Ηλ. Στέφος: “Δεν θέλω να γίνει βίωμα το να πετάμε τη μπάλα στην κερκίδα”

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

 

Δουλεύει με παιδιά από το 2008 και είναι τεχνικός υπεύθυνος της ποδοσφαιρικής Ακαδημίας της Άμιλλας Περιστερίου.

Ο Ηλίας Στέφος ακούγεται πολλές φορές απόλυτος και η ωμότητα των λόγων του μοιάζει να αποκλείει οποιονδήποτε συμβιβασμό. Υποβάλλοντας όμως καθημερινά, στο κλείσιμο της ημέρας, τον εαυτό του στη δοκιμασία της αυτοκριτικής, τιμωρεί λάθη και στενοκεφαλιά όχι με μια συγγνώμη, αλλά με πράξεις που αποδεικνύουν όσα κέρδισε μέσα από διάλογο και τα διδάγματα της καθημερινότητας.

Πάμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα…

Πότε αρχίζει το ταξίδι με την Άμιλλα;

“Το κεφάλαιο Άμιλλα άνοιξε για μένα τον Αύγουστο του 2009, μετά από προτροπή φίλου, κατ’ αρχάς ποδοσφαιρικά και όχι προπονητικά, περισσότερο για να ξεμπλοκάρω λίγο μετά από μεγάλη αποχή λόγω κάποιου προβλήματος υγείας.

Τότε διοίκηση ήταν ο Ανδρέας Βακάλης, αλλά παρά τις συγκινητικές προσπάθειες, ο σύλλογος περνούσε πολύ δύσκολες ημέρες, με Ακαδημία που αριθμούσε κάποιες λίγες δεκάδες παιδιά.

Το αντρικό τμήμα ήταν μεταξύ των ουραγών της Γ’ κατηγορίας και τότε έγινε μία πρόταση να αναλάβουμε με τον αδερφό μου Στέφανο, την ομάδα.

Ο μεγάλος μου αδερφός αποτελεί πρότυπο για μένα σε όλους τους τομείς και δεν χρειάστηκε να το βασανίσω στο μυαλό μου.

Δεν συνεχίσαμε στο αντρικό την επόμενη χρονιά, εγώ ανέλαβα να φτιάξω εφηβικό τμήμα, με τη βοήθεια 2-3 παιδιών που είχαν απομείνει και τα καταφέραμε να φτιάξουμε ένα πολύ καλό σύνολο 15-20 ατόμων. Οι περισσότεροι σήμερα δραστηριοποιούνται επαγγελματικά εκτός ποδοσφαίρου, έχοντας ολοκληρώσει σπουδές και αξιοποιήσει κλίσεις και ο μόνος που παραμένει ενεργός είναι ο Κώστας Καλύκας, ένα παιδί που αγαπάει το ποδόσφαιρο και του έχει αφιερώσει αμέτρητες ώρες και μαζί μου στου Μαζαράκη.

Είχε μία ατυχία (ρήξη χιαστών) πριν από 2 – 2,5 χρόνια, αλλά φέτος είναι και πάλι μαζί μας, έτοιμος και ανυπομονώ να τον δω στην έναρξη της προετοιμασίας”.

Έχει ξαναμπεί το αντρικό τμήμα στη ζωή σου με οποιονδήποτε τρόπο;

“Ουσιαστικά δεν βγήκε ποτέ από τη ζωή μου. Ήμουν βοηθός του Νίκου Ζουμπατόπουλου στο Γ’ τοπικό και μετά ανέλαβα και πρώτος προπονητής. Εδώ να ανοίξω μία παρένθεση, για να πω ότι ο Νίκος Ζουμπατόπουλος είναι για μένα μεγάλος δάσκαλος, από τους ανθρώπους που δίνονται στον άλλο, αντί να προσπαθούν να κρύψουν πράγματα όπως κάνουν άλλοι και σου δίνει ό,τι έχει στη ψυχή του και στο προπονητικό του οπλοστάσιο και κυρίως μεθοδολογία.

Είχα την χαρά και την τιμή, με την επάνοδό μου ως πρώτου προπονητή, η ομάδα να ανέβει στη Β΄κατηγορία ως πρωταθλήτρια (σεζόν 2013-2014). Η επόμενη χρονιά δεν άρχισε έτσι όπως θα ήθελα, τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που θέλαμε κι επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ο προπονητής δεν πρέπει να είναι συναισθηματικά δεμένος με την ομάδα του, γιατί πολλές φορές δεν λειτουργεί με καθαρό μυαλό και ψυχρή λογική, αποφάσισα να κάνω στην άκρη και να δώσω την ευκαιρία στον Χριστόφορο Μποζατζίδη που στο μεταξύ ήταν πρόεδρος της ομάδας, να οργανώσει διαφορετικά αυτό το κομμάτι.

Εγώ συνέχισα ως υπεύθυνος της ποδοσφαιρικής Ακαδημίας και τα τελευταία δυό χρόνια που είναι προπονητής ο Κώστας Σώκος, που είναι και προσωπικός φίλος, βοηθώ στο οργανωτικό κομμάτι.

Θεωρώ ότι γίνεται εξαιρετική προσπάθεια, την ομάδα απαρτίζουν παιδιά από την Ακαδημία μας ως επί το πλείστον, ο μεγαλύτερος είναι ο Κώστας Ασημακόπουλος, που είναι 27 χρόνων και ήταν και προπονητής του παιδικού μας τμήματος.

Πάρα πολλά τα οφείλουμε στον Χριστόφορο Μποζατζίδη, αλλά και τον Αλέξανδρο Βαρβέρη που εμένα με έχει βοηθήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό και με τις συμβουλές του και με οργανωτικές πρωτοβουλίες όλα αυτά τα χρόνια σε όλες τις βαθμίδες του συλλόγου”.

