Ο ρόλος της Ακαδημίας στο αδιέξοδο

Το Peristeri-academies.gr δέχθηκε το τελευταίο τετραήμερο αρκετά μηνύματα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, σε ό,τι αφορά στις αποφάσεις για επανέναρξη ή μη των προπονήσεων των τμημάτων υποδομής των συλλόγων του Δήμου μας.

Γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήθηκε, για να αποτελεί πεδίο προβληματισμού, ενημέρωσης, αλλά και παρουσίασης των αθλητικής δραστηριότητας των νεαρών αθλητών και αθλητριών στον Δήμο Περιστερίου και όχι μόνο.

Δεν δημιουργήθηκε για να χαϊδεύει αυτιά, δεν επιθυμεί να παρακολουθεί την παθητική κληρονομιά χρονίων προβλημάτων από διοίκηση σε διοίκηση, δεν ωφελεί να καταγράφει άκριτα την πραγματικότητα όταν αυτή πολύ απέχει από το κοινά αποδεκτό.

Δεν είναι όμως στις φιλοδοξίες της συντακτικής ομάδας να “πουλήσουν” διαρκές πνεύμα αντιλογίας ή να κάνουν κριτική για την κριτική, χωρίς ουσία και επιχειρήματα.

Ας είμαστε λοιπόν ειλικρινείς και ξεκάθαροι. Το τελευταίο δεκαπενθήμερο τα προαύλια των σχολείων και οι πλατείες γεμίζουν ασφυκτικά από παιδιά που μετά από δυόμιση μήνες απραξίας παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο, κανονικό μπάσκετ, το ένα πάνω στο άλλο, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης, χωρίς τις θρυλούμενες αποστάσεις.

Σωστό ή λάθος αυτή είναι η πραγματικότητα που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί, κλείνοντας μάτια και αυτιά. Είναι λοιπόν λογικό και απόλυτα θεμιτό, οι γονείς που όλο τον χρόνο πληρώνουν τις αθλητικές Ακαδημίες για την απαραίτητη και ασφαλή άθληση των παιδιών τους, να αντιδρούν όταν τις βλέπουν να απουσιάζουν από αυτό το προβληματικό σκηνικό.

Δεν γίνεται δυόμιση μήνες να μιλάμε διαρκώς για έναν “πόλεμο” και ενώ διακρίνονται οι πρώτες αχτίδες φωτός, εκείνες να φυγομαχούν, ευχόμενες “καλό καλοκαίρι”, στο όνομα μάλιστα του ειλικρινούς ενδιαφέροντος για την υγεία που προφανώς αποθεώνεται κάθε απόγευμα σε πλατείες και σχολεία.

Αν δεν έχεις απαίτηση από αυτόν που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει συντεταγμένα και με οργάνωση ασφαλή άθληση και άσκηση, να το κάνει, τότε από ποιόν; Στα εύκολα μπορεί να το κάνει ο καθένας. Δεν επιλέγονται όμως από τους γονείς για τα εύκολα, αλλά για τα δύσκολα. Και στα δύσκολα αξιολογούνται και όχι σε συνθήκες γενικής ευφορίας και παιδικής χαράς.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν πάγια αντίληψη, δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη για κάθε γονέα. Ας δούμε όμως αν πληρούνται οι απαραίτητες προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν σε μία Ακαδημία να λειτουργήσει συντεταγμένα, με οργάνωση και ασφάλεια με τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα.

Ο Ατρόμητος Αθηνών, ο Α.Ο. Περιστερίου και η Κηπούπολη όφειλαν να ανοίξουν και ορθώς το έπραξαν. Έχουν γηπεδικές εγκαταστάσεις με αποκλειστική ή σχεδόν αποκλειστική χρήση, οπότε και τη δυνατότητα να “απλώσουν” χρονικά τα ηλικιακά κλιμάκια μέσα στο ημερήσιο πρόγραμμα και να συμβάλλουν έτσι από την πλευρά τους στον περιορισμό των κινδύνων που εγκυμονεί η χωρίς στοιχειώδεις κανόνες και περιορισμούς άσκηση των νεαρών αθλητών τους σε οποιοδήποτε άλλο χώρο.

Βεβαίως και οφείλουν να σεβαστούν χωρίς την παραμικρή έκπτωση τα πρωτόκολλα της επιστημονικής επιτροπής, να γίνουν οι προβλεπόμενες ιατρικές εξετάσεις (και έγιναν), να καταγράφονται καθημερινά οι αθλούμενοι (και καταγράφονται) και να εκπονήσουν προγράμματα ατομικής άσκησης όσο οι περιορισμοί εκ μέρους της Πολιτείας το επιβάλλουν (και η αυτοψία της ιστοσελίδας έδειξε ότι το πράττουν).

Θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και οι ομάδες της Χωράφας; Όχι. Κατηγορηματικά όχι και έπραξαν 101% σωστά που ανέστειλαν κάθε δραστηριότητα.

Με 12 διαφορετικά τμήματα και συνδικαιούχους των εγκαταστάσεων τέσσερις συλλόγους στίβου και εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες της Γ’ Λυκείου που προετοιμάζονται για τις εξετάσεις τους σε αθλήματα για την εισαγωγή τους σε Σχολές (από σήμερα αποκτούν πρόσβαση και αθλούμενοι πολίτες!), πολύ απλά δεν γίνεται να εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις των 80 ταυτόχρονων παρουσιών! Αν το έκαναν πολύ απλά θα συνιστούσε κοροϊδία.

Το ίδιο εν πολλοίς ισχύει και για τις ομάδες του ΕΑΚ Ηφαίστου, με μία μικρή μόνο ένσταση. Εκεί χωρίς στίβο και πρόσβαση πολιτών και με δύο διαθέσιμα γήπεδα (το κεντρικό και το μικρότερο “Γ. Βασιλόπουλος”, θα μπορούσαν ενδεχομένως μετά από διάλογο με τους γονείς των Ακαδημιών, να επιλέξουν κάποιο έστω ηλικιακό κλιμάκιο να ξεκινήσει και με την διαρκή επικαιροποίηση των συνθηκών άθλησης (και άρση περιορισμών) εκ μέρους της Πολιτείας, να αναπροσαρμόζουν τα πλάνα τους.

Δεν είναι μια συνηθισμένη χρονιά. Όλοι αναζητούν διεξόδους κι ενδεχομένως θα το κάνουν και μετά την 30ή Ιουνίου που συνήθως έκλεινε η χρονιά, γιατί δεν θα έχουν τη δυνατότητα των συνηθισμένων διακοπών. Και θα μπορούσαν οι αθλητικές Ακαδημίες να αποτελέσουν μία διέξοδο, αν υπήρχε η ελάχιστη απαιτούμενη συμμετοχή.

Ναι, δεν είναι αυτό που μάθαμε να ζούμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε διαρκώς καλύτερο, εφ’ όσον οι ίδιοι οι επιστήμονες το επικαιροποιούν διαρκώς προς το καλύτερο. Μια αρμονική συνύπαρξη ατομικής και συλλογικής ευθύνης απαιτείται και τίποτε περισσότερο.