ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ
Η συνέντευξη με τον Αργύρη Πούλο, τεχνικό των Κ18 και Κ16 του Ηρακλή Περιστερίου, πραγματοποιήθηκε στα… τελειώματα του καλοκαιριού. Αποθηκευμένη σε υπολογιστή που “κράσαρε” έγινε κάτι σαν την “Χαμένη Ατλαντίδα”.
Όταν μετά από επανειλημμένες και πολύμηνες προσπάθειες εξειδικευμένων τεχνικών κατέστη δυνατόν να “ανασυρθεί σώο” ένα σεβαστό μέρος του ψηφιακού υλικού και διαπιστώθηκε ότι ήταν μεταξύ αυτών, προέκυψε ένα στοίχημα που διαχρονικά ιντριγκάρει γύρω από μία συνέντευξη: αν και κατά πόσο τα πράγματα κύλισαν, εξελίχθηκαν, σύμφωνα με τον προγραμματισμό και όσα ο συνεντευξιαζόμενος ανέμενε κατά τον χρόνο της κουβέντας.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα ήμουν το ίδιο πρόθυμος να δημοσιευτεί εφ’ όσον οι εκτιμήσεις θα απείχαν παρασάγγας από την πραγματικότητα. Ωστόσο διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς όχι μόνο πόσο σωστές αποδείχθηκαν οι εκτιμήσεις, αλλά και πόσο σκληρές θα ακούγονταν κάποιες που επαληθεύτηκαν πλήρως.
Για πάμε:
- Πότε αρχίζει το ταξίδι στις ποδοσφαιρικές Ακαδημίες;
“Στις Ακαδημίες βρίσκομαι από το 2006. Ακούγονται πολλά τα χρόνια, αλλά δεν είναι πολλές και οι ομάδες, αφού επιλογή μου είναι οι συνεργασίες που σου επιτρέπουν να παράξεις έργο μακροπρόθεσμα και όχι απλά “αποτελέσματα” βραχυπρόθεσμα.
Από το 2006 έως το 2014 ήμουν στην Παλλήνη, μετά στον Α.Ο. Περιστερίου, αργότερα σε Ηρακλή Περιστερίου και Θεμιστοκλή. Σε όλη αυτή τη διαδρομή υπήρχε παράλληλη σχέση και με τα αντρικά τμήματα των ομάδων, με εξαίρεση τα τελευταία χρόνια, όπου σε επίπεδο αντρικών τμημάτων ήμουν στον Ωρωπό και στη Σταμάτα”.
- Ποια θέση έχουν οι Ακαδημίες στην ιεραρχία των προπονητικών σου προτεραιοτήτων;
“Βασική. Παρ’ ότι τα αντρικά τμήματα έχουν μεγαλύτερη προβολή και πιο άμεσα αποτελέσματα, για παράδειγμα έχουμε πετύχει άνοδο με τα 4 από τα 5 αντρικά τμήματα με τα οποία συνεργάστηκα, αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι η δημιουργία και όχι η διαχείριση”.
- Μπορούν όλοι οι προπονητές να ασχοληθούν με όλα τα ηλικιακά κλιμάκια μιας Ακαδημίας;
“Να ξεκινήσουμε κατ’ αρχήν από τα βασικά: για να εργαστείς ως προπονητής θα πρέπει να είσαι απόφοιτος γυμναστικής Ακαδημίας (ΤΕΦΑΑ) ή να έχεις δίπλωμα προπονητή UEFA, ακόμη καλύτερο να τα έχεις και τα δυο.
Από κει και πέρα, οι νεότεροι θα πρέπει να δουλεύουν με τα μικρότερα τμήματα, γιατί σίγουρα έχουν μεγαλύτερο κέφι και διάθεση για παιχνίδι, περισσότερες αντοχές, αλλά και μικρότερη διαφορά ηλικίας ώστε να τους νιώθουν πιο κοντά τους τα παιδιά. Αυτό δεν είναι απόλυτο, αλλά είναι η λογική σειρά”
.
