσφαιρο εν καιρώ πανδημίας, που θα είναι σίγουρα χρήσιμες όταν όλα αυτά αποτελέσουν μακρινό παρελθόν, περσινά ξινά σταφύλια…

– Πώς τα έφερες από δω, από κει, έμεινες τελικά ο παλαιότερος στο προπονητικό τιμ…

Παλαιότερος είναι ο κ. Λιβαθινός και δεν νομίζω ότι θα αλλάξει ποτέ αυτό στον Όμιλο. Εγώ είμαι από τη σεζόν 2012-’13 εδώ, δηλαδή εννιά χρόνια. Ούτε πάρα πολλά, ούτε και λίγα”.

– Έχεις εστιάσει σε συγκεκριμένο ηλικιακό εύρος;

Όχι, δεν θα το έλεγα. Τα παιδιά που ανέβηκαν φέτος στο Κ16, είναι μαζί μου από προτζούνιορ (Κ10)! Πήγαμε Κ12, μέχρι πέρσι Κ14 και φέτος στο παιδικό”.

– Άρα, πέρασαν μαζί σου τον δύσκολο χρόνο που οι συμπαίκτες στο χορτάρι αυξάνονταν και το γήπεδο μεγάλωνε…

Ναι, από το 6Χ6 στο 9Χ9 και από κει στην ενδεκάδα και το ολόκληρο γήπεδο. Το Κ12 και το Κ14 είναι τα ηλικιακά κλιμάκια κατά τα οποία ο ποδοσφαιριστής πλάθεται ενσυνείδητα. Γνωρίζει, καταλαβαίνει και προσπαθεί διαρκώς να προσαρμοστεί και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις.

Για μένα το Κ12 είναι τεχνική. Εξαντλητική εστίαση στα ατομικά χαρακτηριστικά κάθε ποδοσφαιριστή, το 75% του χρόνου της προπόνησης. Δεν είναι ο μοναδικός χρόνος κατά τον οποίο θα δουλέψει την τεχνική του, υπάρχει και το Κ14, μόνο που εκεί μπαίνουν στο παιχνίδι το ολόκληρο γήπεδο και διάφορα τακτικά κομμάτια που απορροφούν σημαντικό χρόνο δουλειάς”.

– Υπάρχει και κάποιο συγκεκριμένο αγωνιστικό στιλ;

Σίγουρα. Στα αγωνιστικά τμήματα που τα παιδιά είναι περισσότερο προχωρημένα βγαίνει και πιο γρήγορα. Στα δεύτερα τμήματα βγαίνει μεταγενέστερα μέσα στη χρονιά.

Δεν είμαι φαν των σχηματισμών, αλλά της φιλοσοφίας που ξεκινάει με το build up (παιχνίδι από πίσω) και ανεβαίνει σιγά σιγά στις γραμμές, με πολλές συνεργασίες, την μπάλα κάτω και πολύ τρέξιμο. Δεν έχω κάποιο σταθερό σχηματισμό γιατί εν πολλοίς εξαρτάται και από το υλικό που υπάρχει κάθε φορά.

Αν με ρωτήσεις, προσωπικά μου αρέσει το 4-3-3 και παραλλαγές με τριάδα στην άμυνα”.

– Οι πειραματισμοί με τις θέσεις, πότε εξαντλούνται;

Θέσεις αλλάζουν τα παιδιά στο Κ10, μέχρι να δούμε τα χαρακτηριστικά του. Στο Κ12 φαίνεται ποιες είναι οι -το πολύδύο θέσεις, στις οποίες… κουμπώνει καλύτερα.

Στα παιδιά που έχω τώρα στο Κ16 έχω αλλάξει 2-3 θέσεις. Και δεν λέμε από αριστερό εξτρέμ, να γίνει δεξί εξτρέμ (παρ’ ότι υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις), αναφέροομαι σε γραμμές. Όσο περισσότερη και καλύτερη αντίληψη υπάρχει, τόσο πιο εύκολο είναι να γίνει μια αλλαγή”.

