“Έφυγε” ένας πατέρας – πρότυπο!
Ο πατέρας που όλοι αγαπήσαμε και στον οποίο βαθιά υποκλιθήκαμε, παρακολουθώντας τον σε διεθνή ρεπορτάζ και βίντεο στο Yοutube να καλύπτει μαραθωνίους και διαδρομές ironman, μεταφέροντας τον τετραπληγικό γιο του Ρικ, ο Ντικ Χόιτ δεν είναι πλέον μαζί μας.
“Έφυγε” στις 17 Μαρτίου, σε ηλικία 80 ετών, προδομένος από την καρδιά του στη διάρκεια του ύπνου του, αλλά θα είναι για πάντα ο ορισμός της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του και ο άνθρωπος που ενέπνευσε χιλιάδες δρομείς με αμαξίδιο και συνοδούς να μπουν στον αθλητισμό.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να βοηθήσουμε όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία. Τον Ιανουάριο του 1962, ο Ντικ και η Τζούντι Χόιτ περίμεναν τη γέννηση του γιου τους και έζησαν αυτό που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει.
Ειδοποιήθηκαν ότι ο ομφάλιος λώρος έχει τυλιχθεί γύρω από τον λαιμό του μωρού, με αποτέλεσμα να παραμείνει ο εγκέφαλος χωρίς οξυγόνο και έτσι ο γιος τους Ρικ Χόιτ διαγνώστηκε από τα πρώτα λεπτά της ζωής του ως τετραπληγικός με εγκεφαλική παράλυση.
Δεν το έβαλαν κάτω, αρνήθηκαν να ιδρυματοποιήσουν το παιδί τους και τάχθηκαν να του προσφέρουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για μια ζωή πλησίον της κανονικότητας.
Η μητέρα του πέρασε χιλιάδες ώρες μαζί με τον Ρικ διδάσκοντάς του το αλφάβητο με ολοσέλιδα γράμματα και σημειώματα σε αντικείμενα του σπιτιού και τα κατάφερε θαυμάσια! Πρόσεξε όμως ότι ο Ρικ φορούσε το πιο πλατύ του χαμόγελο κάθε φορά που βρισκόταν με τον πατέρα του και πραγματικά λάτρευε τις στιγμές που περνούσε μαζί του.
Έτσι, ενθάρρυνε τον σύζυγό της να αναπτύξει μία πολύ ιδιαίτερη επικοινωνία με τον Ρικ και το παζλ συμπληρώθηκε όταν η οικογένεια απέκτησε μία ειδικά προσαρμοσμένη συσκευή αναπαραγωγής λόγου, έναν διαδραστικό ηλεκτρονικό υπολογιστή που μετέφραζε σε προφορικό λόγο ό,τι ο 12χρονος Ρικ έγραφε στο πληκτρολόγιο.
Οι πρώτες του “κουβέντες” δεν είχαν να κάνουν με τον μπαμπά ή με τη μαμά, αλλά με τους Boston Bruins, την αγαπημένη του ομάδα χόκεϊ που αγωνιζόταν στον τελικό του Κυπέλλου Στάνλεϊ.
Ρικ και αθλητισμός θα ήταν έννοιες αλληλένδετες τα επόμενα χρόνια, με συνδετικό κρίκο τον πατέρα Ντικ.
Σε ηλικία 15 ετών ο Ρικ προκάλεσε τον πατέρα του να τρέξουν έναν αγώνα 5 μιλίων, για να βοηθήσουν έναν συμμαθητή του που είχε επίσης υποστεί παράλυση.
Ο 36χρονος τότε, Ντικ, μπορεί να μην είχε ιδιαίτερες σχέσεις με δρόμους ταχύτητας ή αντοχής, αλλά η επιθυμία του γιου του ήταν για τον ίδιο διαταγή. Όταν ολοκλήρωσαν τον αγώνα, με τον Ντικ σε ρόλο συνοδού, να σπρώχνει το αμαξίδιο, ο Ρικ του είπε: “Μπαμπά, όταν τρέχουμε, νιώθω σαν να μην είμαι ανάπηρος” και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Τα επόμενα δύο χρόνια βρήκαν τον Ντικ Χόιτ να γυμνάζετα καθημερινά τις ώρες που ο γιος του ήταν στο σχολείο, βάζοντας ένα σακί τσιμέντο στο αναπηρικό καροτσάκι κι έφτασε να ολοκληρώσει μία διαδρομή 5 μιλίων σε 17 λεπτά!
“Εκείνη την εποχή ο Ρικ ζύγιζε 95 κιλά και το σακί τσιμέντου ζύγιζε 94 κιλά. Το έβαλα στην καρέκλα και στο ποδήλατο και έπρεπε να δεις τα πρόσωπα όσων με έβλεπαν στο κέντρο της πόλης” ανέφερε ο Ντικ χρόνια αργότερα.
Για τις ανάγκες δε της κολύμβησης που ήταν μέρος του τριάθλου, ο Ντικ τοποθετούσε τον Ρικ μέσα σε μία βάρκα, την οποία τραβούσε ενώ κολυμπούσε με ένα σκοινί δεμένο στη μέση του.
Το 1992, κάλυψαν 6.011 χιλιόμετρα σε 45 μέρες κατά μήκος των Ηνωμένων Πολιτειών με τρέξιμο και ποδηλασία. Το 1993, ο Ρικ αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, έχοντας πτυχίο στην ειδική εκπαίδευση και δούλεψε στο Κολέγιο της πόλης σε ένα εργαστήριο υπολογιστών, συμμετέχοντας στην ανάπτυξη συστημάτων που θα βοηθούσαν την επικοινωνία και τις δραστηριότητες ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Την ίδια χρονιά, ο Ντικ αποσύρθηκε και συνταξιοδοτήθηκε ως Αντισυνταγματάρχης της Ιπτάμενης Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ, προκειμένου να αφιερωθεί στον Ρικ και την κοινή αθλητική τους πορεία.
Έτρεξαν μαζί 72 Μαραθώνιους και 257 τρίαθλα εκ των οποίων τα 6 της κατηγορίας ironman (140,6 μίλια), ενώ έγιναν θρύλοι του Μαραθωνίου της Βοστώνης, συμμετέχοντας σε 32 διοργανώσεις!
Τελευταίος τους αγώνας ο Μαραθώνιος του 2014, έχοντας προλάβει να εμπνεύσουν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο με τη δυναμη της ψυχής και τη θέληση.
“Τρέχουμε για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν μπορούν να τρέξουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτό το “δεν μπορώ” αν προηγουμένως δεν προσπαθήσω” έλεγε ο Ντικ που στη διάρκεια όλων αυτών των ετών αντιμετώπισε ουκ ολίγα προβλήματα λόγω της επιβάρυνσης, με συνηθέστερο το “σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα” σπρώχνοντας το αναπηρικό αμαξίδιο.
Μάλιστα σε μία κοινή τηλεοπτική τους εμφάνιση, ο Ρικ ρωτήθηκε τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του και έγραψε στον υπολογιστή: “Θα ήθελα έστω για μια φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ”!
