“Την πατήσαμε σαν… ερασιτέχνες”!
Ο Γιάννης Σκαρπέλης δεν διαφέρει σε τίποτε από τις χιλιάδες των συγκρατούμενών του, που τιμωρήθηκαν σκληρά γιατί επέλεξαν να υπηρετήσουν τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Εδώ και έξι μήνες παρακολουθεί δεκάδες δραστηριοτήτων να ανοιγοκλείνουν ανάλογα με το… πρωινό ξύπνημα εκείνων που διαχειρίζονται την υγειονομική κρίση, εκτός από τον αθλητισμό, το μόνο που σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ευρώπη αποτέλεσε πρώτη προτεραιότητα και δεν έκλεισε παρά ελάχιστα ή ποτέ!
Ψέμματα, διαφέρει σε κάτι και δεν είναι άλλο από την αυτοκριτική για την παθητική στάση με την οποία αφήσαμε όλον αυτόν τον χρόνο να περάσει, χωρίς να υπερασπιστούμε τη ζωή μας. Το αυτονόητο δηλαδή, αλλά δυστυχώς “δεν υπάρχει πλέον κάτι αυτονόητο” όπως λέει και ο ίδιος.
Αυτή είναι η κουβέντα μας, με αποστάσεις, μάσκες (την έβγαλε για 1-2 φωτογραφίες) κι όλα τα απαραίτητα μέτρα, που έτσι κι αλλιώς με υπερβολή τηρούσε και πριν ακόμη κλείσει για δεύτερη φορά ο αθλητισμός τον περασμένο Νοέμβριο. Τον καταγγέλω ότι δεν με θερμομέτρησε (να πιάσει και τόπο το ηλεκτρονικό θερμόμετρο διάολε…) και δεν ενημέρωσε το βιβλίο εισόδου-εξόδου με τα πλήρη στοιχεία μου.
Τελοσπάντων. Τα πήραμε με τη σειρά…
“Είμαι παιδί γέννημα-θρέμμα του Ατρομήτου, αφού ήμουν εδώ από την Κ8 έως την Κ21! Ξεκίνησα την προπονητική, ενώ ήμουν ακόμη ποδοσφαιριστής στο Δάσος Χαϊδαρίου, όταν το 2012 πήρα το πρώτο δίπλωμα το UEFA C.
Τον επόμενο χρόνο πήγα στον Πειραιά, στον Αργοναύτη όπου είχα και τμήματα υποδομών και με την επιστροφή μου στον Ατρόμητο (γιατί από την Ακαδημία του ξεκίνησα ως νεαρός ποδοσφαιριστής) κάθομαι πλέον αποκλειστικά στην άκρη του πάγκου.
Μετά από τρία χρόνια στο Νταμάρι, πίστεψα ότι ήρθε η ώρα να εμπλακώ σιγά σιγά με τα αντρικά τμήματα και πήγα στο Καλαμάκι ως βοηθός προπονητή στο αντρικό και στο Κρυονέρι όπου είχα το Κ18 και το Κ16.
Τα τελευταία τρία χρόνια είμαι στην Ένωση Περιστερίου, σε συνδυασμό με τμήματα υποδομής στον Ολυμπιακό Λιοσίων και στον Αίμο Πετρούπολης”.
- Δηλαδή ήταν περισσότερο προγραμματισμένος στόχος και λιγότερο απόφαση που προέκυψε;
“Συνειδητή απόφαση έγινε όταν πλησίαζε το ποδοσφαιρικό τέλος, δεν μπορώ να πω ότι το ονειρευόμουν νωρίτερα. Βέβαια ως ποδοσφαιριστής έδειχνα τυφλή υπακοή στο τακτικό κομμάτι και ζούσα ιδιαίτερα την προετοιμασία των παιχνιδιών.