Έκλεισε μια πενταετία υπό τη νέα διοίκηση και φαντάζομαι ένας πρώτος απολογισμός μπορεί να γίνει. Ποιοι ήταν οι στόχοι που τέθηκαν στην πρώτη συνάντηση και πόσο κοντά κοντά ή μακριά βρίσκεστε σήμερα;

“Όταν πρωτοσυζητήσαμε με τον Χριστόφορο και τον Αλέξανδρο, είπαμε ότι μέσα στην επόμενη πενταετία η ομάδα θα πρέπει να έχει επανέλθει στη Β΄κατηγορία και ο βασικός της κορμός να αποτελείται από παιδιά που αναδείχθηκαν μέσα από την ποδοσφαιρική της Ακαδημία.

Αυτό αποτελεί σήμερα πραγματικότητα. Και μπορεί τα τελευταια δύο χρόνια να διατηρηθήκαμε στην κατηγορία μέσα από αγώνες μπαράζ, αλλά αυτό το πετύχαμε στηριζόμενοι σε πολύ μεγάλο βαθμό σε δικά μας παιδιά και αυτό κάνει την όλη προσπάθεια ξεχωριστή.

Φέτος να σου πω ότι πήραν χρόνο συμμετοχής παιδιά του παιδικού μας τμήματος και όχι συμμετοχή 5-10 λεπτών, αλλά βασικοί σε παιχνίδια που… έκαιγε η μπάλα. Ο Ευθύμης Κατσιούλας, που είναι ένα παιδί με ιδιαίτερες δυνατότητες, έπαιξε ένα πολύ κρίσιμο παιχνίδι ως βασικός στο κέντρο άμυνας και μάλιστα ως παρτενέρ του προπονητή του στο παιδικό, του Κώστα Ασημακόπουλου, ο Γιάννης Ριζόπουλος έπαιξε επίσης βασικός ένα εκτός έδρας παιχνίδι με πολύ καλή παρουσία και βέβαια υπάρχουν και τα παιδιά του εφηβικού που έχουν μία πιο μόνιμη παρουσία στο αντρικό τμήμα, όπως ο Κώστας Καπίρης, ο Μιχάλης Κουτρούλας, ο Φώτης Ασίμης, αλλά και ο Γιώργος Κωστάκης, ο Μάριος Κοκκώνης, ο Δημήτρης Κατσαμάς, ο Ηλίας Ζέρβας, ο Άκης Σώκος, ο Θοδωρής Πήδουλας, ο Νικηφόρος Αντζέι…

Μην ξεχνάμε ότι τα δύο τελευταία χρόνια ήρθε και έπαιξε βασικός στην ομάδα μας ο Μπριστογιάννης, που από φέτος θα συνεχίσει στον Άγιο Ιερόθεο και με την ευκαιρία να του ευχηθούμε τα καλύτερα, με υγεία και διαρκή πρόοδο την οποία δεδομένα θα έχει γιατί είναι πολύ καλός χαρακτήρας και ποδοσφαιριστής.

Δική μου άποψη βεβαίως και ως τέτοια την καταθέτω, είναι ότι γενικότερα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, προσεγγίζουμε με λάθος τρόπο τη σχέση του παιδιού με τον αθλητισμό. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε νικητές με κάθε τρόπο και όχι νικητές με τον σωστό τρόπο. Και δεν μιλάω τεχνικοτακτικά, απλά θεωρώ ότι νικητές δεν βγαίνουν μόνο μέσα από το τελικό σκορ που και αυτό φυσικά παίζει τον ρόλο του, αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο έμαθαν να αγαπούν και να προσφέρουν στο ποδόσφαιρο.

Πιστεύω ότι από 8 έως 12 χρόνων χτίζεται ο αθλητικός χαρακτήρας ενός παιδιού και είναι για μένα η πιο σημαντική ηλικία”.

 

Δεν μπορείς όμως να παραγνωρίσεις -και ιδιαίτερα στο επίπεδο παιδικό και άνω- ότι και το ποδόσφαιρο όπως και όλα τα αθλήματα έχουν τις σκοπιμότητές τους. Είναι και αυτές μέρος του παιχνιδιού…

“Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που σου προσφέρει πλούσια συναισθήματα. Και η νίκη και ή ήττα και η ανατροπή. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν του αρέσει να κερδίζει. Αλλά πάνω από το αποτέλεσμα υπάρχουν βασικές αρχές και αξίες, τις οποίες δεν διαπραγματεύομαι.

Για παράδειγμα, αντιπαθώ το θέατρο. Βγάζω… σπυριά. Έχω διώξει παιδιά από την προπόνηση γιατί έκαναν θέατρο. Και στο αντρικό και στην Ακαδημία. Το απεχθάνομαι. Δεν θεωρώ ότι μπορεί να είναι έστω και παρασιτικό κομμάτι της αθλητικής παιδείας μας.

Επίσης, μπορώ να καταλάβω ένα παιδί που υπό καθεστώς πίεσης θα διώξει όπως όπως τη μπάλα. Είναι ένστικτο, είναι αντανακλαστικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα το ενθαρρύνω κιόλας. Προτιμώ να κάνει ένα λάθος προσπαθώντας να κάνει το σωστό, παρά να καταφύγει στην εύκολη λύση. Δεν θέλω να γίνει βίωμα στο παιδί, ότι σε μια δύσκολη στιγμή, διώχνω τη μπάλα μακριά.

Δεν θέλω να μάθουν τα παιδιά να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, ούτε στο παιχνίδι τους, ούτε στη ζωή τους. Θέλω να παίρνουν και το παιχνίδι και τη ζωή τους στα χέρια τους. Να αναλαμβάνουν την ευθύνη, να καθαρίσουν στα δύσκολα, να ελευθερώσουν καταστάσεις. Στο παιδί δεν λέω “διώξε”, λέω “δώσε”.

