Π. Τσίγκος: “Έρχονται ωραία πράγματα μέσα στα επόμενα χρόνια στον ‘Ομιλο”

Δεκαεπτά χρόνια στους πάγκους εκ των οποίων τα δέκα σε ποδοσφαιρικές Ακαδημίες και επτά σε αυτή του Α.Ο. Περιστερίου συμπληρώνει φέτος ο Πολύδωρος Τσίγκος που ήδη από πέρσι το καλοκαίρι έχει αναλάβει τα ηνία των τμημάτων υποδομής του Ομίλου.

Η συνάντησή μας στο τελείωμα μιας “κουτσής” και πολύ πολύ ιδιαίτερης χρονιάς ήταν προγραμματισμένη, ως απολογιστική της πρώτης του χρονιάς στη θέση του Υπευθύνου της ποδοσφαιρικής Ακαδημίας του Α.Ο. Περιστερίου.

Μπορεί κάποια σχέδια να παρέμειναν ως εκκρεμότητες, μπορεί να παραμένουμε επιφυλακτικοί για το φθινόπωρο που έρχεται και ενδεχόμενο δεύτερο κύμα της πανδημίας, ωστόσο οι ιθύνοντες του Ομίλου πρόλαβαν να δουν για μία ακόμη χρονιά το σύνολο των τμημάτων τους στους “ισχυρούς” των πρωταθλημάτων της ΕΠΣΑ και την Τσαλαβούτα να αναδεικνύεται περαιτέρω ως ελκυστικός προορισμός για παιδιά του Περιστερίου και όχι μόνο.

“Κάτι γίνεται καλά στον Όμιλο. Σίγουρα δεν είναι κάτι που απλά έτυχε. Το πετύχαμε με σωστή οργάνωση και ένα πλάνο δουλειάς που έχει τις… πινελιές και τη σφραγίδα των υπευθύνων της Ακαδημίας και της προπονητικής ομάδας, αλλά δεν εξαρτάται αποκλειστικά από πρόσωπα, είναι περισσότερο θέμα φιλοσοφίας.

Κάπως έτσι φτάσαμε και δεν είναι καθόλου εύκολο, να κλείσουμε την χρονιά στην Α’ κατηγορία, έστω και κολοβή, στη πρώτη εξάδα του πίνακα, με 7 παιδιά της Ακαδημίας μας στην πρώτη αγωνιστική γραμμή” υποστηρίζει ο Πολύδωρος Τσίγκος, ανοίγοντας την κουβέντα μας.

– Κι αυτό μετά από μια σεζόν που η παρτίδα σώθηκε στο μπαράζ. Ήταν εκείνη η ψυχοφθόρα περσινή περίοδος, το βαρέλι ωρίμανσης του νεανικού ρόστερ;

“Σίγουρα τα παιδιά ωρίμασαν μέσα από μία τέτοια διαδικασία. Δεν ήταν κακοί ή μέτριοι παίκτες. Ήταν πολύ καλοί, απλά δεν είχαν την εμπειρία να διαχειριστούν ένα αρνητικό σερί αποτελεσμάτων, να τουμπάρουν καταστάσεις.

Και βέβαια μεγάλο κεφάλαιο στο αντρικό τμήμα είναι και ο προπονητής, όταν μάλιστα αναλαμβάνει ένα νεανικό ρόστερ. Είναι ο καθοδηγητής και αγωνιστικά και ψυχολογικά, ο πρώτος που θα αποκρούσει τα κύματα απογοήτευσης, αλλά και ο πρώτος που θα καλμάρει τον υπερβολικό ενθουσιασμό και θα οργανώσει την αντεπίθεση.

Ο κ. Παπαδάκης πιστεύει πολύ στο έμψυχο δυναμικό των μεγάλων ηλικιακών κλιμακίων της Ακαδημίας και δείχνει ότι θέλει να φτιάξει έναν κορμό γηγενών ποδοσφαιριστών για τα επόμενα χρόνια. Εγώ δεν έχω παρά να τον βοηθήσω όπου μπορώ, έχοντας την εικόνα εξέλιξης αυτών των παιδιών τα οποία πέρασαν και από τα χέρια μου στο παμπαιδικό τμήμα”.