Μην ξεχνάς, ήταν ποδοσφαιριστής και ο πατέρας μου, έγινε και προπονητής αλλά η φιλοσοφία του ήταν πολύ διαφορετική με τα παραγοντικά μυαλά της εποχής για να συνεχίσει στο συγκεκριμένο κομμάτι. Κάποιες από τις επιφυλάξεις του τις έχω κι εγώ, κυρίως στο κομμάτι των ποδοσφαιρικών υποδομών, όπου μ’ ενδιαφέρει αποκλειστικά η εξέλιξη των παιδιών και είναι η μοναδική μου πυξίδα”.
- Μετά από οκτώ χρόνια στις Ακαδημίες, πόσο εύκολο είναι να λες ότι δεν σ’ ενδιαφέρει το αποτέλεσμα;
“Το αποτέλεσμα μ’ ενδιαφέρει ως καρπός της εξέλιξης και όχι ως προϊόν αντιποδόσφαιρου και σκοπιμοτήτων. Το βασικό είναι να εκπαιδεύσεις τους γονείς. Χωρίς τους γονείς στο πλευρό σου, δεν είναι εύκολο να προχωρήσεις.
Είμαι άνθρωπος που μιλάω και μ’ αρέσουν οι καθαρές εξηγήσεις. Η Ακαδημία στην οποία προτεραιότητα έχει το αποτέλεσμα, δεν είναι στις επιλογές μου.
Για μένα προέχει η εκπαίδευση ως χαρακτήρας και ως ποδοσφαιριστής. Δεν θα πάμε για να χάσουμε, αλλά η νίκη θα έρθει μέσα από σωστό ποδόσφαιρο και όχι με τρόπο που δεν βοηθά την εξέλιξη των παιδιών. Θα παίξουμε ως ομάδα και θα νικήσουμε ως ομάδα.
Ξέρεις, είναι εύκολο να κάνεις νίκες στο παμπαιδικό σουτάροντας από μακριά απέναντι σε βραχύσωμους τερματοφύλακες. Ποτέ μου όμως δεν θα ενθαρρύνω αυτό το παιχνίδι. Είναι πιο εύκολο, ακόμη και στο Κ16, αν έχεις δύο γρήγορους παίκτες στην επίθεση, να μένεις πίσω, να πετάς τη μπάλα μπροστά και να περιμένεις τα γκολ τους. Δεν βοηθάει όμως σε τίποτε το σύνολο”.
- Μ’ ένα σερί ανεπιτυχών αποτελεσμάτων δεν έρχεται η απογοήτευση;
“Όχι και είμαι κατηγορηματικός σ’ αυτό. Έχω δουλέψει σε τμήματα που δεν έπαιρναν κάν μέρος στην ΕΠΣΑ, θεωρώντας ότι δεν θα ήταν ανταγωνιστικά στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
Παίξαμε και η αγωνιστική παρουσία, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, έκανε όλους να αναρωτιούνται γιατί δεν πρόσφεραν νωρίτερα στα παιδιά αυτή την ευκαιρία. Πάντα, μα πάντα, η ικανοποίηση να επιτυγχάνεις μικρούς και διαρκώς ανανεούμενους στόχους είναι και θα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή 1-2 νικών”.
- Θα παίξουν όλα τα παιδιά του τμήματος;
“Φυσικά. Είναι δυνατόν να μην παίξει κάποιο παιδί; Γιατί; Για να μην χαθεί ένα παιχνίδι, αν υποθέσουμε ότι είναι τόσο υποδεέστερο των υπολοίπων;
Θα παίξουν όλα τα παιδιά που είναι στην αποστολή του αγώνα. Όχι τον ίδιο χρόνο αλλά το ελάχιστο ένα εικοσάλεπτο. Γι’ αυτό και σε κάθε τμήμα που υπερβαίνει αριθμητικά την εικοσάδα, επιβάλλεται να υπάρχει και δεύτερο παιχνίδι μέσα στο Σαββατοκύριακο, σε κάποια άλλη διοργάνωση ή τουρνουά.
Τι με ρωτάς τώρα; Εμείς κάνουμε φιλικό μεσοβδόμαδα στο αντρικό. Η βελτίωση έρχεται μέσα από τα παιχνίδια και απαιτεί πλούσιο αγωνιστικό χρόνο για να δείξεις την εξέλιξή σου και να καρπωθείς τα οφέλη της προπόνησης”.