Και αυτό είναι βασική γραμμή στα αγωνιστικά τμήματα. Και ο Κωστής (σ.σ.: Ασημακόπουλος) που έκανε πολύ καλή δουλειά στο παιδικό, αλλά και η Κωνσταντίνα η Μυλωνά που είχε το συγκεκριμένο τμήμα ως παμπαιδικό και πρωτοέπαιξε μαζί της στην ΕΠΣΑ, είναι της ίδιας ακριβώς φιλοσοφίας.

Και αυτή ήταν η λογική σειρά μας. Αυτό ήταν το πλάνο στο μυαλό μου. Να ξεκινάει στις μικρές ηλικίες η Κωνσταντίνα, να συνεχίζει ο Ασημακόπουλος και μετά σε επίπεδο εφηβικού και άνω να αναλαμβάνω εγώ και ο Σώκος.

Η Κωνσταντίνα δέχθηκε μία πολύ καλή πρόταση και συνεχίζει τώρα στον Ολυμπιακό και είναι χαρά μας η διαρκής ανέλιξή της, ο Κώστας θα κάνει ένα διάλλειμμα μερικών μηνών για να εκπληρώσει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις και αυτά ανατρέπουν λίγο το πλάνο μας, αλλά υπάρχουν το υπόβαθρο και οι προϋποθέσεις για να διατηρηθούν τα πράγματα σε σειρά”.

Ναι, αλλά αν δεν κερδίζουν…

“Δηλαδή, δεν γίνεται να κάνουν το σωστό και να κερδίζουν; Όποτε λειτουργούν σωστά θα χάνουν; Αυτό είναι ένα μεγάλο ψευτοδίλημμα, στο οποίο δυστυχώς εγκλωβίζονται πολλοί. Ευθέως σου λέω ότι με ενοχλεί λιγότερο να χάσω παίζοντας σωστά, από το να κερδίσω μεταχειριζόμενος αστείες σκοπιμότητες. Το παιδί που είναι εδώ, δεν θα μάθει να ξεφορτώνεται την ευθύνη και να πετάει τη μπάλα στη κερκίδα, ούτε στο γήπεδο, ούτε στην κοινωνία”.

Δεν θα προασπίσουν το υπέρ τους αποτέλεσμα, με αναδιάταξη στον αγωνιστικό χώρο;

“Η μεταβλητότητα της διάταξης στο χορτάρι δεν εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Για μένα θα αλλάξει το σύστημα με το οποίο παίζει η ομάδα στη διάρκεια ενός αγώνα, είτε κερδίζει, είτε χάνει. Και θα αλλάξει γιατί θα πρέπει να εξοικειωθούν τα παιδιά τακτικά, με κάθε αλλαγή που μπορεί να κάνει ευκολότερο και αποτελεσματικότερο το έργο τους μέσα στο παιχνίδι.

Μας ενδιαφέρει να ευχαριστιέται το παιδί, αντιλαμβανόμενο ότι μπορεί να κάνει πολλά διαφορετικά πράγματα μέσα στο γήπεδο και δεν είναι μία μονοσήμαντη παρουσία που θα πρέπει το παιχνίδι να την διευκολύνει να ξεδιπλώσει αυτά που μπορεί να δώσει”.

Θα με συγχωρήσεις που θα μπω σε τεχνικοτακτικά θέματα, αλλά στην Ελλάδα ζούμε και αυτά είναι τα αγαπημένα και του Τύπου και του προπονητή της εξέδρας που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Είσαι της φιλοσοφίας που καλλιεργείται τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους του ποδοσφαίρου, που σιγά σιγά αναλαμβάνουν θέσεις τεχνικών συμβούλων και διευθυντών, ότι η Ακαδημία θα πρέπει να δουλεύεται στην τακτική βάση που ακολουθεί η πρώτη ομάδα, ώστε να προετοιμάζει τους αποφοίτους της για το άλμα ή είσαι υπέρ της προσαρμογής των τμημάτων στο έμψυχο υλικό τους;

“Είμαι της ανάποδης λογικής! Δεν θεωρώ ότι η Ακαδημία θα πρέπει να ακολουθεί την πρώτη ομάδα. Θεωρώ ότι η πρώτη ομάδα θα πρέπει να ακολουθεί την Ακαδημία. Επειδή όπως είπες ζούμε στην Ελλάδα και στην Ελλάδα προπονητής είναι σήμερα ο Ηλίας ο Στέφος και την άλλη μέρα ο Δημήτρης ο Κριτής και τη μεθεπόμενη δεν ξέρω ποιος, δεν βρίσκω καμία αξία στο να δεσμεύεις την ανάπτυξη μιας ομάδας παιδιών με το τι έχει στο μυαλό του ο εκάστοτε προπονητής της πρώτης ομάδας.

Εφ’ όσον υπάρχει μία ενιαία φιλοσοφία και πολιτική συλλόγου, τότε η Ακαδημία εκπαιδεύεται πάνω σ’ ένα βασικό σύστημα και τις όποιες παραλλαγές το ανανεώνουν και αυτό είναι υπεραρκετό για την μετάβαση”.

Οι απαιτήσεις είναι απ’ όλα τα παιδιά οι ίδιες. Ταλαντούχα και μη;

“Οι απαιτήσεις, ναι. Οι προσδοκίες μπορεί να είναι διαφορετικές, αλλά αυτό είναι άλλο κομμάτι. Θεωρώ ότι αποτελεί προσβολή της προσωπικότητας ενός αθλητή ανεξαρτήτως ηλικίας, να του ζητάς λιγότερα πράγματα από έναν συμπαίκτη του. Τον υποτιμάς, τον ξεχωρίζεις και το καταλαβαίνει.

