Τσουκνάκης: “Αν δεν δεις σε κάθε παιδί, το παιδί σου, δεν θα προσφέρεις έργο”

Με τον Δημήτρη Τσουκνάκη δεν υπήρχε γνωριμία προ του Peristeri-academies. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση πάνω του, ήταν η ηρεμία που βγάζει και μεταδίδει την ώρα του αγώνα. Ήταν οι λιγοστές κουβέντες που βγαίνουν από το στόμα του και στην πλειονότητά τους ενθαρρυντικές γι’ αυτούς που είναι εντός των τελικών γραμμών.

Επεδίωξα να παρακολουθήσω και προπόνησή του και εκεί είδα εξαντλητικές διακοπές του διπλού, για να γίνουν κατανοητά τα λάθη ή να ελεχθούν όλες οι επιλογές που υπήρχαν σε κάθε φάση. Εκ διαμέτρου αντίθετη στάση δηλαδη, αλλά για συγκεκριμένους λόγους και με επιχειρήματα.

Ας τα ακούσουμε. Ή μάλλον πιο σωστά, ας τα διαβάσουμε…

Πόσο καιρό σε βρίσκουμε στις υποδομές;

“Από το 2004 που σταμάτησα μέχρι και σήμερα μόνο υποδομές, παμπαιδικό, παιδικό και εφηβικό. Υπήρξαν διαστήματα που ήμουν συνεργάτης στην πρώτη ομάδα, αλλά το ενδιαφέρον μου εστιάζεται αποκλειστικά στα παιδιά.

Μου αρέσει αυτό το κομμάτι της δημουργίας, αθλητών και χαρακτήρων και για μένα είναι σίγουρα πιο ενδιαφέρον από αυτό της διαχείρισης ποδοσφαιριστών που τα ξέρουν ή νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.

Εξάλλου, πάντα υπάρχει μία έμμεση σχέση με την πρώτη ομάδα, όσο νεαροί ποδοσφαιριστές με τους οποίους δούλεψες, φτάνουν να αγωνιστούν εκεί”.

 

Είναι όμως ίδια η προβολή σε προσωπικό επίπεδο;

“Εξαρτάται πως εννοεί ο καθένας την προσωπική προβολή και τι εκλαμβάνει ως ηθική ανταμοιβή. Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση, ευτυχία θα το έλεγα καλύτερα, από αυτό που έζησα πέρσι στην Κηπούπολη.

Μία ομάδα που έκανε ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ρεκόρ, μία όχι απλά αήττητη σεζόν, αλλά αποκλειστικά νικηφόρα, με 24 νίκες σε 24 παιχνίδια, έχοντας στις τάξεις της 14 γηγενείς ποδοσφαιριστές! Από τους 14, οι 12 έχουν περάσει από τα χέρια μου. Δεν διεκδικώ την ποδοσφαιρική πατρότητα, αλλά έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτή τη διαρκώς ανοδική διαδρομή τους.

Κι όταν μετά από τόσα χρόνια βλέπεις παιδιά που τα είχες μαζί σου από το παμπαιδικό μέχρι το εφηβικό, 5-6 ολόκληρα χρόνια, να έρχονται να σε αγκαλιάζουν, να σε κοιτούν στα μάτια με νοσταλγία και σεβασμό, έχεις και την απάντηση στο τι τουλάχιστον εγώ εννοώ, αναγνώριση και ικανοποίηση.

Σε κάθε παιδί, βλέπω το δικό μου παιδί και λειτουργώ ακριβώς σαν να είχα να κάνω με το γιο μου. Αν δεν δεις σε κάθε παιδί, το δικό σου παιδί, δεν θα προσφέρεις έργο, δεν θα λειτουργήσεις με αξιοκρατία, δεν θα έχεις την υπομονή που κάποια παιδιά χρειάζονται προκειμένου να βγάλουν τις δυνητικές τους ικανότητες”.

 

Πάμε λοιπόν στο κομμάτι της δημιουργίας. Είσαι από τους πιο ήσυχους προπονητές στη διάρκεια του αγώνα. Η δημιουργία εξαντλείται στην προπόνηση;

“Ναι, για μένα ναι. Την ώρα του αγώνα απλώς επαναλαμβάνεις, υπενθυμίζεις αυτά που δούλεψες στην προπόνηση. Αφήνεις τον ποδοσφαιριστή να δείξει και να αποδείξει ότι όλα όσα δουλεύει στις προπονήσεις, τα έκανε κτήμα του και μπορεί να μεταφέρει στο γήπεδο.

Να σκεφτεί μόνος του και να εκπαιδεύσει το μυαλό του σε ποδοσφαιρικό χρόνο. Το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται απλώς σκέψη, αλλά απαιτεί και ταχύτητα σκέψης. Αυτό δεν γίνεται με καθοδήγηση από τον πάγκο. Αν εγώ αρχίσω “Χρήστο στον Τάσο”, “Τάσο στον Γιάννη”, Γιάννη απέναντι στον Γιώργο”, τότε δεν μιλάμε για ποδόσφαιρο, αλλά εικονική πραγματικότητα.