- Ο προπονητής υπακούει στην γενική γραμμή (πολιτική, φιλοσοφία) της ομάδας ή είναι πλήρως ανεξάρτητος;
“Αυτό είναι θέμα συμφωνίας. Αν με ρωτάς τη γνώμη μου, θεωρώ ότι ο σύλλογος θα πρέπει να έχει μία συγκεκριμένη φιλοσοφία και να επιλέγει τους προπονητές που μπορούν να την υπηρετήσουν, να την υλοποιήσουν.
Ο προπονητής είναι ή θα πρέπει να είναι ανεξάρτητος σε ό,τι αφορά στη μεθοδολογία με την οποία θα παράξει το συμφωνημένο αποτέλεσμα.
Ένας προπονητής μπορεί να κερδίσει ένα παιχνίδι παίζοντας αντιποδόσφαιρο, μπορεί και να χάσει ένα παιχνίδι προσπαθώντας να παίξει ποδόσφαιρο. Μπορεί να διδάξει το “χτίσιμο της φάσης από πίσω”, μπορεί και να διδάξει το “πέτα τη μπάλα στην εξέδρα”. Αυτά μάλιστα που δείχνουν αποδοτικότερα είναι αυτά που δεν χρειάζονται ούτε προσπάθεια, ούτε δουλειά. Η διοίκηση ζυγίζει τα οφέλη και αποφασίζει”.
- Το αποτέλεσμα του αγώνα υπάρχει στο κάδρο;
“Φυσικά και με νοιάζει το αποτέλεσμα. Ποιός μπορεί να σου πει ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου, σε ποιόν αρέσει να χάνει; Το θέλω όμως συνδυαστικά με πράγματα που έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία.
Δεν το θέλω, ξαπλώνοντας στο χορτάρι ή κλωτσώντας τη μπάλα μακριά κι όπου να ‘ναι. Θα έρθει εκείνη η ώρα που όταν φτάσεις στην ενήλικη ποδοσφαιρική ζωή σου, θα μάθεις και την σκοπιμότητα του αποτελέσματος.
Στα 14 σου, τι έχεις να χάσεις πέρα από έναν αγώνα που μισή ώρα μετά το τέλος του έτσι κι αλλιώς δεν θα θυμάσαι; Ποιός πραγματικά πιστεύει ότι είναι σημαντικότερο ένα αποτέλεσμα από το να μάθει ο αμυντικός να φτιάχνει το παιχνίδι της ομάδας του από πίσω ή ο μέσος να ψάχνει την κάθετη πάσα αντί μιας ανώδυνης κοντινής;
Γιατί είναι σημαντικό για την ομάδα να νικήσει, ενώ οι 7 του πάγκου έμειναν εκεί ή έπαιξαν κανά δεκάλεπτο όλο κι όλο; Δεν λέω να μην υπάρχει αξιολόγηση. Σαφώς κάποιοι θα παίξουν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Αλλά περίπτωση να μείνει κάποιος διακοσμητική παρουσία στο φύλλο αγώνα, γιατί το σκορ ήταν… ρευστό, είναι όσο αστείο ακούγεται..
Θα ακουστεί ίσως παράξενο, αλλά ξέρεις πότε είσαι σίγουρος ότι δούλεψες για το σύνολο; Όταν φεύγοντας, έχεις τις καλύτερες σχέσεις με αυτούς που δεν ήταν βασικοί, που έπαιζαν λιγότερο. Ξέρουν ότι ακόμη κι αν δεν τους πίστεψες (παικτικά), τους σεβάστηκες”.
- Εγώ θα ξαναρωτήσω: το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο;
“Μπροστά στο να έχουν όλοι τον απαραίτητο χρόνο συμμετοχής, ναι είναι αδιάφορο. Και επιπλέον, προτιμώ να χάσω με 4-0 και να “χτίζω” σωστά τις επιθέσεις μου, παρά να χάσω 2-0 και να πρηστεί το πόδι του τερματοφύλακα να κάνει βολέ.
Αυτός που θα χάσει με 4-0, του χρόνου θα έχει καλύτερη ομάδα. Αυτός που θα χάσει με 2-0, του χρόνου θα χάσει με 3-0”.
- Άρα θα επιβραβεύσεις και την προσπάθεια, θα προετοιμάζεις και το επόμενο βήμα.