Στις μικρότερες ηλικίες αυτό που λέω στους γονείς, είναι ότι “δεν θέλω να έχω εγώ απαιτήσεις από το παιδί, δεν θέλω να έχεις ούτε εσύ απαιτήσεις από το παιδί. Εγώ έχω απαιτήσεις από σένα και εσύ από μένα και μαζί θέλω να βοηθήσουμε το παιδί, να έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του.

Δεν γίνεται να ζητάς από ένα παιδί διαφορετικά πράγματα σε σχέση με τους γύρω του. Μπορεί η προσέγγιση να είναι διαφορετική, λιγότερο αυστηρή αν θες, εφ’ όσον δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά, αλλά εκεί θα πεις και παραπάνω μπράβο για την προσπάθεια του παιδιού.

Απαιτεί μεγάλη και συνεπή προσπάθεια, είναι καθημερινός ο αγώνας, αλλά το παιδί που βλέπει ότι δεν το ξεχωρίζεις και πιστευεις το ίδιο και σ’ αυτό, θα υπερβάλλει εαυτόν για να προσεγγίσει το επίπεδο των υπολοίπων, στον βαθμό που μπορεί. Δεν θα γίνουν όλοι ποδοσφαιριστές, αλλά θα μάθουν όλοι να έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους και διαρκώς να τον ξεπερνούν.

Θα με πειράξει σ’ έναν προπονητή και θα αποτελέσει σημείο τριβής μεταξύ μας, αν διαπιστώσω ότι δεν έπαιξε ο Δημήτρης που έπρεπε να παίξει τουλάχιστον 20 λεπτά, για να παραμείνει στο γήπεδο ο Γιώργος που είναι καλύτερος και να κερδίσει η ομάδα. Δεν αποτελεί νίκη της ομάδας να παραμένουν στάσιμα τα στελέχη της.

Το ξεκίνημα του σημερινού παιδικού τμήματος, που όλοι πλέον παραδέχονται ότι είναι ένα τμήμα με πολύ ταλέντο, δεν ήταν ενθαρρυντικό σε επίπεδο αποτελεσματών. Αλλεπάλληλες ήττες, με 3-0, 4-0. Μου τηλεφωνεί μία μέρα μία μητέρα και μου λέει “Ηλία θέλω τη βοήθειά σου, σε παρακαλώ. Ήρθε το παιδί στο σπίτι και ήταν κατσουφιασμένο, μου λέει “πάλι χάσαμε” και θέλω να μου πεις πως να το χειριστώ”.

Της λέω “πριν αρχίσει η χρονιά, σας είπα σε όλους τους γονείς ότι η φετινή σεζόν θα είναι δύσκολη μέχρι τουλάχιστον τον Δεκέμβριο, γιατί τα παιδιά προέρχονται από το παμπαιδικό, δεδομένα θα παίξουν με μεγαλύτερα παιδιά, ομάδες που κυνηγούν το αποτέλεσμα ή δουλεύουν και καλύτερα από μας.

Μέχρι τον Δεκέμβριο και μέχρι να συνηθίσουν το πως θα χειριστούν σωματικά την κατάσταση (παικτικά δεν είχαν πρόβλημα και φάνηκε στη συνέχεια), θα φάμε χαστούκια. Αυτό που πρέπει να κάνετε εσείς, είναι να στέκεστε στην προσπάθεια και να ενθαρρύνετε τη διαρκή βελτίωση.

Θα ξεχωρίζετε μία θετική στιγμή μέσα στο παιχνίδι και θα συζητάμε γι αυτή. Αν το παιδί είναι επιθετικός και έκανε ένα ωραίο σουτ, θα τους πεις “μπράβο, πολύ ωραίο σουτ αυτό που έκανες” ή “πολύ γρήγορη αντίδραση και εκτέλεση” και όχι να στεκόμαστε στα αρνητικά. Τα αρνητικά και το λάθος τα καταλαβαίνουν και τα ξέρουν πρώτα τα ίδια τα παιδιά, πολύ πριν από αυτόν που τα παρακολουθεί από την εξέδρα.

Να μην στα πολυλογώ, μπήκε το νέο έτος, άρχισε η ομάδα να μετράει αντίστροφα πλέον αποτελέσματα και μεγάλες σε σκορ νίκες (στο τέλος έφτασε στους “4” του γκρουπ των λιγότερο ισχυρών της ΕΠΣΑ) και κατά τον Απρίλιο, μετά από ένα νικηφόρο παιχνίδι, με παίρνει τηλέφωνο πάλι η ίδια μητέρα.

Το σηκώνω με ρώτησε κάτι που ήθελε, σχετικό με τις παράλληλες υποχρεώσεις του παιδιού και στο τέλος της λέω “μόλις είδα τον αριθμό φοβήθηκα ότι ήθελες να με ρωτήσεις πώς μπορείς να διαχειριστείς τη θετική πλέον διάθεση του παιδιού” και έβαλε τα γέλια.

Κι όμως Δημήτρη, αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα γονιού. Δεν είναι ξερόλας, δεν κάνει του κεφαλιού του, αλλά συμβουλεύεται και για το παραμικρό, αυτόν που στο κάτω κάτω εμπιστεύτηκε για να εκπαιδεύσει αθλητικά το παιδί του”.

Υπάρχει πάντως και η λογική του παιδότοπου, έτσι;

“Εγώ δεν θα έλεγα παιδότοπος, θα έλεγα πάρκινγκ. Παρκάρουν το παιδί, πάνε για τον καφέ τους, τα ψώνια τους και επιστρέφουν για να το πάρουν.

Πρόσεξε όμως τι θα σου πω. Για μένα αυτό δεν είναι πρόβλημα, ούτε προσβολή στη δουλειά μου. Απεναντίας, ο γονιός με τιμά με την εμπιστοσύνη του να εκπαιδεύσω αθλητικά το παιδί του, έστω κι αν δεν έχει τη διάθεση να συμμετάσχει με οποιοδήποτε τρόπο.