Είναι σαν έχω το χειριστήριο και να παίζω playstation. Αυτό χρειάζονται τα παιδιά; Να γίνουν πιόνια σε μια παρτίδα προσομοίωσης;”

 

Δεν χρειάζονται όμως και τακτικές υπενθυμίσεις στη διάρκεια του αγώνα;

“Υπενθύμιση, όχι καθοδήγηση. Η καθοδήγηση προηγήθηκε, στην προπόνηση. Δουλεύεις τέσσερις φορές την εβδομάδα και καλείσαι μία να εφαρμόσεις αυτά που δούλεψες.

Φυσικά θα κάνεις και τα λάθη σου. Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι λαθών. Και στην προπόνηση θα ξαναδουλέψεις για να τα διορθώσεις και να μην τα επαναλάβεις ή να τα περιορίσεις στο επόμενο παιχνίδι. Αυτή είναι η εξελικτική διαδικασία”.

Τον χρόνο συμμετοχής τον αποφασίζει ο προπονητής πριν τον αγώνα ή η εξέλιξη του αγώνα;

“Σε αυτές τις ηλικίες δεν νοείται συμμετοχή μικρότερη των είκοσι λεπτών. Τι να δείξει ένα παιδί μέσα σε 5 ή 10 λεπτά; Ναι, έχω συλλάβει κι εγώ τον εαυτό μου να κοντοστέκεται στο 50′ με το σκορ ισόπαλο και την ομάδα να πιέζει για το γκολ της νίκης, αλλά δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να το σκεφτεί περισσότερο.

Βεβαίως και θα συμβεί σε όλους όσοι συνεχίσουν ψηλότερα και θα υπάρξουν παιχνίδια που θα παραμείνουν στον πάγκο. Αλλά αυτό θα συμβεί για την σκοπιμότητα του αποτελέσματος, θα συμβεί για τις ιδιαίτερες συνθήκες μιας αναμέτρησης. Ε, ας συμβεί τότε, Τώρα γιατί;

Είναι όπως στο σχολείο, όταν διαβάζεις κάθε μέρα και ο δάσκαλος δεν σε σηκώνει να πεις μάθημα. Δεν ατονεί ασυναίσθητα το ενδιαφέρον σου να προετοιμαστείς με τον καλύτερο τρόπο; Ξέρεις μέσα σου ότι έτσι κι αλλιώς σε ωφελεί αυτή η προετοιμασία, αλλά θέλεις και την επιβεβαίωση, να δείξεις και στον δάσκαλο και σε όλους και στον ίδιο σου τον εαυτό, ότι το έμαθες σωστά. Έτσι είναι και η μπάλα. Εκπαίδευση είναι και η μπάλα”.

Αυτό όμως προφανώς έχει να κάνει και με τη συνολικότερη πολιτική και φιλοσοφία του συλλόγου, έτσι; Αν ο σύλλογος θέλει νίκες και τίτλους;

“Κατ’ αρχάς σαφώς και ο σύλλογος καταλήγει στην επιλογή του προπονητή με βάση τα “θέλω” του. Φωνάζει τον προπονητή και του λεει “Εμείς θέλουμε αυτά. Μπορείς να τα κάνεις;”. Εφ’ όσον συμφωνήσει, θα πρέπει και να υπηρετήσει το συγκεκριμένο πλάνο. Αν διαφωνεί, δεν συνεργάζεται.

Το χειρότερο είναι να διαφωνεί, αλλά να λέει το “ναι” και μετά να προσπαθεί να τους φέρει με τα… νερά του. Είναι αναπόφευκτη, αργά ή γρήγορα, η σύγκρουση. Οι σωστές συνεργασίες θέλουν καθαρές εξηγήσεις.

Κοίταξε, ο πρώτος που θέλει να νικήσει είναι ο προπονητής. Μετά ο παίκτης και μετά οι φίλαθλοι ή η διοίκηση. Είναι όμως άλλο πράγμα η νίκη ως ανταμοιβή και άλλο ως αυτοσκοπός.

Στις συσκέψεις που είχαν γίνει στην αρχή της χρονιάς και στην ΕΠΣΑ και στα τουρνουά, είχα προτείνει ότι μέχρι και το παμπαιδικό δεν χρειάζονται βαθμολογίες. Αυτό που προέχει είναι να παίζουν όλα τα παιδιά. Κι αν τελικά κάποιοι χρειάζονται κίνητρα για να συμβεί αυτό, ας μην υπάρχει βαθμολογία.

Αν ο κακός γίνει μέτριος, ο μέτριος γίνει καλός και ο καλός, καλύτερος, αυτό είναι το κέρδος. Όχι για μία θέση ψηλότερα ή μια νίκη περισσότερη. Στο κάτω κάτω πληρώνουν για να εκπαιδευτούν, μην το ξεχνάμε αυτό”.

Πιστεύεις στο μοντέλο που θέλει τους προπονητές σε σταθερό πόστο ή εκείνο που ο προπονητής ακολουθεί την ομάδα του σε όλα τα ηλικιακά κλιμάκια, δηλαδή από το παμπαιδικό στο παιδικό, από το παιδικό στο εφηβικό κ.λ.π.;

“Αυτό κι αν έχει να κάνει με την πολιτική και τη φιλοσοφία του συλλόγου. Αν η ομάδα έχει ένα συγκεκριμένο μοντέλο πάνω στο οποίο δουλεύει, σε όλα τα τμηματα, συγκεκριμένο τακτικό πλάνο, συγκεκριμένους άξονες δουλειάς, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανακυκλώνονται οι προπονητές στα πόστα.