- Γιατί τα παιδιά σταματούν το ποδόσφαιρο;
“Για πολλούς λόγους, αλλά το χειρότερο θα είναι να σταματήσει για μια κακή συμπεριφορά προς το πρόσωπό του. Δεν το δικαιολογώ σε καμία περίπτωση και αν προέρχεται από πλευράς προπονητή με εξοργίζει.
Θα στενοχωρηθώ να απομακρυνθεί από τον αθλητισμό, όχι να θέλει να δοκιμάσει κάτι άλλο και να αλλάξει άθλημα. Αυτό συμβαίνει, ιδιαίτερα στις πολύ μικρές ηλικίες, που επηρεάζονται και από τις παρέες τους.
Εκείνο με το οποίο δεν συμφωνώ, είναι όταν σταματούν λόγω σχολείου. Όχι γιατί δεν θεωρώ πολύ σημαντικότερο το σχολείο, αλλά γιατί ο συνδυασμός σχολείο και αθλητισμός δίνει απόλυτη ισορροπία και εκτόνωση σε μια περίοδο με διαρκές άγχος. Δεν προσφέρει μόνο σωματική υγεία ο αθλητισμός, αλλά κυρίως ψυχική υγεία και όχι μόνο στα παιδιά βέβαια που ηρεμεί το μυαλό τους από τα μαθήματα, αλλά και για τους εργαζόμενους ενήλικες που αποφορτίζονται από το στρες της καθημερινότητας.
Ακόμη και σε περίοδο εξετάσεων είναι απαραίτητο για το παιδί αυτό το δίωρο 2-3 φορές την εβδομάδα που θα τρέξει και θα εκτονώσει την σωρευμένη ενέργεια που κρύβει μέσα του, αλλά και το άγχος που το “πνίγει”.
Και τα πιο μικρά παιδιά, για μένα θα έπρεπε να σταματούν μετά τις 6 το απόγευμα την ενασχόληση με την εκπαίδευση και να μεταφέρουν τη δράση σε άλλες δραστηριότητες”.
- Να επιστρέψουμε στις Ακαδημίες και να σε ρωτήσω ποιο θεωρείς το σημαντικότερο ηλικιακό κλιμάκιο στην εξέλιξη ενός νεαρού ποδοσφαιριστή.
“Σίγουρα το Κ12. Είναι η ηλικία που μπορεί να μην έχει ακόμη ολοκληρωθεί ο σωματότυπος, αλλά απορροφούν την περισσότερη ποδοσφαιρική γνώση, είναι ο κορμός της ποδοσφαιρικής εκπαίδευσης.
Ακολουθεί η Κ14 που μπαίνουν τα υποομαδικά κομμάτια και η πρώτη σοβαρή γνωριμία με την τακτική και σε τρίτο πλάνο η Κ10 που μπαίνουν οι πρώτες βάσεις. Είμαι της άποψης ότι οι καλύτεροι προπονητές μιας Ακαδημίας θα πρέπει να αναλαμβάνουν τα τρία αυτά κλιμάκια, με συγκεκριμένο πλάνο και τρίμηνες αξιολογήσεις.
Δεν γίνεται στα αστεράκια να μαθαίνεις πάσα. Πρέπει να μάθουν το οδήγημα της μπάλας. Και σε δεύτερο πλάνο το σουτ. Επίσης δεν γίνεται να παίζουν 5Χ5 και 6Χ6. Αυτό θα συμβεί 1 φορά στις 15 μέρες. Δεν έχουν τόσες πολλές επαφές με τη μπάλα όταν είναι τόσα άτομα, ώστε να βελτιωθούν. Θα πρέπει να προπονούνται και να παίζουν 2Χ2 ή 3Χ3.