– Πότε είναι καλύτεροι δέκτες τα παιδιά, μετά από νίκη ή ήττα;

Δεν παίζει ρόλο ούτε η νίκη, ούτε η ήττα. Αυτό που παίζει ρόλο είναι ο ανταγωνισμός, είτε αυτός είναι εξωτερικός (αντίπαλος), είτε εσωτερικός.

Απέναντι σ’ έναν πολύ καλό αντίπαλο, είτε κερδίσεις, είτε χάσεις στις λεπτομέρειες, δεν έχει καμία διαφορά και έχει κερδίσει πάρα πολλά.

Όταν ήμασταν Κ12, ενημέρωσα τους γονείς και τους είπα ότι σκέφτομαι να μπούμε σε διοργάνωση και όμιλο με ΠΑΕ, ότι θα είναι δύσκολα στην αρχή και ίσως έρθουν και κάποια βαριά σκορ, αλλά η πρόοδος των παιδιών θα είναι αλματώδης,

Πράγματι το ξεκίνημα ήταν δύσκολο, αλλά παρ’ όλα αυτά υποσχόμενο. Κάποιοι γονείς θυμούνται ακόμη την κουβέντα που τους είχε πει ο Γιώργος ο Βαΐτσης μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό:”μην είστε επικριτικοί με τον προπονητή ή τα παιδιά σας. Οι ομάδες που θα έρθουν εδώ 5 και 7 θα φάνε. Σημασία έχει ότι εσείς προσπαθήσατε να παίξετε ποδόσφαιρο και όχι απλά να διώχνετε μακριά τη μπάλα. Χάσατε ρε παιδί μου, αλλά με… στιλ”.

Η αλλαγή των παιδιών προς το καλύτερο, σε λιγότερο από ένα τρίμηνο, ήταν τρομακτική. Την επόμενη μάλιστα χρονιά έμειναν στάσιμες οι ηλικίες και τα παιδιά παρέμειναν σε πλήρη σύνθεση κλιμακίου Κ12 και κάναμε μία εντυπωσιακή χρονιά.

Το Πάσχα ήρθε πρόταση να συμμετέχουμε σε τουρνουά στην Παιανία με ΠΑΕ, Λίβερπουλ, Ντόρντμουντ, αλλά δεν πήραμε μέρος γιατί ήθελαν αποκλειστικά παιδιά γεννημένα το 2008, ενώ εμείς ήμασταν μικτό κλιμάκιο 2007-2008”.

– Στη συγκυρία μιας φουρνιάς που χρειάζεται επιπλέον δουλειά σε θέματα που έπρεπε να γίνει σε προηγούμενο χρόνο και δυστυχώς τώρα με δύο λειψές χρονιές επί Κορωνοϊού θα έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα, πώς ακριβώς θα λειτουργήσεις και πόσο ρόλο θα παίξει η ανταγωνιστικότητα του τμήματος;.

Ειδικά στο ξεκίνημα της χρονιάς, αδιαφορώ πλήρως για το αποτέλεσμα. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου όσο βλέπω ότι δεν μπορώ να έχω απαιτήσεις αποτελέσματος, γιατί δουλεύουμε ξεχωριστά πράγματα.. Οι αγώνες που είναι μπροστά μας είναι για να μας δείξουν την πρόοδο και όχι πού βρισκόμαστε σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας”.

– Μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτή τη φάση, έχεις με τα παιδιά ή με τους γονείς;

Κάθε φορά που αρχίζει μια χρονιά, συναντιέμαι με τους γονείς του τμήματος και τους εξηγώ, πώς θα δουλέψουμε, τι θέλουμε, ποιες δυσκολίες θα συναντήσουμε και πώς θα τις αντιμτωπίσουμε. Ελάτε στο μέσον της χρονιάς να δούμε τι κάναμε, αν όντωςτα πράγματα κύλισαν όπως τα σχεδιάσαμε και πώς θα προχωρήσουμε παραπέρα.