Όταν υπάρχει μία φιλοσοφία, σχηματισμός και πλάνο παιχνιδιού, τον ακολουθούν όλοι οι προπονητές που βρίσκονται από κάτω. Κι εφ’ όσον εμπιστεύεσαι τους προπονητές που έχεις, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάζουν κάθε τόσο τμήματα, γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν αξιοποιούνται και τα ιδιαίτερα χαρίσματα που μπορεί να έχουν ή οι δεξιότητες που θα αναπτύξουν αν επικεντρωθούν για πολύ χρόνο σε μία συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα.

Η πρώτη ομάδα δίνει το έναυσμα και οι υπόλοιποι από κάτω ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, ώστε να προετοιμάσουν τους ποδοσφαιριστές για να το υπηρετήσουν όταν φτάσουν εκεί.

Αν όμως ο καθένας κάνει το δικό του, τότε σαφώς και κάθε φορά που τα παιδιά αλλάζουν τμήμα έχουν τεράστιες δυσκολίες να προσαρμοστούν στις διαφορετικές απαιτήσεις και αυτό έχει και αντίκτυπο στο συνολικό αποτέλεσμα της ακαδημίας”.

Τώρα αυτό βεβαίως, επειδή ξέρεις πολύ καλά, ότι οι ακαδημίες είναι και θέμα φουρνιάς, είναι και θέμα αριθμητικής πληρότητας και περιθωρίων επιλογών ανά θέση, δεν είναι εύκολο. Είναι μάλλον ευκολότερο να προσαρμοστείς στο υλικό που έχεις.

“Μην το αυστηροποιούμε στο θέμα σχηματισμού. Δηλαδή πως να παίξω 4-3-3, αν δεν έχω 4-5 επιθετικούς ή γρήγορους ακραίους. Περισσότερο μιλάμε για φιλοσοφία. Το να καλλιεργείς μία επιθετική ή αμυντική φιλοσοφία, το να χτίσεις το παιχνίδι από πίσω ή να χρησιμοποιείς περισσότερο τα άκρα ή τον άξονα, είναι κάποιες γενικότερες αρχές που δεν εξαρτώνται στο 100% από το έμψυχο δυναμικό.

Είναι αλφα-βήτα με την οποία δημιουργεις βάσεις. Το αν θα παίξεις 4-3-3 ή κάποια προσαρμογή που θα δένει καλύτερα στο ρόστερ, έχει δευτερεύοντα ρόλο στο εγχείρημα. Πρώτα μιλάμε για νοοτροπία.

Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Παίζαμε με τον Ατρόμητο και όλοι γνωρίζουν την δυναμικότητα των τμημάτων του, έτσι; Συζητούσαμε με κάποιους γονείς και μου έλεγαν “μήπως πρέπει να παίξουμε με τρεις πίσω, για να μην έχουμε καμιά βαριά ήττα”.

Τους εξήγησα ότι τα παιδιά είναι εξοικειωμένα με το σύστημα που παίζουμε και είναι κόντρα στη φιλοσοφία που προσπαθούμε να περάσουμε, το να αλλάξουμε για ένα παιχνίδι τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και λειτουργούμε ως ομάδα.

Αν η εξέλιξη του παιχνιδιού μας υποχρεώσει να αναδιαμορφώσουμε το αγωνιστικό πλάνο, χωρίς όμως και πάλι να προσβάλλει βασικές αρχές, θα το κάνουμε. Ένας τραυματισμός, μία αποβολή, ακόμη και ο σχηματισμός ή τα ρίσκα του αντιπάλου, μπορεί να σε οδηγήσουν σε αναπροσαρμογές, επιθετικότερες ή αμυντικότερες μέσα στο παιχνίδι.

Δεν ξέρω αν τους έπεισα, αλλά συμφώνησαν. Παίξαμε και νικήσαμε τον μεγάλο αντίπαλο, χωρίς να παρεκκλίνουμε από το πλάνο μας, χωρίς να αλλάξουμε την αγωνιστική μας ταυτότητα και η χαρά των παιδιών ήταν διπλή, τα οφέλη σε αυτοπεποίθηση πολλαπλάσια, γιατί γνώριζαν και τα ίδια τη δυσκολία του εγχειρήματος.

Σίγουρα εμπεριείχε και ρίσκο. Μπορεί να είχαμε μία ήττα με 4-5 γκολ και να είχαμε και γκρίνιες. Αλλά η νοοτροπία δεν χτίζεται από τη μία μέρα στην άλλη και κυρίως δεν χτίζεται με “ναι μεν, αλλά…”.

Και φυσικά όλα ξεκινούν από τον πάγκο. Αν είσαι ήρεμος την ώρα του αγώνα, θα είναι ήρεμοι και οι παίκτες σου. Αν χειρονομείς, φωνάζεις, διαμαρτύρεσαι, αυτό θα κάνουν και οι παίκτες σου. Τελειώσαμε δύο διοργανώσεις φέτος, χωρίς μία κόκκινη κάρτα.

