Στ. Μουζάκη: “Ξέρω ότι ίσως ενοχλώ, αλλά ξέρω και ότι θα συνεχίσω”!
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ
Το όνομά της είναι συνυφασμένο με τη γυναικεία ομάδα του Ατρομήτου Αθηνών. Η Στέλλα Μουζάκη δεν ανήκει απλά στον ιδρυτικό πυρήνα, είναι ο ίδιος ο πυρήνας, για το τμήμα Γυναικών, τις Νέες Ατρομήτου 2018, την ποδοσφαιρική Ακαδημία και όλα όσα (ποιος ξέρει πόσα…) θα ακολουθήσουν ακόμη στην ομάδα που εκπροσωπεί όλη τη Δυτική Αττική στην Superleague γυναικών.
Η πρώτη απόπειρα για κουβέντα έγινε στον αγιασμό του ποδοσφαιρικού τμήματος το 2017. Τοτε μου είχε απαντήσει ότι “είναι μια δύσκολη χρονιά μπροστά μας που δεν προσφέρεται για λόγια, αλλά για πράξεις. Θα τα πούμε όμως κάποια στιγμή…”.
Η δεύτερη ήταν κάπου καταμεσής της περιόδου, σε μία βραδινή προπόνηση στο γήπεδο της Χρυσούπολης. Δεν κατάφερα να ολοκληρώσω πρόταση, αφού γονείς και αθλήτριες την αναζητούσαν διαρκώς, εφ’ όλης της ύλης. Κι όταν κάθε φορά επανέρχεσαι στην κουβέντα με τη φράση “τι λέγαμε;”, αντιλαμβάνεσαι ότι το παιχνίδι είναι χαμένο…
Η τρίτη και (όπως συμβαίνει συνήθως) φαρμακερή, ήταν στον αγιασμό των τμημάτων για το 2018. Ένα χρόνο μετά! Το ραντεβού στην “Πανδαισία”, τη σύντομη στάση της για έναν γρήγορο καφέ πριν το γήπεδο, αλλά αυτή τη φορά 60 λεπτά νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα προπόνησης.
“Φτάνει μία ώρα, έτσι;” με ρώτησε. Στοιχημάτιζα πως όχι, αλλά δεν το ρίσκαρα. Ποιός περιμένει μέχρι τον αγιασμό του 2019;
Η τρέλα με το ποδόσφαιρο φαντάζομαι ότι προϋπήρχε, αλλά πότε λήφθηκε η απόφαση να δημιουργηθεί γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στο Περιστέρι;
“Το 2007. Ήμασταν σε μία άλλη ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου, τα πράγματα δεν εξελίσσονταν με τον τρόπο που έπρεπε και αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε. Την απόφαση αυτή ακολούθησαν περίπου είκοσι γονείς.
Τόσο ο πατέρας μου, όσο και ο πεθερός μου ήταν από τα βασικά στελέχη της αντρικής ομάδας του Ατρομήτου Αθηνών και έτσι τα υπόλοιπα ήταν μονόδρομος. Είπα “πάμε να φτιάξουμε γυναικεία ομάδα στον Ατρόμητο”. Άλλο που δεν ήθελαν και οι υπόλοιποι κι έτσι άρχισε να γράφεται η ιστορία”.
Υπήρχε άλλη γυναικεία ομάδα εδώ;
“Ο Ήφαιστος Περιστερίου και ήταν η μοναδική”.
Αυτή η “μοναξιά” δεν ήταν ανασταλτικός παράγοντας στην απόφασή σας ή λειτούργησε ως κίνητρο;
“Περισσότερο ως κίνητρο ήταν για όλους μας. Το γυναικείο δεν ήταν τότε όσο διαδεδομένο είναι σήμερα. Ναι μεν ο Ήφαιστος πρωταγωνιστούσε, αλλά στις υποδομές ήταν πολύ υποτονική η λειτουργία και δεν ενέπνεε πλέον.
Έπρεπε να γίνει κάτι και έγινε”.
Εξ ου και η ταχύτητα, έως και παρορμητικότητα, με την οποία εξελίσσεται η ιστορία του γυναικείου Ατρομήτου;
“Πιστεύω ότι παίζουν πολλά πράγματα ρόλο στο πως λειτουργούμε σήμερα. Κατ’ αρχάς η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε. Κατά δεύτερον, ότι είμαστε γονείς στελεχών αυτής της ομάδας και αντιλαμβανόμαστε με πιο πιεστικό τρόπο τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της. Κατά τρίτον, η ανταπόκριση που εισπράττουμε, είναι τέτοια που ανεβάζει συνέχεια τον πήχη των απαιτήσεων.