Στο Κ10 δουλεύεις με έμφαση υποδοχή και πάσα. Στην Κ12 είναι η κορύφωση της ατομικής εξέλιξης και ανάπτυξης. Εκεί, εκτός όλων των υπολοίπων, θα δουλέψεις και ατομική επίθεση (ντρίμπλα και ένας εναντίον ενός) και ατομική άμυνα (θέση σώματος, αίσθηση του χώρου). Και από την Κ14 και πάνω μπαίνουν τα υποομαδικά κομμάτια και η τακτική.
Μετά, στα ερασιτεχνικά σωματεία δεν γίνεται να δουλεύεις μόνο ένα σύστημα σαν να είσαι ΠΑΕ, ένα βήμα πριν την πρώτη ομάδα. Στην Ακαδημία, ιδιαίτερα των ερασιτεχνικών σωματείων, ο ποδοσφαιριστής πρέπει να εκπαιδευτεί -ει δυνατόν- σε όλα τα συστήματα.
Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να εκπαιδευτεί και σε περισσότερες των 1-2 θέσεων, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο”.
- Για να μιλήσουμε ειλικρινά στο παιδί και τον μπαμπά, όποιος έχει ταλέντο επιβραβεύεται στο ποδόσφαιρο;
“Όσο ταλέντο να έχεις, αν δεν δουλέψεις και δεν εξελίξεις το χάρισμα, δεν θα καταφέρεις τίποτε. Όσο περισσότερο δουλέψεις, τόσο περισσότερες πιθανότητες θα έχεις να πετύχεις τον στόχο σου.
Ο καλός δεν χάνεται, εκτός κι αν παραιτηθεί μόνος του από την διεκδίκηση των στόχων του. Αργά η γρήγορα, με τον εύκολο ή τον δύσκολο τρόπο θα αποδείξει την αξία του και θα προσελκύσει το ενδιαφέρον γύρω του.
Επειδή βέβαια καταλαβαίνω που το πας, οι γνωριμίες παίζουν ασφαλώς ρόλο και μπορούν να εξασφαλίσουν περισσότερες ευκαιρίες, αλλά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την επιτυχία και πολύ περισσότερο την ευτυχία.
Και να σου προσφέρει κάποιος την ευκαιρία να δοκιμαστείς στη Ρεάλ, υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις θέση εκεί αν πράγματικά δεν την αξίζεις; Θέλω να πω, καλές οι γνωριμίες, αλλά το ποδόσφαιρο έχει τον δικό του μηχανισμό αυτοκάθαρσης και απόδοσης δικαιοσύνης και θα τον αντιμετωπίσεις θες, δεν θες”.
- Δεν γίνεται να μην πάω την κουβέντα στο θέμα του Κορωνοϊού και την τελευταία απόφαση οριστικής παύσης των τοπικών πρωταθλημάτων. Ώρα για ψυχοθεραπεία. Ξεκίνα εσύ.
“Στο πρώτο κομμάτι της πανδημίας, λειτουργήσαμε εντυπωσιακά καλά για Ελλάδα. Απρόσμενα συνετά και αποτελεσματικά, αν και βοήθησε πολύ το αντιπαράδειγμα της γειτονικής Ιταλίας που βασανίστηκε πολύ.
Από το καλοκαίρι και μετά όλα γίνονται λάθος, σπασμωδικά, πειραματικά, πολλές φορές χωρίς καν κοινή λογική και σχεδόν πάντα με δικαιολογίες που προκαλούν τον κοινό νου, ακόμη περισσότερο και από τις ίδιες τις αποφάσεις”.
- Ας μείνουμε στο αθλητικό κομμάτι.