Γι’ αυτό λέμε για νοοτροπία. Να έχεις ηρεμία, συγκέντρωση, να έχεις σεβασμό στους κανόνες και στον αντίπαλο, να ακολουθείς ένα συγκεκριμένο μοτίβο και να φτάσεις έτοιμος ποδοσφαιριστής στην πρώτη ομάδα. Δεν θα παίξουν όλοι ποδόσφαιρο. Άλλοι θα γίνουν σωστοί παράγοντες, άλλοι σωστοί φίλαθλοι, διαιτητές, θα είναι όμως σε κάθε περίπτωση κέρδος για το ποδόσφαιρο”.

Εγώ θα σε ξαναγυρίσω σ’ αυτά που είναι ορατά στον καθένα και κατά συνέπεια, αξιολογίσιμα. Το παιδικό τμήμα της Κηπούπολης πέρασε στη δεύτερη φάση του πρωταθλήματος της ΕΠΣΑ, στο γκρουπ των ισχυρών και κατέκτησε και το Soccerlink, σε μια χρονιά που ταλαιπωρήθηκε και από σοβαρούς τραυματισμούς λόγω των καταπονημένων αγωνιστικών χώρων. Ποιά είναι η γεύση που μένει στο φινάλε;

“Γλυκόπικρη. Ήταν μια χρονιά εξέλιξης για πολλούς, αλλά και μια χρονιά ανεπιθύμητων τραυματισμών, όπως κι εσύ είπες.

Πέρα και πάνω απ’ όσα ήδη ανέφερες, για μένα η χρονιά είναι επιτυχημένη, γιατί ο προπονητής της πρώτης ομάδας που παρακολούθησε σχεδόν όλα τα παιχνίδια μας, επέλεξε πέντε παιδιά του παιδικού τμήματος για να πάρουν μέρος στην καλοκαιρινή προετοιμασία που είναι μπροστά μας.

Και μιλάμε για μία πρώτη ομάδα που πέρσι κατέκτησε το πρωτάθλημα με 24 νίκες σε 24 παιχνίδια και φέτος έκανε πορεία που ζήλεψαν ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ και ρόστερ. Για μένα δε, θα είχε κερδίσει δεύτερη συνεχόμενη άνοδο αν ήταν σε οποιοδήποτε άλλο όμιλο, στον πρώτο ή στον τρίτο.

Πάντα θα υπάρχει καλύτερο αποτέλεσμα. Το να πας στον τελικό των ισχυρών και να τον κερδίσεις, είναι φαντάζομαι ό,τι το καλύτερο. Θεωρώ ότι κάναμε πολύ καλή πορεία. Υπήρξαν παιχνίδια που δεν νικήσαμε λόγω συγκυριών ή κακής ημέρας και δεν επέτρεψαν κάτι ακόμη περισσότερο. Αλλά ήμασταν ανταγωνιστικοί παντού, παίξαμε στους ισχυρούς της ΕΠΣΑ, φτάσαμε μέχρι το τέλος στο Soccerlink και παρ’ ότι υπήρξε και η πίεση του πρωταθλητισμού εκ των πραγμάτων, ολοκληρώσαμε 40+ παιχνίδια, χωρίς μία κόκκινη κάρτα. Αυτό για μένα είναι ένας ακόμη δείκτης επιτυχίας και μάλιστα πολύ σημαντικός”.

Ο πήχης λοιπόν βρίσκεται ήδη ψηλά, ωστόσο το 70% του παρόντος ρόστερ απαρτίζεται από παιδιά γεννημένα το 2003, άρα προβιβάζεται στο εφηβικό και στον αντίποδα ενισχύεται από τα παιδιά που ανεβαίνουν από το παμπαιδικό. Πότε θα υπάρχει μία πρώτη εικόνα για το παιδικό του 2018-’19;

“Το τελευταίο δεκαήμερο και μέχρι τις 15 Ιουλίου που θα είμαστε εδώ, έχω αναλάβει και το παμπαιδικό. Βλέπω παιδιά με βάσεις, με όρεξη, παιδιά που ακούν, έχει γίνει καλή δουλειά στο τμήμα, θα βρουν δίπλα τους τα παιδιά του 2004 που θα τα βοηθήσουν πολύ και νομίζω ότι μέχρι το τέλος Ιουνίου θα έχουμε ξεκάθαρη εικόνα.

Στα 3-4 φιλικά που θα παίξουμε ως τότε, θα παίξουμε με το ρόστερ της νέας περιόδου, δηλαδή 2004 και 2005. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε και την περίοδο των εγγραφών. Η Κηπούπολη λόγω οργάνωσης και δομών, αποτελεί έναν πολύ ελκυστικό προορισμό για παιδιά αυτής της ηλικίας, οπότε είσαι υποχρεωμένος να περιμένεις και τις προσθήκες του καλοκαιριού, πριν κατασταλάξεις σε πέντε βασικά πράγματα.

Είμαι βέβαιος πάντως, ότι το τμήμα θα είναι το ίδιο ανταγωνιστικό και τη νέα περίοδο, με τους ίδιους πάντα στόχους σε ό,τι αφορά στο ποδόσφαιρο που θέλουμε να παίξουμε και τον σημαίνοντα ρόλο όλων όσοι θα απαρτίζουν το ρόστερ”.