Θέλω να πω, ότι μπορεί να φαίνεται πως κάποια πράγματα εξελίσσονται ραγδαία, αλλά σε πολλές περιπτώσεις μας οδηγεί η ανάγκη να υποστηρίξουμε τις αυξανόμενες ανάγκες και δεν είναι παρορμητισμός”.
Όπως ας πούμε οι “Νέες Ατρομήτου 2018”;
“Ε, ναι. Η γυναικεία ομάδα αγωνίζεται στη Superleague. Το άλμα από την ποδοσφαιρική Ακαδημία στην πρώτη ομάδα είναι μεγάλο. Έπρεπε άμεσα να δημιουργηθεί ένα σκαλοπάτι που θα διευκόλυνε αυτή τη μετάβαση, θα την έκανε πιο ομαλή.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι Νέες Ατρομήτου, που θα συμμετέχουν στο πρωτάθλημα της Γ΄εθνικής και θα είναι ο προθάλαμος της πρώτης ομάδας. Στο τμήμα αυτό θα διαμορφώνεται σιγά σιγά ένα πιο “επαγγελματικό” προφίλ για τα στελέχη του, ως προς τη λειτουργία και τη συνολική ωρίμανση για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της πρώτης ομάδας.
Είναι μια υπόσχεση που έδωσα στον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να φτάσω αυτό το κομμάτι πολύ ψηλά. Και θα το κάνω”.
Και ο χειροπιαστός στόχος ή το “όνειρο” αν θες, ποιό είναι;
“Το όνειρό μου είναι να φτάσει ο Ατρόμητος εκεί που πρέπει, αλλά με δικά του παιδιά. Μου αρέσει που κάποιες ομάδες ενισχύουν το δυναμικό τους με ξένες παίκτριες και ως έναν βαθμό αυτό βοηθάει και την άνοδο του επιπέδου.
Έχουμε και εμείς μία ξένη αθλήτρια και μπορεί να πάρουμε ακόμη μία. Όχι όμως για να κουβαλήσουν την ομάδα στις πλάτες τους, αλλά για να βοηθήσουν τις συμπαίκτριές τους να εξελιχθούν, να προοδεύσουν μέσα από το σύνολο.
Έχουμε μία προπονήτρια επτά χρόνια και σήμερα είναι μία από τις καλύτερες προπονήτριες γυναικείου και αντρικού σε όλη την Ελλάδα. Έχει δεχθεί πολλές προτάσεις η Καλομοίρα, αλλά είναι πιστή στον Ατρόμητο. Γιατί είναι παιδί του και κομμάτι της εξέλιξής του.
Για δύο χρόνια έπαιζε και προπονούσε. Μαζί με την Καλομοίρα, την Μαίρη (σ.σ.: η Μαίρη Τράγου είναι παίκτρια και προπονήτρια υποδομών), τον σύζυγό μου και το σύνολο των γονιών που πλαισιώνουν τον σύλλογο, φτιάξαμε αυτό που είναι σήμερα η γυναικεία ομάδα του Ατρομήτου.
Και τα δυο κορίτσια της προπονητικής ομάδας είναι παρούσες σε όλα τα επιμορφωτικά σεμινάρια, είναι κάτοχοι του διπλώματος UEFA C, έδωσαν εξετάσεις για το UEFA B και περιμένουμε τα αποτελέσματα και πρώτα ο Θεός, από του χρόνου θα τις βοηθήσουμε να αποκτήσουν και το UEFA A, που θα είναι κορυφαία προσωπική κατάκτηση σε τόσο μικρή ποδοσφαιρική ηλικία”.
Προφανώς όμως αυτή η διάθεση πηγάζει και από την ανταπόκριση που βρίσκεις ως σύλλογος…
“Σε ό,τι αφορά στους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται, θα σου έλεγα ότι την τροφοδοτούν κιόλας. Και ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι βρίσκονται στο πλευρό μας όλα αυτά τα χρόνια και βέβαια τους γονείς που μας εμπιστεύονται τα παιδιά τους.