Από κει και πέρα εφ’ όσον υπάρχει μία ισχυρή και ικανή διοίκηση, θα αντιμετωπίσει ως καθ’ ύλην αρμόδια και όποιες ακραίες συμπεριφορές, αν υπάρξουν τέτοιες. Και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Όλοι κρίνονται και κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Απλώς στις Ακαδημίες οι στόχοι είναι περισσότερο μακροπρόθεσμοι και λιγότερο άμεσοι χρονικά”.

– Μιλάς αρκετά για το υπόβαθρο που πρέπει να αποκτήσει κάθε ηλικιακό κλιμάκιο, αλλά φαντάζομαι αυτό προϋποθέτει να υπάρχει όντως μια ενιαία φιλοσοφία στην Ακαδημία, όπου ο προπονητής της Κ10 θα κάνει κάποια συγκεκριμένα πράγματα, ο προπονητής της Κ12 κάποια άλλα και πάει λέγοντας. Αυτό υπάρχει γενικώς ή κάθε προπονητής κάνει αυτό που πιστεύει εκείνος ως απαραίτητο για την πρόοδο των ποδοσφαιριστών του;

Τουλάχιστον για τον Όμιλο που μπορώ να μιλήσω, ναι, υπάρχει. Πέρασαν πολύ ικανοί προπονητές ως υπεύθυνοι Ακαδημίας ή τεχνικοί διευθυντές, ο κ. Λιβαθινός, ο κ. Παλλίδης, ο κ. Τσίγκος και όλοι φρόντισαν να βάλουν το λιθαράκι τους, χωρίς να ακυρώσουν τον προκάτοχο.

Από την ημέρα που ανέλαβε υπεύθυνος Ακαδημίας ο κ. Μάρκου και πολύ περισσότερο τώρα ως πρόεδρος, το πρώτο πράγμα που ζητάει από τους προπονητές των Υποδομών, είναι να λειτουργούν ως ομάδα και τα παιδιά να είναι έτοιμα στο τέλος του Κ16. Θέλει -και θέλουμε- στο αντρικό μας τμήμα παιδιά σε ηλικία Κ18 ακόμη και όχι “αιώνια ταλέντα” επειδή ούτως ή άλλως οι κανονισμοί θεωρούν “μικρό” ακόμη και τον γεννηθέντα το 2001.

Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί σε μία Ακαδημία ερασιτεχνικού σωματείου που κάνει μαζικό αθλητισμό, είναι αυτό που κάποιοι οραματίζονται για τις ΠΑΕ να δουλεύουν πάνω σε έναν συγκεκριμένο αγωνιστικό σχηματισμό όλα τα κλιμάκια, ώστε να προετοιμάζουν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές πάνω διακριτούς ρόλους για την αντρική ομάδα.

Και δεν μπορεί να συμβεί για το λόγο ότι μία ερασιτεχνική ομάδα δεν επιλέγει τους νεαρούς ποδοσφαιριστές της, αλλά την επιλέγουν ως εκπαιδευτική κοινότητα. Δεν κάνει μεταγραφές ώστε να καλύψει τις απαιτούμενες στον σχηματισμό θέσεις, αλλά προσαρμόζεται πάνω στο υλικό που έχει. ΚΙ επιπλέον δεν προσλαμβάνουν τους προπονητές της αντρικής ομάδας ώστε να υπηρετήσουν τη δική της (διοίκησης) αγωνιστική φιλοσοφία, αλλά ο καθένας φέρνει τα δικά του αγωνιστικά “θέλω” και “πιστεύω”.

Άσε που, και οι διοικήσεις αλλάζουν κάθε 2-3 χρόνια”.