Οι σχέσεις σου με τους γονείς;

“Στην τελευταία και απολογιστική για τη χρονιά συνάντηση που είχαμε πριν λίγες μέρες, δεν σου κρύβω ότι συγκινήθηκα με την αγάπη που εισέπραξα. Ήμασταν ένα πολύ δυνατό τιμ, με τεράστια προσέλευση, όχι μόνο στα παιχνίδια, αλλά ακόμη και στις προπονησεις και αυτός είναι ένας από τους λιγότερο εμφανείς ίσως παράγοντες της επιτυχίας.

Όταν τα παιδιά περνάνε καλά, περνάνε καλά και οι γονείς. Για τα παιδιά μας ζούμε, γι’ αυτά παλεύουμε και από το δικό τους χαμόγελο, γελάει και το χειλάκι μας. Αν υπάρχουν καθαρές εξηγήσεις και ειλικρινής σχέση, δεν υπάρχουν προβλήματα.

Είμαι ελαστικός ακόμη και σε περιπτώσεις που… προπονητοφέρνουν, γιατί ξέρω ότι το κάνουν από αγάπη για το παιδί τους. Καλώς ή κακώς το κάνουν κι εγώ θα επιδιώξω να καταλάβουν μόνοι τους, αν τελικά με τη στάση τους βοηθούν ή όχι.

Μ’ ενδιαφέρει να είναι επαρκώς ενημερωμένοι για το τι ζητάω εγώ από το παιδί. Θα τρελαθώ σε εισαγωγικά, αν αντιληφθώ ότι το επικρίνουν, γιατί ενδεχομένως δεν έκανε πράγματα που εκείνοι θα επιθυμούσαν, ενώ αυτό ακολούθησε πιστά τις οδηγίες μου.

Κι όταν λέω ότι θα τρελαθώ, δεν σημαίνει ότι θα φύγω από το πάγκο, θα πάω στο κάγκελο και θα αρχίσω να βρίζομαι, γιατί αυτό δεν θα είναι εικόνα αντιπροσωπευτική του συλλόγου. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα τον πιάσω έξω από τα αποδυτήρια και θα του πω “κακώς παρατήρησες το παιδί για εκείνο το πράγμα, γιατί εγώ του ζήτησα να το κάνει έτσι. Αν θες να πεις κάτι, πες το σε μένα”.

Η πορεία της αντρικής ομάδας τα τελευταία δύο χρόνια, για να μην πάμε πιο πίσω, είναι πρωταγωνιστική. Το γεγονός αυτό δημιουργεί έξτρα πίεση στην ποδοσφαιρική ακαδημία, υπό την έννοια ότι θα πρέπει τα μέλη της στα υψηλότερα ηλικιακά κλιμάκια να είναι σε θέση να υποστηρίξουν αγωνιστικά αυτές τις πορείες;

“Σίγουρα, δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Κανείς δεν θέλει να ανέβει στην πρώτη ομάδα και η πορεία της να είναι λιγότερο καλή από την προηγούμενη. Είναι και θέμα χαρακτήρα και θέμα ποδοσφαιρικού εγωισμού αν θες.

Αν βρεις τον τρόπο να αξιοποιήσεις αυτή την πίεση δημιουργικά, τότε το άγχος γίνεται κίνητρο. Ποιος δεν θέλει να είναι μέλος μιας ομάδας, που αυτή την στιγμή παίζει πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, έχει ένα ζηλευτό ρόστερ και έναν εξαιρετικό προπονητή από τα σπλάχνα της;

Βλέπω σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι, παιδιά που υπήρξαν στην ακαδημία και για τον Α ή Β λόγο δεν είναι πλέον εδώ και έρχονται για να τη δουν και να την υποστηρίξουν. Κι εσύ που έχεις την ευκαιρία να τη ζήσεις από μέσα, ως μέλος της, θα αφήσεις το άγχος των απαιτήσεων και των προσδοκιών να στη στερήσουν; Το κίνητρο να νικήσει το άγχος ή τον φόβο, γιατί οι ευκαιρίες δεν προσφέρονται πλέον γενναιόδωρα στη ζωή μας”.

Από την άλλη όμως, αν η αντρική ομάδα αγωνίζεται σε μεγάλη κατηγορία και με υψηλούς στόχους, δεν είναι και εύκολο για ένα παιδι 15 χρόνων να μπει σφήνα σε ψηλότερα και δυνατότερα κορμιά, να κοντραριστεί με αντιπάλους που έχουν πολύ μεγαλύτερη εμπειρία.

Πού θέλω να καταλήξω; Στα 10 παιδιά που θα ολοκληρώσουν ηλικιακά την ακαδημία και θα πρέπει πλέον να ανέβουν στο αντρικό ή να φύγουν, τι γίνεται με εκείνα που ενδεχομένως δεν μπορούν να προσφέρουν άμεσα, αλλά έχουν προοπτικές με περαιτέρω και στοχευμένη πλέον δουλειά, να αποτελέσουν πολύτιμα εργαλεία; Υπάρχουν συνεργασίες σε επίπεδο συλλόγων, ώστε να παίξουν μπάλα κι εφ’ όσον η εξέλιξή τους το επιτρέψει, να επιστρέψουν στην ομάδα;

“Εξαρτάται από τον σύλλογο και εξαρτάται από το παιδί. Αν το παιδί αγαπάει τον σύλλογο, θα έχει πάντα στόχο να επιστρέψει, ακόμη κι αν σε κάποια φάση τον αποχωριστεί.