Ίσως είναι κακό για το παιδί, που θέλει να μιλήσει μετά για το γκολ που πέτυχε, την πάσα που έδωσε, μία επέμβαση που έκανε, με κάποιον που το είδε και μπορεί να το συζητήσει.

Ο γονιός είναι 25 ώρες το 24ωρο στις επάλξεις για το παιδί του, αλλά σ’ αυτόν τον ορυμαγδό ξεχνάει το παιδί του! Ξεχνάει να μιλήσει με το παιδί του, ξεχνάει να το προσεγγίζει καθημερινά, εποικοδομητικά. Δεν είμαι γονιός, αλλά μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι όταν έχεις απέναντί σου ένα παιδί, πρέπει να έχεις δέκα αυτιά και ένα στόμα. Πρέπει να το ακούς, το έχει ανάγκη. Τα παιδιά έχουν πράγματα να μας πουν κι εμείς πρέπει να είμαστε εκεί τη στιγμή που πρέπει για να τα ακούσουμε και να προσπαθήσουμε να τα καταλάβουμε, να τα αποκωδικοποιήσουμε αν χρειαστεί.

Τα παιδιά έχουν ανάγκες και οι ανάγκες τους δεν είναι ούτε τα κινητά, ούτε τα τάμπλετ. Εμείς επιτρέψαμε να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς τους, για να καλυφθεί το κενό της απουσίας μας”.

Λατρεμένη στιγμή πάντως είναι αυτή που τελειώνει ο αγώνας και γονιός και παιδί μπαίνουν στο αυτοκίνητο για την επιστροφή. Όλη η τέχνη της ποδοσφαιρικής ανάλυσης μέσα σε 10-15 λεπτά.

“Επειδή το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό το θέμα, τώρα με… κουρδίζεις. Το λέω κάθε χρόνο στην πρώτη συγκέντρωση της χρονιάς. Η χειρότερη στιγμή για ένα παιδί, είναι η στιγμή που τελειώνει η προπόνηση ή πολύ περισσότερο, το παιχνίδι. Εκείνη τη στιγμή κουβαλάει πάνω του όλη την ένταση της προσπάθειας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Μισή ώρα μετά, το τελευταίο που θα τον ενδιαφέρει και θα θυμάται, είναι το παιχνίδι που προηγήθηκε. Είναι έτσι η φύση του, η καθημερινότητά του, τα ενδιαφέροντά του.

Αυτό που λέω λοιπόν στα παιδιά, είναι ότι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που θα μπαίνουν στο αυτοκίνητο, ιδιαίτερα αν είναι με τον μπαμπά, γιατί η μαμά το πολύ πολύ να ρωτήσει αν έχει τελειώσει με τα διαβάσματα ή έχει ακόμη εκκρεμότητες, θα φορούν αμέσως ακουστικά και θα βάζουν μουσική στο τηλέφωνο ή στο γουόκμαν, για να ηρεμήσουν και να ξεκουράσουν το μυαλό τους.

Η σχέση πατέρα-γιου στο ποδόσφαιρο είναι πολύ ιδιαίτερη. Είσαι κι εσύ πατέρας και η εικόνα που θα σου δώσω τώρα, θα σου είναι σίγουρα πολύ γνώριμη. Μόλις το παιδί βάλει ένα γκολ, είτε 4 χρόνων είναι, είτε 16, ο πρώτος που θα γυρίσει να κοιτάξει είναι ο πατέρας στην εξέδρα. Μόλις τελειώσει ένα νικηφόρο παιχνίδι, ο πρώτος που θα γυρίσει να κοιτάξει είναι ο πατέρας.

Όταν χάσει όμως, το πρώτο βλέμμα δεν είναι στον πατέρα, αλλά στο χορτάρι. Γιατί στο χορτάρι; Γιατί φοβάται τον πατέρα, φοβάται την κρίση του πατέρα, την απογοήτευση που θα δει στο πρόσωπο του πατέρα. Γιατί ο πατέρας είναι το πρότυπό του, αλλά και ο αυστηρότερος κριτής του.

Ο πατέρας που θα το καταλάβει και θα σταθεί στο πλευρό του παιδιού του ανεξαρτήτως επιδόσεων, θα το δει να βελτιώνεται ως εκεί που φτάνουν οι δυνατότητές του. Αυτός που δεν θα το καταλάβει και θα στέκεται επικριτικός απέναντί του, πιστεύοντας μάλιστα ότι έτσι θα το κάνει πιο ανταγωνιστικό, το πιθανότερο είναι ότι θα το ακούσει σε 1-2 χρόνια να του ανακοινώνει ότι σταματάει το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό, γιατί βαρέθηκε. Στην πραγματικότητα δεν θα έχει βαρεθεί το ποδόσφαιρο, αυτό θα συνεχίσει να το παρακολουθεί. Θα έχει βαρεθεί τις επικρίσεις για την προσπάθειά του και τις επιδόσεις του. Θα έχει βαρεθεί να πορεύεται μόνο του και χωρίς συμπαράσταση όταν πραγματικά το έχει ανάγκη, αυτόν τον δύσκολο δρόμο”.

Οι αλλαγές στα ηλικιακά όρια ανέτρεψαν τον προγραμματισμό σε ό,τι αφορά στο ρόστερ των τμημάτων;

“Κατ’ αρχάς να πούμε ότι η απόφαση είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Το ιδανικό θα ήταν η διαβάθμιση ανά έτος, αλλά δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις λόγω των περιορισμένων αγωνιστικών χώρων.

Εμείς φέτος θα κατεβάσουμε στην ΕΠΣΑ δύο τμήματα, το Κ18 και το Κ14. Δεν θα διαθέσουμε το Κ16, γιατί σχεδόν το σύνολο του περσινού αγωνιστικού τμήματος Παίδων θα αποτελέσουν φέτος το Κ18. Και το Κ14 θα αποτελείται από γεννημένους το 2006 και το 2007, με λίγους του 2005, που σημαίνει ότι και αυτό το τμήμα θα είναι “μικρό” ηλικιακά.