– Σε μια ομάδα, όπως ο Όμιλος, η ψαλίδα από το Κ18 και την Ακαδημία, σε ρόστερ Α’ Αθηνών είναι σίγουρα μεγάλη. Τι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά σ’ έναν απόφοιτο της Ακαδημίας, από έναν έτοιμο ποδοσφαιριστή της Α’ κατηγορίας; Φτάνει μόνο το ταλέντο;

“Όχι, σίγουρα δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, αν και είναι ζητούμενο διότι το ταλέντο δεν καλλιεργείται, απλά εξελίσσεται. Είναι μια αλυσίδα χαρακτηριστικών, ένας συνδυασμός πνεύματος, ψυχής, σωματοδομής και ασφαλώς πάθους για εξαντλητική δουλειά. Θέλει να πιστεύεις στον εαυτό σου, να τον θέλεις κάθε μέρα και καλύτερο, να απορροφάς εποικοδομητικά τις απογοητεύσεις και να φιλτράρεις ωφέλιμα τον ενθουσιασμό.

Η ποδοσφαιρική καριέρα είναι δρόμος αντοχής και όχι ταχύτητας. Και είναι πολλές φορές κακοτράχαλος δρόμος. Επιβιώνουν και προχωρούν οι δυνατοί, οι υπομονετικοί και επίμονοι. Τα παραδείγματα των Σετελάρι και Μπούζα είναι οδηγός για όλα τα παιδιά της Ακαδημίας. Και πίσω από αυτούς υπάρχει μια φουρνιά νεότερων, που αν συνεχίσει τη σωστή δουλειά, δείχνουν ότι έχουν τα φόντα να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην ιστορία.

Δεν θέλω να αδικήσω παιδιά αναφέροντας ονόματα, αλλά μπορώ να σου για παίκτες που είναι ακόμη στη δύναμη στην Ακαδημίας ηλικιακά, όπως είναι ο Διονυσόπουλος, ο Γεροδημήτρης, ο Μπέρκοβιτς, ο Τσιλεπής. Ή τα 4άρια (σ.σ.: γενν.2004) που ανεβαίνουν φέτος στην Κ18.

Υπάρχει μαγιά στον Όμιλο, το ξαναλέω, έρχονται ωραία πράγματα στο μέλλον”.

– Το γεγονός ότι ο Όμιλος αγωνίζεται στην Α’ τοπική κατηγορία και έχει πίσω του ιστορία ακόμη και σε εθνικές κατηγορίες, ρίχνει βάρος στις πλάτες της Ακαδημίας, ότι θα πρέπει να τον εκπροσωπεί σε υψηλό επίπεδο;

“Όχι, δεν το νιώθουμε έτσι. Κάνουμε πρώτα αθλητισμό και μετά πρωταθλητισμό. Σίγουρα θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί, σίγουρα θέλουμε τα μεγάλα μας τμήματα να είναι μεταξύ των πρωταγωνιστών των κατηγοριών τους, αλλά αυτό δεν ξεκινάει από κάποιο “πρέπει”. Περισσότερο είναι θέμα αθλητικού εγωισμού ή ανάγκης να δικαιώσουμε τους εαυτούς μας και όσα δικαιολογημένα πιστεύουν οι άλλοι για μας και λιγότερο για “έτσι πρέπει”.

Και το γεγονός ότι όλα τα τελευταία χρόνια, όλες μας οι ομάδες είναι σταθερά στους ισχυρούς του δευτέρου γύρου, δείχνει μία συνέπεια σε ό,τι αφορά στην πορεία τους μέσα στον ανταγωνισμό”.

– Μίλησες για τα τελευταία χρόνια και θέλω να σε ρωτήσω γιατί σε βρίσκουμε σταθερά στο Κ14.

“Είναι μία ηλικία ξεχωριστή και ιδιαίτερη σε ό,τι αφορά στην εξέλιξη ενός νεαρού ποδοσφαιριστή. Είναι το κρίσιμο μεταίχμιο μεταξύ του “μαθαίνω διασκεδάζοντας” και του “ωριμάζω δουλεύοντας”. Τα Κ16 και Κ18 έχουν διαφορετική εστίαση από το τεχνικό κομμάτι που καλλιεργείται περισσότερο στα μικρότερα κλιμάκια.

Μου αρέσει αυτό το κλιμάκιο γιατί ολοκληρώνεται η πολύπλευρη εκπαίδευση και παραδίδεις πλέον παιδιά έτοιμα να δουλέψουν συγκεκριμένα πράγματα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως επίσης και στη σωματοδομή και το μυϊκό κομμάτι”.