Από κει και πέρα, πρέπει να δουλέψει τις ατέλειές του, να υποστηρίξει το κορμί του σ’ αυτή τη μετάβαση και να διεκδικήσει τις πιθανότητές του. Εδώ να σου πω, ότι από φέτος θα υπάρχει και γυμναστής στην ακαδημία, που θα επικεντρώσει στο μυοσκελετικό κομμάτι του αθλητή, οπότε -επαναλαμβάνω- είναι στο χέρι του να εκμεταλλευτεί το ταλέντο και τις παροχές και να τα αξιοποιήσει προς όφελος δικό του και του συλλόγου.

Από κει και πέρα, το θέμα των συνεργασιών, δεν είναι και τόσο εύκολο, όταν μπαίνουν στη μέση και οι παραγοντικοί εγωισμοί. Κι αν εξαιρέσουμε το φετινό παράδειγμα του Αγίου Ιεροθέου με τον Απόλλωνα Περιστερίου, τους οποίους βέβαια χώριζαν τρεις κατηγορίες, δεν βρίσκουμε κάτι ανάλογο.

Καλό θα ήταν να υπάρχουν συνεργασίες, χωρίς ταμπέλες (“θυγατρική” κ.λ.π) που θίγουν τα “εγώ” του παράγοντα και δημιουργούν παρεξηγήσεις, αλλά το βρίσκω δύσκολο τουλάχιστον εντός Περιστερίου”.

Υπάρχει ένα σκεπτικό και θα έλεγα αρκετά διαδεδομένο, ότι υπάρχουν πολλές ομάδες στο Περιστέρι και αυτή η πολυδιάσπαση δεν βοηθάει από άποψης ισχύος, αλλά και λόγω της ανεπάρκειας των υφιστάμενων αθλητικών εγκαταστάσεων. Πιστεύεις ότι θα ήταν καλύτερο να είναι λιγότερες;

“Μιλάμε για έναν Δήμο, με πληθυσμό που ξεπερνάει πλεον κατά πολύ το μισό εκατομμύριο. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαν όλα αυτά τα παιδιά να απασχοληθούν σε 10 αντί για 15 ομάδες. Και δεν βλέπω το πως θα διαφοροποιούνταν οι απαιτούμενες ώρες χρήσης των γηπεδικών εγκαταστάσεων.

Αν δηλαδή η Κηπούπολη δεν είχε δύο αλλά τρία-τέσσερα παιδικά τμήματα, αυτά τα επιπλέον δεν θα ήθελαν ώρες προπόνησης; Ή θα προπονούνταν όλα σε κοινή ώρα και θα χωρίζαμε το γήπεδο στα τρία και στα τέσσερα για να προπονηθούν 50 παιδιά;

Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο λύνει περισσότερα προβλήματα απ’ όσα ενδεχομένως δημιουργεί. Οι ανάγκες είναι αυτές που κατά κύριο λόγο ρυθμίζουν τον συγκεκριμένο χώρο και επιτρέπουν σ’ έναν σύλλογο να συντηρηθεί ή να υποχρεωθεί να αναστείλει τη λειτουργία του. Σίγουρα παίζει ρόλο και η επαγγελματική επάρκεια, η οργάνωση και το όραμα των ανθρώπων του, αλλά υπάρχουν και ένα σωρό παιδιά που θέλουν να αθληθούν και δεν δικαιούσαι να τα αποκλείσεις”.

Οι αγωνιστικοί χώροι είναι αυτοί που θα δικαιολογούσαν μεγάλο αριθμό συλλόγων; Αν δηλαδή είναι να στριμώχνονται 4-5 ομάδες σ’ ένα γήπεδο και ουσιαστικά σε ωφέλιμο χρόνο 8 ωρών μάξιμουμ, από τις 2 το μεσημέρι έως τις 10 το βράδυ, δεν είναι πρόβλημα; Και στο λέω γιατί ζούμε το φαινόμενο να προπονούνται ακόμη και αντρικά τμήματα σε μισό γήπεδο…

“Και αντί να δούμε πώς θα αυξήσουμε τα γήπεδα, κοιτάμε πώς θα μειώσουμε τις ομάδες; Αντί να κοιτάμε πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση των αγωνιστικών χώρων για να ικανοποιούν στοιχειώδεις ανάγκες, κοιτάμε πώς θα περιορίσουμε τους αθλούμενους ώστε να καταπονείται λιγότερο το χορτάρι; Δεν ακούγεται απλώς παράξενο, είναι αστείο.