Τα υπόλοιπα τμήματα θα διατηρηθούν με βάση τα νέα όρια και Κ12 και Κ10 και Κ8 και Κ6 και αυτή τη στιγμή εξετάζουμε όλες τις διαθέσιμες επιλογές για την αγωνιστική τους δραστηριότητα”.

Η επιλογή θα εξαρτηθεί και από τη διαθεσιμότητα γηπέδου;

“Κοίτα, αυτό είναι ένα πολύ πονεμένο κεφάλαιο. Ειδικά για την Άμιλλα, πονάει όπου κι αν το ακουμπήσεις. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι το 2010, η Άμιλλα έκανε προπόνηση εδώ, στου Μαζαράκη, στο 9Χ9. Εδώ ήταν το σπίτι της. Κάποιοι θεώρησαν σωστό να το δώσουν μέσα σε μια νύχτα σε ΠΑΕ. Προφανώς είχαν τους δικούς τους λόγους.

Στην Τσαλαβούτα ακόμη περιμένουμε τα έργα για τον ηλεκτροφωτισμό και τη βελτίωση του τάπητα. Μόλις σουρουπώνει δεν βλέπουμε πλέον τη μπάλα. Επινοούμε ποδόσφαιρο σε τυφλό σύστημα. Εντάξει, τι να πούμε. Ένα “ευχαριστώ” στους γονείς οφείλουμε, που κατανοούν και προσφέρουν την ανοχή τους, ελπίζοντας όμως κι αυτοί σε μία καλύτερη επόμενη ημέρα.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν και στον Δήμο, ότι ξεπεράσαμε πλέον και τα όρια του κορεσμού στους υφιστάμενους αγωνιστικούς χώρους. Θα πρέπει να γίνει κάτι. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να έχουν τον πρώτο λόγο σε γήπεδα, σωματεία που δεν διατηρούν πλέον Ακαδημίες και να απαγορεύουμε έτσι σε παιδιά άλλων συλλόγων τον αθλητισμό.

Ο Δήμος θέλει να τα έχει καλά και με τις ομάδες και με τους παλαίμαχους και με τους ανεξάρτητους. Γιατί όμως πρέπει το παιδί σου που θα σηκωθεί αύριο στις 7 το πρωί για να πάει στο σχολείο, να κάνει απόψε προπόνηση 9-11 μέσα στο καταχείμωνο;

Γιατί πρέπει το αντρικό τμήμα της Άμιλλας να μην έχει ούτε μία ημέρα ολόκληρο γήπεδο για προπόνηση, αφού τις μισές το μοιράζεται με την Ακαδημία και τις άλλες μισές με τα Πράσινα Πουλιά;

Αν δεν υπήρχε μια καλή συνεργασία με τον Σταύρο Μισαηλίδη, που μας εξυπηρετούσε με κάποιες ώρες στο μικρό γήπεδο στου Μαζαράκη, το πρόβλημα θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Όχι βέβαια ότι αποτελεί και λύση να προπονούνται 25-30 παιδιά ηλικίας 14-15 χρόνων σε γήπεδο 6Χ6, έτσι;”…

Με βάση τα παραχωρητήρια, για τους αγώνες επιστρέφετε στη Χωράφα, έτσι;

“Ναι, Χωράφα και εναλλακτικά Χρυσούπολη. Θα επιδιώξω μία συνάντηση με τον ΟΠΑΑΠ την ερχόμενη εβδομάδα για να συζητήσουμε κάποια θέματα, όπως για παράδειγμα τη δυνατότητα να μπορούμε να κάνουμε έστω μία προπόνηση μέσα στην εβδομάδα στο γήπεδο που θα παίξουμε το σαββατοκύριακο και θα δούμε.

Και την Χρυσούπολη δεν τη λες κακό γήπεδο. Εντάξει, αν βρέξει, δεν θα παίξεις μπάλα ποτέ, αλλά τον υπόλοιπο καιρό, παλεύεται. Απλά εκεί υπάρχουν άλλα θέματα, με την ασφάλεια των αποδυτηρίων, την υγιεινή των χώρων, πολλές χαμένες μπάλες στη διάρκεια των αγώνων, τέτοια…

Σ’ αυτό το κομμάτι, θεωρώ ότι ο Δήμος θα έπρεπε να κάνει περισσότερα πράγματα. Δεν γίνεται να μην δουλεύουν τα καζανάκια. Δεν γίνεται να ουρείς στο ένα πόδι, γιατί κινδυνεύεις να πέσεις στην τρύπα και να φύγεις από κάτω.

Αλλά από την άλλη, να μην τα περιμένουμε και όλα από τον Δήμο. Εμείς στην Τσαλαβούτα αγοράσαμε με δικά μας έξοδα κοντέινερς, τα οποία έχουμε διαμορφώσει σε αποδυτήρια, με το μπάνιο τους, τις τουαλέτες τους, γυμναστήριο. Πιστεύω ότι τα υλικά προπόνησης που έχει η ομάδα, δύσκολα τα βρίσκεις σε ομάδες του Α’ τοπικού, ακόμη και Γ΄εθνικής.