“Εννοείται. Θα πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής αυτός που παρουσίασε μεγάλη βελτίωση. Θα αλλάξει ακόμη και γκρουπ, αν ήταν για παράδειγμα στο Β’ γκρουπ, θα ανέβει στο Α’ να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να διεκδικήσει τις πιθανότητές του.
Επίσης στο δεύτερο μισό της χρονιάς κι εφ’ όσον οι συνθήκες το επιτρέπουν, θα πρέπει τα παιδιά που θα ανέβουν το καλοκαίρι ηλικιακό κλιμάκιο, να πάρουν κι από τώρα χρόνο συμμετοχής με το μεγαλύτερο και να προετοιμαστούν πνευματικά και ψυχολογικά”
.
- Είσαι της άποψης “ΕΠΣΑ με οποιοδήποτε κόστος” ή διοργανώσεις με βάση την δυναμικότητα του τμήματος;
“Προφανώς αναφέρεσαι σε οριακές καταστάσεις. Αυτή η απόφαση απαιτεί συνεργασία διοίκησης – γονέων – ποδοσφαιριστών και προπονητή. Θα πρέπει όλοι αυτοί να συμφωνήσουν στο εξής: είμαστε διατεθειμένοι να παλεύουμε από το πρώτο λεπτό, έχοντας πίστη στη δουλειά που κάνουμε, χωρίς να μας καταβάλλει το αποτέλεσμα;
Μην πάμε μακριά. Το Κ16 μας είναι στα όρια να κατέβει ή να μην κατέβει ΕΠΣΑ. Δεν υπάρχουν πολλοί γεννημένοι 2006, το σύνολο σχεδόν είναι της δεύτερης ηλικίας (2007) και σε πολλές περιπτώσεις δεύτερο εξάμηνο του 2007.
Εγώ πιστεύω θα κατεβάσουμε τμήμα και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Θα σου πω όμως επίσης ότι από αυτό το τμήμα, θα βγουν τουλάχιστον -6 παίκτες που θα παίξουν αντρικό. Στοιχηματίζω. Αυτή τη στιγμή το θέμα είναι ηλικιακό και σωματοδομικό. Ξαναλέω είναι τμήμα που φέτος μπορεί να φάει σφαλιάρες, αλλά από αυτό έχει να περιμένει ο Ηρακλής.
Αντίστοιχα, το Κ18 μας -θυμήσου τι σου λέω- θα είναι πιο ανταγωνιστικό και θα μπει στην εξάδα παρά το μεγάλο αριθμό γεννημένων το 2005. Επίσης έχει -για μένα- 4-5 παιδιά που ήδη από τα επόμενα δύο χρόνια θα πρέπει να δοκιμαστούν στο αντρικό, ανεξαρτήτως κατηγορίας που θα αγωνίζεται”.
- Εκτός από προπονητής, είσαι ευρέως παραδεκτός και ως γυμναστής. Έχοντας στα χέρια σου δύο κλιμάκια (Κ18 και Κ16) στα οποία το σώμα αλλάζει ταχύτατα και η ενδυνάμωση παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο, θα υπάρξει και έξτρα δουλειά πλην της αγωνιστικής προετοιμασίας;
“Αυτός είναι ο στόχος μου. Έχουμε ήδη παραγγείλει και συνεχώς παραλαμβάνουμε λάστιχα και όργανα γι’ αυτές τις ηλικίες (άλλη δύναμη, άλλα ύψη).
Το Κ18 και το Κ16 θα κάνουν μία φορά την εβδομάδα ενδυνάμωση και είμαι διατεθειμένος να δώσω και προγράμματα και ασκησιολόγιο να το κάνουν και παιδιά άλλων τμημάτων, ακόμη και να είμαι παρών αν βρούμε κάποια ώρα που θα εξυπηρετεί μεγάλο αριθμό παιδιών που το χρειάζονται”.