Προχθές έβρεξε για μισή ώρα, όχι παραπάνω και δεν έγινε προπόνηση από το νερό που είχε συσσωρευτεί. Ήταν επικίνδυνο να γίνει προπόνηση. Εμείς φέτος είχαμε δύο σοβαρούς τραυματισμούς, που οφείλονταν αποκλειστικά στην κάκιστη κατάσταση των γηπέδων. Ο χειμώνας κύλισε με συνεργείο άντλησης υδάτων αγκυροβολημένο έξω από το γήπεδο της Χρυσούπολης. Δεν είναι αυτό εικόνα αθλητικών χώρων εν έτει 2018.

Και βέβαια χρειαζόμαστε άλλα δύο τουλάχιστον, για να μην φτάνουμε να κάνουν προπόνηση στις 10 το βράδυ παιδιά 10 και 12 ετών που το πρωί έχουν σχολείο. Πότε θα κάνουν μπάνιο, πότε θα φάνε κάτι, πότε θα χαλαρωσουν για να κοιμηθούν και πόσες ώρες θα κοιμηθούν για να “ανανήψει” ο οργανισμός;

Μην απορούμε μετά αν έχουμε λιποθυμίες Άνοιξη και φθινόπωρο, με προπονήσεις στις 3 το μεσημέρι, αμέσως μετά το σχολείο. Και δεν θα είναι γιατί δεν έχουν να φάνε, αλλά γιατί δεν προλαβαίνουν να φάνε.

Δεν ξέρω αν έχει ο Δήμος χώρους ή πόρους για να βελτιώσει την κατάσταση. Υπάρχει το παλιό γήπεδο του Αγίου Ιεροθέου, το ξερό, υπάρχει πίσω το γήπεδο του Ηρακλή που λέγαμε, το μικρό, δεν ξέρω γιατί δεν έχουν αξιοποιηθεί τόσα χρόνια. Τώρα γίνεται μια προσπάθεια, φτιάχθηκε η Χωράφα, θα κλείσει του Ηφαίστου. Θα γίνει, όταν κι εφ’ όσον, του Ηφαίστου, θα κλείσει το δικό μας, αυτό τουλάχιστον είναι στο πρόγραμμα.

Μα, όταν για να παραμείνει κλειστό και να αναμορφωθεί ένα γήπεδο, φορτώνεται ένα άλλο, με διπλάσιο και τριπλάσιο όγκο δουλειάς, η φθορά του είναι πολύ μεγαλύτερη και η ζωή του χλοοτάπητα εξαντλείται στον μισό από τον προβλεπόμενο χρόνο. Ένας φαύλος κύκλος δηλαδή”.

Ποια είναι τα σημαντικότερα τμήματα μιας ακαδημίας;

“Το κάθε τμήμα έχει τα δικά του σημαντικά κεφάλαια εκμάθησης. Από τα bambini, που μαθαίνουν τα βασικά, δηλαδή φοράω πάντα τις επικαλαμίδες μου, έχω πρόχειρο το νερό μου, δεν ρίχνω καουτσούκ στον συμπαίκτη μου, ακούω προσεκτικά τον προπονητή μου και προσπαθώ να εφαρμόσω αυτά που μου λέει, έως το παιδικό και το εφηβικό που είναι και τα αγωνιστικά και ανταγωνιστικά τμήματα, εκεί που πλέον τα περιθώρια παρεμβάσεων σε ατομικό επίπεδο περιορίζονται, αλλά αυξάνονται οι υποχρεώσεις τακτικής ένταξης στο γενικότερο σύνολο.

Για μένα ωστόσο οι πιο κομβικές ηλικίες είναι αυτή των Τζούνιορ και του Παμπαιδικού. Είναι η ηλικία στην οποία το παιδί είναι πραγματικό σφουγγάρι και έχει σωματικά και νοητικά πλέον το υπόβαθρο για να απορροφήσει μεγαλύτερο όγκο γνώσεων και εμπειριών”.

Η επιλογή της διοργάνωσης στην οποία θα πάρει μέρος ένα τμήμα από τι εξαρτάται;

“Θα έλεγα ότι είναι δευτερεύων παράγοντας. Τα πάντα είναι προπόνηση. Παίζει ρόλο και η δυναμικότητα των αντιπάλων, αλλά σημασία έχει να δουλεύεις εσύ σωστά στην προπόνηση και να εξελίσσονται οι ποδοσφαιριστές στη διάρκεια της χρονιάς και ατομικά και ως σύνολο.

Ως παιδικό πήραμε μέρος και στην ΕΠΣΑ και στο Soccerlink. Παιδιά που δεν είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής στην ΕΠΣΑ, για τον Α ή Β λόγο, γιατί δεν είχαν εγκαίρως δελτίο, γιατί η σωματοδομή ή η προεργασία δεν τους επέτρεπε να είναι 100% ανταγωνιστικά, είχαν μεγάλο χρόνο συμμετοχής στο Soccerlink.

Ακούει κάποιος για γεννηθέντες το 2003 και το 2004 και του φαίνεται ενδεχομένως μικρή η ψαλίδα. Κι όμως όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη διαφορά κάνει ένας χρόνος σε αυτές τις ηλικίες. Και θα πρέπει να σκεφτούμε ότι πολλές φορές δεν είναι καν ένας μόνο χρόνος. Δηλαδή, ένα παιδί που έχει γεννηθεί το πρώτο τρίμηνο του 2003, μ’ ένα παιδί που έχει γεννηθεί το τελευταίο τρίμηνο του 2004, έχουν διαφορά 1,5-2 χρόνων.