Κάποιοι σου εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Δεν γίνεται να μην έχουν πού να αλλάξουν, πού να κάνουν την ανάγκη τους, να μην έχουν υλικό προπόνησης. Μέχρι και πέρσι πληρώναμε γήπεδο στο Cosmos Club για να κάνουμε προπόνηση. Δεν είμαστε η ομάδα που θα συντηρήσει το αντρικό της, με τα έσοδα της Ακαδημίας. Πέρσι που έκλεισε το Cosmos, πήγαμε στον Δήμο Αθηναίων για να βρούμε κάποιες ώρες στο γήπεδο που είναι εδώ στον Κηφισό, αλλά δεν μπορέσαμε να βγάλουμε άκρη, γιατί δεν είμαστε Δήμος Αθηναίων, είμαστε Δήμος Περιστερίου. Και είμαι υπέρ του να κάνεις τέτοιες κινήσεις ως σύλλογος, αλλά για να εξασφαλίσεις ακόμη καλύτερες συνθήκες για την ομάδα, όχι για να καλύψεις στοιχειώδεις ανάγκες”…

Μίλησες προηγουμένως για επίπεδα κορεσμού. Η Άμιλλα είναι κορεσμένη αριθμητικά με βάση τις γηπεδική διαθεσιμότητα;

“Όχι και σου εξηγησα γιατί. Πάντα θα εξασφαλίζουμε, ακόμη και με προσωπικές θυσίες του Χριστόφορου (σ.σ.: Μποζατζίδη), τους απαραίτητους χώρους. Αν όμως συμβεί αυτό και δεν υπάρχει η δυνατότητα επαρκούς εξυπηρέτησης, θα σταματήσουμε να δεχόμαστε παιδιά. Το είχαμε κάνει πρόπερσι, όταν φτάσαμε τα 180 σε επίπεδο Ακαδημίας. Δεν γινόταν διαφορετικά, θα ήταν σε βάρος των παιδιών”.

Ο αθλητής χρειάζεται σεβασμό…

“Και κυρίως ο ερασιτέχνης. Ο ερασιτέχνης πρέπει να απαιτεί σεβασμό από όλους, από τη διοίκηση, από τους προπονητές, τους διαιτητές, τους φιλάθλους, όλους. Ο ερασιτέχνης δεν αμείβεται γι’ αυτό που κάνει. Ρισκάρει την υγεία του, καταναλώνει χρόνο που θα μπορούσε κάλλιστα να αξιοποιήσει διαφορετικά, ακούει τα εξ αμάξης από την κερκίδα, μόνο και μόνο για να κάνει αυτό που αγαπά. Για κανέναν άλλο λόγο. Και μέσα από την προσπάθειά τους γεμίζουμε συναισθήματα όλοι οι υπόλοιποι.

Φέτος, πήγα στα αποδυτήρια πριν ξεκινήσει το μπαράζ με τους Αμπελόκηπους και είπα στα παιδιά “έρχομαι να σας πω τώρα ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλα όσα μου προσφέρατε τη φετινή χρονιά. Για την προσπάθειά σας, για τις θυσίες σας, για τις χαρές που μου δώσατε, τις λύπες που μου δώσατε, τα συναισθήματα που με γεμίσατε. Πάνω απ’ όλα όμως σας ευχαριστώ γιατί είστε εδώ, παρόντες. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, δεν μ’ ενδιαφέρει το σημερινό αποτέλεσμα, ούτε θα σας κρίνω με βάση αυτό, όπως ίσως κάνουν οι υπόλοιποι. Εγώ θα σας κρίνω με βάση τη συνολική εικόνα και αυτή η εικόνα θέλω να ξέρετε ότι με κάνει να αισθάνομαι υπερήφανος”.

Και αυτό βοήθησε και μένα να είμαι σ’ αυτό το παιχνίδι πιο ήρεμος από ποτέ. Δεν σηκώθηκα από τον πάγκο, δεν πανηγύρισα”.

Πάντως συστηματικά η Άμιλλα τελειώνει τη χρονιά, προσφέροντας στο δεύτερο μισό σημαντικό χρόνο συμμετοχής σε παιδιά της Ακαδημίας.

“Αυτό είναι συνδυασμός πολλών πραγμάτων. Κάποια παιδιά σταματάνε, γιατί βρήκαν δουλειά και δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν, γιατί για κάποιους λόγους άλλαξαν οι προτεραιότητές τους, για λόγους εκπαίδευσης ή τραυματισμών, αλλά σίγουρα αποτελεί και πολιτική του συλλόγου η σταδιακή αναβάθμιση των στελεχών του, το επόμενό τους βήμα.

Κάποιες φορές θα γίνει ξαφνικά, κάποιες φορές με τον τρόπο που θέλουμε. Είχαμε ήδη προγραμματίσει ότι θα έπρεπε ο Ευθύμης Κατσιούλας, ο Γιάννης Ριζόπουλος, ο Πέτρος Κωφίδης, ο Έρβιν Ρεπάι (σ.σ.: στελέχη του παιδικού), να πάρουν χρόνο συμμετοχής με το αντρικό μετά τον Γενάρη, γιατί όσες φορές κλήθηκαν στο εφηβικό ανταποκρίθηκαν και με το παραπάνω.

Με τον Ευθύμη όμως δεν έγινε όπως θα ήθελα. Απλά τιμωρήθηκαν δύο στόπερ, τραυματίστηκε ένας ακόμη και έμεινε μόνο ο Κώστας ο Ασημακόπουλος. Είπαμε λοιπόν ότι προκειμένου να γυρίσουμε πιο πίσω κάποιον που δεν έχει ξαναπαίξει στόπερ μόνο και μόνο για να καλύψουμε το κενό, καλύτερα να παίξει ο Ευθύμης που και το ταλέντο έχει και το κορμί έχει για να ανταποκριθεί και πάνω απ’ όλα είναι σπλάχνο της ομάδας.

Ο Ευθύμης έχει δέκα χρόνια στην ομάδα, όπως και ο Κώστας ο Καπίρης, όπως και ο Γιώργος ο Καπίρης που για μένα είναι ιδιαίτερη περίπτωση και γεννημένος αρχηγός, όπως και ο Μάριος ο Κοκκώνης, είναι παιδιά που ξεκίνησε η ομάδα από αυτούς, εγώ όταν ήρθα το 2009 τα βρήκα εδώ.