“Για το αθλητικό κομμάτι μιλάω. Όταν σου λένε ότι άνοιξαν το λιανεμπόριο, για να αδειάσουν τα πάρκα και οι πλατείες, θες να γελάσεις ή να τραβήξεις τα μαλλιά σου; Όταν τα προαύλια των σχολείων, τα πάρκα, οι πλατείες είναι γεμάτα από παιδιά που παίζουν εδώ και δύο μήνες κανονικό ποδόσφαιρο, κανονικό μπάσκετ, βόλεϊ, εσύ κρατάς κλειστά τα ΄γηπεδα που θα μπορούσαν όλα τα παραπάνω να γίνουν με προϋποθέσεις και ασφάλεια. Δεν είναι για κλάμματα;
Κανείς από τους ιθύνοντες δεν έχει στο μυαλό του με σοβαρότητα τη διαδικασία της επανεκκίνησης. Θα έχουμε πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς. Δεν είμαι μάντης κακών, το αυτονόητο λέω. Ξεκινούν πρωταθλήματα μέσα σε 10-15 μέρες. Δεν γίνεται μετά από τόση απραξία να μην έχεις χρόνο έστω 1 μήνα να προετοιμαστείς. Βαριά – βαριά 20 μέρες. Εδώ που φτάσαμε, δεν είχε νοήμα να συνεχιστούν τα τοπικά πρωταθλήματα. Αλλά πρέπει να μας ανοίξουν για προπονήσεις. Αν θέλουμε να προετοιμάσουμε αξιοπρεπώς την επόμενη αγωνιστική περίοδο, πρέπει να μας ανοίξουν… χθες!
Και ιδανικά, θα έλεγα ότι όλοι οι σύλλογοι πρέπει να ψαχτούν για ομαδικές ασφαλίσεις. Είναι περισσότερο απαραίτητες από ποτέ”.
- Μπορεί να τον έχουν στο μυαλό τους, ότι θα γίνει 1-1,5 μήνα προετοιμασία το καλοκαίρι και όλα καλά.
“Σου ξαναλέω θα έχουμε πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς. Και δεν εννοώ μόνο μυϊκούς. Οι μυϊκοί δεν είναι σοβαροί τραυματισμοί. Με τόση απραξία κι επειδή έχουν να κάνουν πάρα πολύ καιρό αλλαγές πορείας, ίσως έχουμε πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Ελπίζω να πέσω έξω. Μακάρι να πέσω έξω.
Χρειαζόμαστε τουλάχιστον δύο μήνες προπονήσεων τώρα, άμεσα και άλλον 1,5 μήνα μίνιμουμ πριν την έναρξη του επόμενου πρωταθλήματος. Βλέπω κάποιες ομοσπονδίες που πήραν το “πράσινο φως” και αναγγέλουν πρωτάθλημα σε 15 μέρες!
Όλοι θέλουμε να ξεκινήσουμε, δεν υπάρχει κάποιος που να μην το θέλει. Να υπάρχει όμως και ένα μέτρο. Μπορώ να κατανοήσω ότι μιλάμε για συνθήκες έκτακτης ανάγκης, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει μετά από εξάμηνη απραξία να ξεκινήσουμε πρωταθλήματα μέσα σε 15 μέρες. Είναι εγκληματικό. Δεν το βλέπουν ή δεν το καταλαβαίνουν. Ή δεν τους ενδιαφέρει;
Προσωπικά, αν μας ανοίξουν αύριο και όσο είναι στο χέρι μου, ούτε φιλικό δεν θα κάνω για τουλάχιστον 1,5 μήνα”.
- Νιώθεις ότι ο αθλητισμός δεν υπήρξε καθόλου και ποτέ προτεραιότητα για όλους αυτούς που διαχειρίζονται το κομμάτι της πανδημίας;
“Δεν υπήρξε ούτε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Τον αντιλαμβάνονται ως χόμπι και ως τέτοιο τον αντιμετώπισαν. Αλλά μην προσβάλλεις ρε άνθρωπε και τη νοημοσύνη μου και να βγαίνεις έτσι κατάμουτρα και να μου λες “υπερεστία διασποράς ο αθλητισμός και ο ιός μεταδίδεται με τη μπάλα”, όταν είσαι η μοναδική χώρα στον πλανήτη Γη που έκλεισες τον αθλητισμό σου και την ίδια ώρα ο Υπουργός σου καταθέτει στοιχεία για μηδενική θετικότητα στα διενεργούμενα τεστ στον ερασιτεχνικό αθλητισμό”.