- Πόσο συχνά συζητάς με γονείς, είτε ατομικά, είτε ομαδικά;
“Όσο συχνά χρειάζεται.Ζούμε σε εποχές δύσκολες, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και στη διαχείριση ιδιαίτερα των εφήβων. Τα παιδιά τα απασχολούν πολλά πράγματα και όταν κάποιο είναι προβληματισμένο, ο προπονητής μπορεί να το αντιληφθεί ευκολότερα από τη διάθεση που δείχνει και τη συγκέντρωση που έχει στην προπόνηση.
Ναι θα συζητήσω με τον γονιό αν διαπιστώσω ότι υπάρχει ένα παρατεταμένο διάστημα που ένα παιδί είναι αποσυντονισμένο ή άκεφο ή ξαφνικά ευερέθιστο και επιθετικό. Όπως επίσης θα ήθελα και από τον γονιό να με ενημερώσει αν υπάρξει κάποια ιδιαίτερη συνθήκη κατά την οποία θα απαιτηθεί προσεκτικότερη διαχείριση του παιδιού.
Τι να σου πω τώρα; Παλαιότερα έχω κάνει παρατήρηση σε παιδί για αδιαφορία και έβαλε τα κλάμματα. Όταν τον συζήτησα ιδιαιτέρως μου εξομολογήθηκε ότι μία μέρα νωρίτερα του είχαν ανακοινώσει οι γονείς του ότι χωρίζουν. Καταλαβαίνεις πόσο μαλ…ς ένιωσα έτσι;”
.
- Το φαντάζομαι. Ας το αφήσουμε αυτό το κεφάλαιο. Μπορείς να απαντήσεις στο ερώτημα, γιατί ως χώρα παράγουμε κατά κύριο λόγο αμυντικούς και σπανίζουν οι δημιουργικοί παίκτες;
“Κατ’ αρχήν είναι εύκολο το παθητικό παιχνίδι και μπορούν να το παίξουν πολλοί. Κατά δεύτερον, όταν στην Ελλάδα βλέπουμε ένα παιδί να κάνει ντρίμπλες, του φωνάζουμε “άσε τις ντρίμπλες και δώσε εκεί που βλέπεις”.
Την ίδια ώρα στην Ολλανδία και στην Ισπανία του λένε “κάνε όσες ντρίμπλες μπορείς”, ενώ στο Βέλγιο την τελευταία δεκαετία οι προπονήσεις μέχρι τα Κ10 διεξάγονται “τρεις εναντίον τριών” και “ένας εναντίον ενός” για να μάθουν τα παιδιά να ντριμπλάρουν, να αποφεύγουν τον αντίπαλο. Φυσιολογικό δεν είναι;
Έχουμε ενοχοποιήσει την ντρίμπλα και επιβραβεύουμε την πάσα. Ευνουχίζουμε το παιδί, δεν του επιτρέπουμε την φαντασία, το μαθαίνουμε να… ξεφορτώνεται την μπάλα και μετά αναρωτιόμαστε γιατί την ώρα που… καίει η μπάλα, δεν βρίσκεται κάποιος να πάρει την ευθύνη, να αναλάβει πρωτοβουλία και να βγάλει προσωπικότητα…”.
- Να τελειώσουμε με κάτι δυσάρεστο. Έχεις εκτιμήσει το αρνητικό αποτύπωμα του Κορωνοϊού στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο;
“Θα είναι μεγάλο, τόσο που ίσως δεν μπορούμε σήμερα καν να φανταστούμε. Δεν είναι μόνο το πόσο πίσω έμειναν τα παιδιά μακριά από τα γήπεδα έναν και πλέον χρόνο, δεν είναι μόνο ότι αφέθηκαν στην καθιστική ζωή και τις κονσόλες προσομείωσης και άλλαξαν σωματότυπο και μεταβολισμό, είναι και πόσα δεν επέστρεψαν καν στον αθλητισμό και ίσως δεν επιστρέψουν ούτε σε βάθος χρόνου.
Μακάρι να αποδειχθούν τα πράγματα καλύτερα, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι η ανανέωση του προπονητικού δυναμικού στους συλλόγους με ανθρώπους καταρτισμένους και επιστημονική γνώση – υποστήριξη βοήθησε να είναι πιο ομαλή η “ανάνηψη” και να βγούμε με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από την υγειονομική κρίση”.