Εν πάση περιπτώσει, σημασία έχει ότι το παιδί, σε ένα από τα κρισιμότερα παιχνίδια της περιόδου, έπαιξε παρτενέρ του προπονητή του (στο παιδικό) στο κέντρο άμυνας, ανταποκρίθηκε καταπληκτικά και μας έκανε διπλά χαρούμενους”.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι σ’ αυτές τις κατηγορίες, ο βασικός κορμός των ομάδων θα πρέπει να αποτελείται από αποφοίτους της Ακαδημίας της. Προσωπικά θεωρώ εφικτό στόχο ακόμη κι ένα ποσοστό της τάξης του 60-70% στο σύνολο του έμψυχου δυναμικού. Πόσο κοντά βρίσκεται η Άμιλλα σ’ έναν τέτοιο στόχο;

“Εκτιμώ ότι στα επόμενα δύο χρόνια θα τον έχει πετύχει και σε μεγαλύτερο ποσοστό. Πιστεύω ότι το 90% των ποδοσφαιριστών της θα είναι δικά της παιδιά και θα έχει ένα πάρα πολύ καλό σύνολο.

Κοίτα, μιλήσαμε για τη φάση αναγέννησης που διανύουμε από το 2013 και μετά, αλλά ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1952 και οφείλουμε να σεβόμαστε την ιστορία. Εγώ δεν είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω, αλλά όπως όλοι που γνωρίζουν μου λένε, στην ομάδα αυτή υπήρχε ένας άνθρωπος, ο Χρήστος ο Ευθυμίου, που δυστυχώς “έφυγε” και σε μικρή ηλικία, αλλά μέχρι τότε είχε δημιουργήσει εδώ μία πρότυπη Ακαδημία από την οποία βγήκαν παίκτες που έπαιξαν και Α’ και Β’ εθνική, έκαναν και κάνουν ακόμη και σήμερα καριέρα.

Στενοχωριέμαι που δεν τον γνώρισα και μακάρι να μας αξιώσει ο Θεός να θεσπίσουμε ένα ετήσιο ποδοσφαιρικό τουρνουά προς τιμήν του, για όλα όσα προσέφερε στον σύλλογο. Υπάρχει λοιπόν το παρελθόν, υπάρχει και το παρόν. Μπορεί σήμερα να δίνουν και τη ζωή τους για την ομάδα ο Αλέξανδρος ο Βαρβέρης, ο Χριστόφορος ο Μποζατζίδης και θα έρθουν κι άλλοι κοντά μας, αλλά όλοι κοιτάμε στο μέλλον, με σεβασμό στο παρελθόν.

Φέτος περιμένουμε να ενεργοποιηθούν περισσότερο 3-4 γονείς της Ακαδημίας και να βοηθήσουμε όλοι μαζί, ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν πρώτα την ομάδα τους, αυτή που τους δίνει την ευκαιρία να παίξουν αυτό που αγαπάνε και μετά τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ…

Αυτός είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος μου, το όνειρό μου αν θες”.

Ισχύει και στην Άμιλλα αυτό που ισχύει στις περισσότερες ομάδες, δηλαδή η Ακαδημία τους να έχει τριψήφιο αριθμό θεατών στα παιχνίδια και το αντρικό μερικές δεκάδες νοματαίους;

“Φέτος σε μας άλλαξε λίγο αυτό το πράγμα. Άλλωστε αρκετά μέλη του αντρικού είναι παιδιά (ακόμη και ενεργά) των Ακαδημιών. Φέτος θεωρώ ότι πήγαμε αρκετά καλά. Πολύ καλά θα έλεγα, πολύ καλύτερα από προηγούμενες χρονιές και θεωρώ ότι τη νέα περίοδο θα είμαστε ακόμη καλύτερα.

Σου είπα λίγο πριν, αυτό είναι το όνειρό μου: τα παιδιά να αγαπήσουν τις ομάδες τους, αυτές που τους δίνουν τη δυνατότητα, την ευκαιρία, να κάνουν αυτό που αγαπούν. Είτε είναι η Άμιλλα, είτε ο Ιερόθεος, είτε ο Ήφαιστος. Και μετά οι μεγάλοι του επαγγελματικού. Δεν είμαστε το ίδιο. Εδώ υπάρχει δέσιμο, αγάπη, οικογένεια. Θα πρέπει κάποια στιγμή αυτά να αντικατοπτριστούν σε γηπεδική παρουσία”.

Υποχρέωσες ποτέ, με ή χωρίς εισαγωγικά, την Ακαδημία να παρακολουθήσει παιχνίδι του αντρικού;

“Τους προτρέπω, αλλά δεν θα το επιβάλλω κιόλας. Και δεν έχει και κανένα νόημα, αν δεν νιώσουν μόνα τους τα παιδιά την ανάγκη ή τη διάθεση να το κάνουν.

Εγώ θέλω τα παιδιά να ρωτούν και να είναι πεπεισμένα γι’ αυτό που κάνουν και όχι απλά να πειθαρχούν πειθήνια. Θέλω να ξέρουν γιατί πρέπει να κάνουν σωστή προθέρμανση. Θέλω να ξέρουν πως λειτουργεί και που χρησιμεύει ο κάθε μυς. Θέλω να ξέρουν γιατί πρέπει να είναι ομάδα. Θέλω να ξέρουν τι και γιατί πρέπει να αποφύγουν, να ξέρουν τι και πως θα επιδιώξουν, θα διεκδικήσουν”.

Συναντηθήκαμε στις 8 το απόγευμα και ή ώρα πήγε 11. Το απομαγνητοφωνημένο κείμενο θα μπορούσε να είναι και διπλάσιο σε έκταση. Σε πρώτη φάση αυτές οι 5.000 λέξεις είναι αρκετές. Ούτως ή άλλως και αφορμές και ευκαιρίες θα ξαναβρούμε πολλές…