- Αν συναντούσες ένα από τα μέλη της επιτροπής που αποφασίζουν για τη ζωή σου κάθε Παρασκευή, τι θα του έλεγες μπας και καταλάβει ότι δεν είναι το χόμπι σου, αλλά η ζωή σου;
“Δεν νομίζω ότι θα καταλάβαινε. Θα πρέπει να έχεις νιώσεις κάτι, για να το καταλαβαίνεις. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν καμία επαφή, όχι με το ποδόσφαιρο, με τον αθλητισμό συνολικά.
Το να μην νιώθεις από αθλητισμό είναι σεβαστό. Αλλά το να μην καταλαβαίνεις ότι είναι προτιμότερο να έχεις 25 άτομα σ’ ένα γήπεδο, που θα είναι κάθε μέρα οι ίδιοι, από το να βρίσκονται στην πλατεία κάθε μέρα με διαφορετική σύνθεση, αυτό με συγχωρείς αλλά είναι εγκληματικό! Δυστυχώς αγνοείται πλέον και το αυτονόητο.
Θες τη γνώμη μου ειλικρινά; Δεν πιστεύω ότι θα μας άνοιγαν ό,τι και να γινόταν, ακριβώς γιατί είμαι πεπεισμένος ότι δεν έχουν καμία επαφή με τον αθλητισμό. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να παραγνωρίσω και τις δικές μας ευθύνες. Τεράστιες ευθύνες“!
- Όντως, με Υπουργό Υγείας άνθρωπο του αθλητισμού και Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού έναν ολυμπιονίκη και δεν κάναμε το παραμικρό για να προασπίσουμε τον αθλητισμό…
“Εδώ ένα συλλαλητήριο διοργανώθηκε μέσω κοινωνικού δικτύου που κάθε μέρα κατακλυζόταν από οργισμένες αναρτήσεις και μαζευτήκαμε 300 άτομα στο Σύνταγμα. Είμαστε επαναστάτες του πληκτρολογίου.
Παγιδευτήκαμε όμως κι εμείς στις παλινωδίες τους. “Έξω κολλάει”, “όχι τελικά μέσα κολλάει”, “καθίστε μέσα” σήμερα, “όχι βγείτε έξω” αύριο. Παγιδευτήκαμε και σε ψευτοδιλήμματα “ατάκας”, του τύπου “στο γήπεδο κολλάει στα λεωφορεία δεν κολλάει;” αντιδρώντας μεν στο προφανές, αλλά χωρίς να μιλάμε με επιχειρήματα και συγκεκριμένα στοιχεία πάνω στο γιατί πρέπει να ανοίξει ο αθλητισμός. Την πατήσαμε σαν… ερασιτέχνες!
Και ξαναλέω, όχι ότι πιστεύω πως θα άλλαζε κάτι, αλλά γιατί θα ξέραμε καλά ότι εμείς κάναμε όλα όσα έπρεπε για να καταλάβουν το λάθος τους, πριν να είναι πολύ αργά. Γιατί είναι πλέον είναι πολύ αργά. Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας.
Στην εκπαίδευση, όπου τα παιδιά έχασαν μία ολόκληρη χρονιά και γύρευε πόσα κενά θα τρέχουν να καλύψουν.
Στον αθλητισμό, όπου από τα αστεράκια (Κ8) θα βρεθούν στα τζούνιορ (Κ12) και ούτω καθ’ εξής, χωρίς ποτέ στην ουσία να μεσολαβήσει το ενδιάμεσο κλιμάκιο.
Στην καθημερινότητά τους, αφού εθίστηκαν μπροστά από μία οθόνη υπολογιστή, κονσόλας, κινητού και αντικατέστησαν τη βόλτα και την άθληση με το instagram και το FIFA 2020.
Πίστεψέ με, δεν θα είναι εύκολα τα επόμενα χρόνια για τη συγκεκριμένη γενιά και μακάρι να βγω και σ’ αυτό ψεύτης”…