Σκέψου ότι αντίστοιχα στο εφηβικό αυτή η διαφορά φτάνει και τα 3 χρόνια (2000-2001-2002 για φέτος). Εξαρτάται λοιπόν από σένα το πως είσαι διατεθειμένος να διαχειριστείς τη χρονιά. Μία ομάδα με όνειρα, βλέψεις και φιλοδοξίες οφείλει να ανταγωνίζεται στο υψηλοτερο επίπεδο, αλλά έχοντας γνώση των καταστάσεων και της πραγματικότητας. Όχι να έχεις ρόστερ παιδικού 2004 και να λες “πάω να πάρω την ΕΠΣΑ”.

Εγώ φέτος πίστευα ότι θα μπορούσαμε να φτάσουμε και ψηλότερα. Κι αν δεν είχαμε τις γηπεδικές αντιξοότητες που είχαμε στο διάστημα των βροχοπτώσεων, αν δεν είχαμε τους τραυματισμούς και υπήρχε και από μέρους μας μία καλύτερη ίσως διαχείριση μιας μικρής κοιλιάς που κάναμε στο δεύτερο μισό της χρονιάς, πιστεύω ότι θα καταφέρναμε ακόμη περισσότερα πράγματα.

Όλα όμως κρίνονται σε βάθος χρόνου. Τότε δικαιώνονται ή ακυρώνονται οι επιλογές που έγιναν, τότε μπορείς να κρίνεις με ασφάλεια. Και θα σου πω ένα δικό μας παράδειγμα εδώ, γιατί είναι πολύ λιγότερες έτσι και οι πιθανότητες να παρεξηγηθώ.

Η Χρυσούπολη μια χρονιά πήρε την ΕΠΣΑ στους Νέους και μετά από δύο χρόνια δεν έπαιζε κανείς από εκείνη την ομάδα στο αντρικό. Την ίδια χρονιά, η Κηπούπολη πέρασε στο γκρουπ των ισχυρών, δεν προχώρησε παραπάνω, αλλά φέτος, 5 χρόνια αργότερα, τελείωσε το παιχνίδι με τα Μελίσσια με βασικούς επτά παίκτες εκείνης της ομάδας.

Ποια προσέγγιση της όλης κατάστασης, ποιο πλάνο ήταν στην πράξη πιο αποτελεσματικό; Δεν λέω καλύτερο. Λέω αποτελεσματικό, εκ των πραγμάτων”.

Ζώντας στην Ελλάδα που ανακαλύπτει ακόμη ταλέντα 25 και 26 χρόνων, γιατί μας φαίνεται παράξενο να αγωνίζεται ο 35χρονος στο τοπικό;

“Δεν μου φαίνεται παράξενο. Κι αν κάνει ακόμη τη διαφορά, αν προσφέρει ουσιαστικά, ας παίξει. Αν όμως δεν έχει μεγαλύτερη προσφορά από έναν 17χρονο, γιατί; Εκεί είναι η ένστασή μου. Προσθέτοντας απλώς μεγαλύτερη εμπειρία, όταν μόνο σε αυτό το επίπεδο υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο ποδοσφαιριστών,,εξυπηρετείς έναν πολύ βραχυπρόθεσμο στόχο, χωρίς μάλιστα να είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα τον εξυπηρετήσεις, ότι θα τον πετύχεις.

Αν όμως λειτουργήσεις πιο μακροπρόθεσμα, τα οφέλη θα είναι πολύ περισσότερα, ακόμη κι αν αργήσεις 1-2 χρόνια να τα καρπωθείς. Στο είπα και νωρίτερα. Είμαι ο πρώτος που θέλω να νικάω. Πριν από τη νίκη υπάρχουν 2-3-4 πράγματα που πρέπει να γίνουν. Αν δεν γίνουν και νικήσουμε, τη Δευτέρα στην προπόνηση δεν θα γιορτάσουμε τη νίκη, αλλά θα συζητήσουμε τι έφταιξε και δεν έγιναν τα πράγματα που έπρεπε να γίνουν.

Θα το ξαναπώ, ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. ΑΡΧΕΣ. Υπάρχουν κανόνες, ρε γαμω το. Πρέπει να σέβεσαι τον αντίπαλο. Όχι να τον φοβάσαι, να τον σέβεσαι. Απέναντί σου έχεις συνομήλικα παιδιά που κι αυτά τη Δευτέρα θα πρέπει να πάνε σχολείο. Ίσως μάλιστα κάποια να δουλεύουν κιόλας για να βοηθήσουν την οικογένειά τους. Πώς θα πας να τον πετάξεις κάτω, να τον τραυματίσεις, για να νικήσεις; Σε παρακαλώ…”.

Ας κλείσουμε έτσι. Σε ευχαριστώ για την κουβέντα Δημήτρη.

“Κι εμείς σε ευχαριστούμε, γιατί αξίζουν και αυτά τα παιδιά την προσοχή. Είναι πιο αγνό το ποδόσφαιρο εδώ και στο κάτω κάτω, φτιάχνουμε το ποδόσφαιρο που θα δούμε αύριο”.