Γιατί, ξέρεις, δεν είμαστε μια ομάδα με ανεξάρτητα τμήματα. Είμαστε μια οικογένεια από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Από τη γυναικεία μέχρι τις παγκορασίδες. Ο γονιός και το κορίτσι του θα έρθουν και την Κυριακή να παρακολουθήσουν και να εμψυχώσουν και τη γυναικεία ομάδα στο πρωτάθλημα. Δεν το βρίσκεις σε πολλές ομάδες αυτό το δέσιμο, να αισθάνεται όλος ο οργανισμός ως ένα”.
Πιστεύεις ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας Περιστεριώτης που να μην γνωρίζει την γυναικεία ομάδα του Ατρομήτου και ως ύπαρξη και ως επιλογή;
“Όχι, θα ήμουν κουτή αν το πίστευα. Δεν θεωρώ ότι έχουμε εξαντλήσει το επικοινωνιακό κομμάτι, κυρίως στο μέτωπο της ενημέρωσης.
Δεν κρύβομαι πίσω από την εξαιρετικά αργή ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου συνολικά, για να σου πω ότι θα έπρεπε να προοδεύσει συνολικά το “προϊόν” για να προσελκύσει περαιτέρω ενδιαφέρον.
Όχι. Υπάρχουν πράγματα που κι εμείς πρέπει να κάνουμε με μεγαλύτερη έμφαση και ένταση, για να μας γνωρίσουν όλοι. Έχουμε μια πολύ ενεργή δραστηριότητα στα social media, γιατί -κακά τα ψέμματα- από κει γίνεται όλο το παιχνίδι της επικοινωνίας σήμερα, αλλά υπάρχουν σίγουρα πολλά πράγματα που μπορούν και πρέπει να γίνουν”.
Βοήθεια βρήκες από όλα αυτά τα οποία εκπροσωπείς ως ομάδα; Εννοώ και τον Ατρόμητο ως ΠΑΕ (γιατί για παράδειγμα πλέον θα συνιστά υποχρέωση η ύπαρξη γυναικείας ομάδας) και το Περιστέρι ως Δήμο…
“Όσες φορές χρειαστήκαμε κάτι από την ΠΑΕ, δεν μας αρνήθηκαν ποτέ. Στο οικονομικό, τα πάντα ρυθμίζονται με τους χορηγούς. Και σε αυτό το κομμάτι υπάρχει απεριόριστη εκτίμηση γι’ αυτό που κάνουμε και κατά συνέπεια, η βοήθεια που προσδοκούμε”.
Στον πρόσφατο αγιασμό ακούσαμε ένα διακριτικό παράπονο προς τους παριστάμενους αντιδημάρχους, για το γεγονός ότι δεν έχετε πρόσβαση στο γήπεδο της Χωράφας…
“Για τον Δήμο, τώρα… Ξέρουμε ότι οι ομάδες είναι πολλές και οι ανάγκες μεγάλες. Αυτή τη στιγμή η γυναικεία ομάδα του Ατρομήτου είναι η μοναδική σε όλη την Δυτική Αθήνα που αγωνίζεται στην Superleague. Θεωρητικά έχουμε προτεραιότητα και βάσει προκήρυξης πρωταθλημάτων.
Εκ του αποτελέσματος, όμως γυμναζόμαστε στο μισό γήπεδο της Χρυσούπολης, χωρίς γραφεία, χωρίς αποδυτήρια, χωρίς έστω ένα κοντέινερ για να έχουμε τα πράγματά μας.
Οι αγώνες μας φέτος θα διεξάγονται στο γήπεδο της Χωράφας. Ακούγεται λογικό να μην έχουμε ούτε μία ημέρα προπόνηση στο γήπεδο που θα δίνουμε τους εντός έδρας αγώνες μας; Και πέρσι τα ίδια. Ούτε πέρσι είχαμε έστω μισή προπόνηση στο ΕΑΚ Ηφαίστου.
Ακούγεται λογικό; Δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο από αυτό που δικαιούμαστε. Χαλάμε κάθε χρόνο 25 με 30 χιλιάδες ευρώ μόνο σε ταξίδια για τους αγώνες της κατηγορίας και το μόνο που ζητάμε είναι ένα γήπεδο για να προπονηθούμε.
Υπάρχουν ομάδες που έχουν τα παιδιά μ’ ένα σάντουιτς για να εξοικονομήσουν χρήματα για το πούλμαν. Υπάρχουν ομάδες που ζητούν λεφτά από τους γονείς για να συμπληρώσουν τα έξοδα των ταξιδιών.