– Φέτος ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με το θέμα του Κορωνοϊού, έτσι;

“Πιστεύω ότι ήταν ένα καλό μάθημα για όλους μας. Ένα μάθημα για να εκτιμήσουμε περισσότερο πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα και να αξιολογήσουμε καλύτερα πράγματα στα οποία δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο κομμάτι της σωματικής υγείας, της προσωπικής υγιεινής και τόσα άλλα.

Θεωρώ μάλιστα ότι σε κάποιες περιπτώσεις δεν μας δίνουν μία διαφορετική ή υποδεέστερη κανονικότητα, αλλά μας δείχνουν το σωστό δρόμο που είχαμε για διάφορους λόγους υποτιμήσει.

Και η εύκολη προσαρμογή μας στα διάφορα πρωτόκολλα έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Όμιλος είχε ούτως ή άλλως δικό του γιατρό, με καθημερινή παρουσία στην Τσαλαβούτα και πολλά από αυτά που αναφέρονται τώρα ως “απαραίτητες προϋποθέσεις”, για μας ήταν ήδη καθημερινότητα.

Από το να είναι λοιπόν τα παιδιά στις πλατείες και στα προαύλια των σχολείων παίζοντας ελεύθερα ήδη εδώ και ένα μήνα, ήταν για μας μονόδρομος να προσφέρουμε ξανά προπόνηση με κανόνες και ασφάλεια. Αυτο νομίζω ότι θέλει και ο γονιός από μία αθλητική Ακαδημία και γι αυτό την επιλέγει και την πληρώνει όλη τη χρονιά”.

– Γονείς και παιδιά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα επιστροφής;

“Στα τρία μεγαλύτερα τμήματα ήδη προπονούνται 60-65 άτομα. Και μόλις ανακοινωθεί η απελευθέρωση των προπονήσεων και για τους κάτω των 13 ετών, σε πολύ σύντομο χρόνο θα έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα.

Οι γονείς θέλουν τα παιδιά στις Ακαδημίες, όταν διαφορετικά ζουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Μου έλεγαν ότι τα παιδιά δεν θα θέλουν να έρθουν, αφού δεν θα μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο, αλλά τους εξήγησα ότι κάθε εβδομάδα οι περιορισμοί λιγοστεύουν και δεν απέχουμε πολύ από το ελεύθερο πρόγραμμα. Και το βλέπουν ότι έτσι γίνεται. Πλέον υπάρχει ομαδική άσκηση και μόλις ξεκινήσουν και οι αγώνες της επαγγελματικής κατηγορίας, νομίζω ότι θα έχουμε και διπλό στις προπονήσεις”.

– Με τους γονείς ποια είναι η σχέση σου ως υπευθύνου Ακαδημίας;

“Όποιος θέλει, έρχεται και συζητάμε ο,τιδήποτε τον απασχολεί. Δεν κάνουμε ομαδικές ενημερώσεις, παρά μόνο αν έχουμε κάτι να ανακοινώσουμε και πρέπει προηγουμένως να συζητηθεί. Αλλά κατ’ ιδίαν με βρίσκει όποιος θέλει”.

– Συζητάς και αγωνιστικά θέματα;

“Ως προπονητής της Κ14, ναι. Για τα υπόλοιπα τμήματα υπάρχουν υπεύθυνοι προπονητές. Εκτός κι αν εκείνοι παραπέμψουν κάποιον γονέα σε μένα, οπότε ναι.

Αγωνιστικά θέματα με την έννοια της διοργάνωσης ή του χρόνου συμμετοχής για κάθε παιδί δεν έχουμε, για τον λόγο ότι φροντίζουμε πάντα οι διοργανώσεις να είναι περισσότερες από τα τμήματα!

Στο παμπαιδικό για παράδειγμα, είχαμε τρία τμήματα και δίναμε τέσσερις αγώνες κάθε Σαββατοκύριακο, το ίδιο συνέβαινε με περισσότερα παιχνίδια και στο Κ12 και στο Κ10.

Στα τμήματα υπάρχει ένας βασικός κορμός και με ηλικιακά, αλλά και με τεχνικά κριτήρια, αλλά κανείς δεν είναι μόνιμος. Μεταξύ των τμημάτων του ίδιου ηλικιακού κλιμακίου οι νεαροί ποδοσφαιριστές εναλλάσσονται, γιατί έτσι μόνο μπορείς να επιβραβεύσεις την προσπάθεια που καταβάλλουν μέσα στη χρονιά.

