Μια πολύ περίεργη ιστορία…

Μια πολύ περίεργη ιστορία, με αρκετά -είναι η αλήθεια- ερωτηματικά, είδε περιορισμένα το φωςτης δημοσιότητας με την είσοδο της Μεγάλης Εβδομάδας κι εφ’ όσον ανταποκρίνεται -έστω και με υπερβολές- στην πραγματικότητα, τότε χρήζει σίγουρα περαιτέρω διερεύνησης.

Συγκεκριμένα, το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας σε νεοδημιουργηθείσα ιστοσελίδα με αντικείμενο το γυναικείο ποδόσφαιρο, φιλοξενήθηκε ανακοίνωση με τις υπογραφές 14 συλλόγων της Α’ εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου, με τις οποία εξέφραζαν τη συμπαράστασή τους στον ΑΠΣ Ατρόμητο Αθηνών διότι “τις πρωινές ώρες , ομάδα 60-70 ατόμων, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, επιτέθηκαν με μανία στο γήπεδο του Ατρόμητου Αθηνών, πριν τα κορίτσια της γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου φύγουν για τον προγραμματισμένο αγώνα με την ΑΕΚ Μεσολογγίου.

Προξένησαν τεράστιες υλικές ζημιές, δείχνοντας απίστευτο μίσος και βία που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα εκδηλώνονταν στο γυναικείο ποδόσφαιρο”.

Την ίδια ώρα, τα περιστεριώτικα μέσα ενημέρωσης αγνοούσαν παντελώς το συμβάν, ενώ δεν υπήρχε καμία σχετική επίσημη ενημέρωση, ανακοίνωση ή τοποθέτηση εκ μέρους του Ατρομήτου. Ίσως γι’ αυτό, ακόμη και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν υπάρχει σ’ αυτά η παραμικρή αναφορά περί του συμβάντος ή της επιστολής συμπαράστασης.

Για το πώς γνώριζαν οι υπόλοιποι σύλλογοι κάτι που το Περιστέρι αγνοούσε, η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι ειδοποιήθηκαν μέσω της “ομαδικής συνομιλίας” που διατηρούν οι διοικήσεις σε Viber και Messenger. Αυτό εν μέρει θα δικαιολογούσε και τις υπερβολές που συνοδεύουν την επιστολή, αφού πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις βασιλεύει το “χαλασμένο τηλέφωνο”.

Το απόγευμα της Τρίτης, το Peristeri-academies.gr επισκέφθηκε τις εγκαταστάσεις του ΑΠΣ Ατρόμητος Αθηνών στο Νταμάρι, προκειμένου να ενημερωθεί (ώστε να ενημερώσει το αναγνωστικό του κοινό), διενεργώντας παράλληλα αυτοψία στον χώρο.

Μας υποδέχθηκε διοικητικό στέλεχος με την παράκληση να παραμείνουμε εκτός προπονητικών εγκαταστάσεων λόγω Υγειονομικού Πρωτοκόλλου. Παρ’ ότι ξεκαθαρίστηκε ότι διαθέταμε αρνητικό τεστ αντιγόνου της ίδιας ημέρας, σεβαστήκαμε την παράκληση (αν είχε τη μορφή εντολής θα συζητούσαμε σίγουρα διαφορετικά), εξήλθαμε των εγκαταστάσεων και “φιλοξενηθήκαμε” σε παγκάκι του περιβάλλοντος χώρου, έναντι της κεντρικής θύρας εισόδου.

Αντί αυτοψίας, μας διατέθηκε φωτογραφικό υλικό από τον Ερασιτέχνη Ατρόμητο, που μπορεί να μην δικαιολογεί την αναφορά περί “τεράστιων υλικών ζημιών” στην επιστολή συμπαράστασης, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί την επίσημη καταγραφή.

Ακολούθησε συζήτηση, καταγεγραμμένη για την ασφάλεια του δημοσιογραφικού έργου, ωστόσο όπως στοιχειώδεις κανόνες επαγγελματικής δεοντολογίας μας επιβάλλουν, δεν είναι σε καμία περίπτωση δημοσιεύσιμη, αφού αποτελεί προϊόν μιας ελεύθερης κουβέντας – ενημέρωσης και όχι δηλώσεων ή οιασδήποτε μορφής επίσημης τοποθέτησης (παρ’ ότι δεν μας ζητήθηκε κάτι σχετικό).

Αυτό που κρατάμε είναι η πιθανότητα ύπαρξης οπτικοακουστικού υλικού που μπορεί να αποδείξει την ταυτότητα των δραστών της φερόμενης ως επίθεσης και προφανώς τον χώρο από τον οποίο προέρχονται.

Το αν ήταν 60-70 ή 10, αν ήταν πρωί ή μεσημέρι πριν φύγει η αποστολή για τη γειτονική Χωράφα και αν οι ζημιές ήταν τεράστες, αρκετές ή λίγες είναι το λιγότερο. Εννοείται ότι τα όποια ερωτηματικά εγείρονται από τις αλλεπάλληλες και εξώφθαλμες αστοχίες επικοινωνιακής διαχείρισης του συμβάντος (με ή χωρίς εισαγωγικά), δεν αναιρούν την κάθετα αντίθετη στάση όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου θέλουμε να πιστεύουμε, απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια ή απόπειρα βανδαλισμών σε αθλητικές εγκαταστάσεις και βιαιοπραγίας σε βάρος αθλητών (-τριών) ή αθλουμένων.

Οπότε, κοντός ψαλμός (μέρες που ‘ναι), αλληλούια…