– Είναι εύκολο για ένα παιδί που τελειώνει το Κ18 να παίξει Α’ κατηγορία τοπικού;

Αυτή είναι μεγάλη κουβέντα και σίγουρα δεν είναι μονοδιάστατη. Θα πρέπει να τη δούμε από την πλευρά της διοίκησης, του προπονητή, του παιδιού. Σίγουρα υπάρχουν παραδείγματα παιδιών που στην ηλικία των 18-19 ετών, γιατί για τέτοιες ηλικίες μιλάμε πλέον, είναι και με το παραπάνω έτοιμα για να ανταποκριθούν στις ανάγκες ακόμη και της Α’ κατηγορίας.

Αν τώρα εννοείς μαζική άνοδο παιδιών που τελείωσαν ηλικιακά από την ποδοσφαιρική Ακαδημία, αυτό δεν υπήρξε ποτέ ως πλάνο φαντάζομαι. Να ανέβουν 3-4 δεν το βρίσκω παράλογο ή ανέφικτο, αλλά σίγουρα δεν είναι η πλειοψηφία των παιδιών έτοιμη να ανταποκριθεί στην Α\ κατηγορία. Μπορεί όμως να υποστηρίξει συμμετοχή στη Β’ ή στη Γ’ κατηγορία.

Είπα πριν για διοίκηση, γιατί πιστεύω ότι και η διοίκηση θα πρέπει να πιέσει περισσότερο προς την πλευρά των προπονητών, ώστε να ανανεώνεται το έμψυχο δυναμικό και πολύ περισσότερο με γηγενείς ποδοσφαιριστές. Όταν όμως έχεις να κάνεις με προπονητές καριέρας, θέλουν αποτελέσματα και άμεσους στόχους, δεν είναι εύκολο να πιστέψουν και να επενδυσουν σε κάποια παιδιά, από τη στιγμή που δεν ξέρουν καν αν θα βρίσκονται και την επόμενη χρονιά στη θέση τους.

Όταν όμως στην Ελλάδα ακούμε για τριετή και πενταετή πλάνα, ξινίζουμε το μούτρο και σκεφτόμαστε “ποιός ζει και ποιός πεθαίνει σε πέντε χρόνια”… Η πρώτη υποψήφια πάντως να πεθάνει με τα σημερινά δεδομένα είναι η ομάδα που δεν θα τα ακολουθήσει με πίστη, αλλά θα αναζητά διαρκώς τον εύπορο κύριο που θα την χρηματοδοτεί από το περίσσευμά του.

Αντίθετα αν με ρωτήσεις συγκεκριμένα για τα παιδιά που έχω στα χέρια μου, θα σου απαντήσω με σιγουριά ότι 4-5 θα παίξουν Α’ κατηγορία. Τουλάχιστον είναι στο χέρι τους, φτάνει να το θέλουν πραγματικά”.

– Άλλος τρόπος υπάρχει;

Βεβαίως και υπάρχει. Μέχρι και οι ΠΑΕ το κατάλαβαν και επιτέλους δημιούργησαν τη λίγκα που παίρνουν μέρος οι Β’ ομάδες. Αντί να χάνονται ένα σωρό ταλέντα ως δανεικοί στα χέρια οποιουδήποτε, συνεργάζεσαι μ’ έναν σύλλογο μικρότερης κατηγορίας, τον τροφοδοτείς με τη δεύτερη ταχύτητα των “αποφοίτων” σου και δικό σου προπονητή και τους προετοιμάζεις μέσα από παραστάσεις αντρικού για να παίξουν στην πρώτη σου ομάδα.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, ιδιαίτερα το Περιστέρι, όπου υπάρχει και ο εγωισμός μεταξύ των παραγόντων, αλλά με ρώτησες αν υπάρχει άλλος τρόπος και σου απαντώ: Ναι, υπάρχει. Τρόποι για να στηρίξεις τα παιδιά υπάρχουν, μέλλον χωρίς τα παιδιά δεν υπάρχει”.

Leave a Reply