Ο ελάχιστος αγωνιστικός χρόνος μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο είναι ένα ολόκληρο παιχνίδι. Αν δηλαδή κάποιο παιδί αγωνιστεί για 15-20 λεπτά στο παιχνίδι για την ΕΠΣΑ, φυσικά και θα είναι διαθέσιμο στους αγώνες για τις υπόλοιπες διοργανώσεις ώστε να συμπληρώσει τον απαιτούμενο χρόνο”.

– Όταν αισθανθείς ότι ο σύλλογος έπιασε το ταβάνι του σε ό,τι αφορά στην αριθμητική δύναμη της Ακαδημίας και τη δυνατότητα να διεξάγει σωστές προπονήσεις με τις παρούσες γηπεδικές συνθήκες, ποια είναι η διαχείριση;

“Το αντιμετωπίσαμε πέρσι και σταματήσαμε τις εγγραφές σε δύο συγκεκριμένα ηλικιακά γκρουπ. Ναι, δεν είχε νόημα από ένα σημείο και μετά, όταν δηλαδή φτάνεις να έχεις είκοσι παιδιά σε μισό γήπεδο, εκεί πατάς φρένο.

Μάλιστα για να ελαφρύνουμε λίγο το πρόγραμμα στις καθημερινές, κάναμε προπονήσεις στα δύο μικρότερα ηλικιακά τμήματα και το Σαββατο και παίζαμε την Κυριακή. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει τρόπος, θα πρέπει να τον ανακαλύψεις”!

– Η κατάσταση της Τσαλαβούτα είναι σίγουρα επιβαρυμένη. Μπάλωμα στο μπάλωμα βγαίνουν οι τελευταίες χρονιές, έτσι;

“Έτσι είναι, αλλά πιστεύω ότι θα έρθει και η σειρά μας. Η Χωράφα και του Ηφαίστου ανακαινίστηκαν πλήρως και σωστά προηγήθηκαν, αφού και περισσότερες ομάδες φιλοξενούν, αλλά και είναι γήπεδα αγώνων κατηγοριών.

Η Τσαλαβούτα είναι προπονητήριο περισσότερο, αν και υποδέχεται μεγαλύτερο όγκο αγώνων τουρνουά κάθε Σαββατοκύριακο. Δεν θα ήμουν όμως σωστός αν δεν αναγνώριζα τις προσπάθειες που γίνονται και από την πλευρά του Δήμου, υπό μορφή διορθωτικών παρεμβάσεων. Και τον ηλεκτροφωτισμό βελτίωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και τακτικές συντηρήσεις στον χλοοτάπητα, πρόσφατα πρόσθεσαν “γέμιση” και την εξέδρα φτιάξαμε για την εξυπηρέτηση των γονιών το Σαββατοκύριακο. Και θα έρθει και η σειρά μας για πιο ριζική ανανέωση”.

– Αν θα ζητούσες κάτι από τον Δήμο Περιστερίου, τι θα ήταν αυτό;

“Να μπορέσει επιτέλους να φτιάξει το ξερό γήπεδο στην οδό Αναπαύσεως, το πρώην Αγ. Ιεροθέου. Πέρασαν τόσα χρόνια και για όλους όσοι το ζήσαμε, είναι μαχαιριά στην καρδιά η σημερινή του εικόνα.

Το γήπεδο αυτό είναι στους βασικούς πυλώνες της ιστορίας της πόλης. Με θυμάμαι πιτσιρικά να φεύγω από το σπίτι και να πηγαίνω για να παρακολουθήσω αγώνες. Έπαιξα στον Ιερόθεο, έπαιξα 12 χρόνια στην Ανθούπολη, άλλα 4 στον Απόλλωνα Περιστερίου, έχουμε καταθέσει… φιάλες αίμα σε αυτά τα χώματα.

Μϊα σύγχρονη γηπεδική εγκατάσταση εκεί, εύκολα προσβάσιμη για όλους (δίπλα στο Μετρό), θα κάνει μεγάλη διαφορά στο Περιστέρι και βέβαια αν αξιοποιηθεί σωστά, θα αποφορτίσει και τους υπόλοιπους χώρους”.

Υ.Γ.: Η συνέντευξη έγινε την περασμένη εβδομάδα. Στο μεταξύ, η νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση έδωσε τη δυνατότητα και στους κάτω των 13 χρόνων να επανέλθουν στις προπονήσεις και ήδη εντάχθηκαν στο ασκησιολόγιο, με μεγαλύτερη μάλιστα ελευθερία από εκείνη με την οποία ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι στα μέσα Μαΐου, αφού πλέον επιτρέπεται και η ομαδική άσκηση σε υπο-γκρουπ.