Κι εμείς το μόνο που ζητάμε είναι ένα γήπεδο για να προπονηθύν αυτά τα παιδιά. Και δεν το έχουμε”…
Τι είναι αυτό που έχεις ζητήσει;
“Έχω ζητήσει το γήπεδο της Χωράφας, 8 με 10 και μισή το βράδυ. Αυτή τη στιγμή έχουμε το μισό γήπεδο της Χρυσούπολης αυτές τις ώρες. Η απάντηση είναι “δεν υπάρχουν γήπεδα Στέλλα, μη ζητάς πολλά”.
Στην Ελλάδα, το ελάχιστο που δικαιούσαι, είναι πάντα πολύ. Και πέρσι στον Ήφαιστο, τα ίδια. Και τους είπα, στείλτε τις προπονήσεις της Χωράφας εκείνων των ωρών στη Χρυσούπολη, να κατέβουμε εμείς κάτω, εκεί που θα πρέπει να παίξουμε το Σαββατοκύριακο. Η απάντηση ήταν και πάλι η ίδια. Η Στέλλα ζητάει πολλά…”.
Η αλήθεια είναι ότι η Χωράφα είναι αρκετά στριμωγμένη χρονικά, με τόσες ομάδες που εξυπηρετεί, αλλά το να γυμνάζεται η γυναικεία ομάδα 1-2 φορές την εβδομάδα εκεί, δεν το λες και υπερβολή. Στου Μαζαράκη;
“Του Μαζαράκη είναι φυσικό χόρτο. Εμείς παίζουμε σε πλαστικό. Παλαιότερα που ήταν πλαστικό, εκεί κάναμε προπόνηση. Πλέον δεν εξυπηρετεί”.
Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη το γηπεδικό…
“… δυστυχώς έτσι κάνουν και αυτοί που θα μπορούσαν να το επιλύσουν. Το βάζουν ακόμη λίγο στην άκρη…”.
Ναι, αλλά εγώ πρέπει να εξαντλήσω ερωτήσεις και απορίες… Ο ρόλος που διαδραματίζεις στο γυναικείο ποδόσφαιρο, εξαντλείται στην ενασχόλησή σου με τον Ατρόμητο ή διατυπώνεις γενικότερο λόγο με συμμετοχή στα “κοινά”;
“Στο γυναικείο ποδόσφαιρο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είμαστε ενωμένοι. Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, το γυναικείο ποδόσφαιρο υπάρχει για να υπάρχει και η εθνική ομάδα. Αν δεν υπήρχε το μεράκι των παραγόντων των συλλόγων για να το… τρέξουμε, δεν θα υπήρχε γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.
Εμείς συντηρούμε τα πρωταθλήματα, εμείς του δίνουμε την ελάχιστη δημοσιότητα που απολαμβάνει, από μας εξαρτώνται ακόμη και οι διεθνείς σχέσεις που δειλά δειλά αναπτύσσονται. Πρόσφατα πήγα στη Γερμανία, επίσημη προσκεκλημένη συλλόγου και είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι το χάσμα που μας χωρίζει με το εξωτερικό.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι “εδώ πρέπει να παίξουν τα κορίτσια μου που θα ξεχωρίσουν στο άθλημα, γιατί εδώ θα απολαύσουν αυτό που αγαπούν. Δεν έχω κανένα απολύτως όφελος από μία τέτοια μετακίνηση, αντίθετα το να δημιουργείς αθλήτριες που μπορούν να σταθούν σε τέτοιο επίπεδο και να τις χάνεις, δεν σε βοηθάει να αλλάξεις εσύ γρήγορα επίπεδο. Αλλά το αισθάνθηκα ως υποχρέωση απέναντι στα παιδιά.
Αν δεν καταφέρουμε, να αλλάξουν κάποια πράγματα και να πάρει το γυναικείο ποδόσφαιρο τη θέση που του πρέπει, θα βοηθήσω να φύγουν στο εξωτερικό. Αλλά θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή τη στιγμή υπάρχουν οι εθνικές γυναικών, νεανίδων και κορασίδων που παίρνουν παιδιά από μας. Για να μπορούμε εμείς να στελεχώνουμε τα εθνικά συγκροτήματα, θα πρέπει να έχουμε και τους κατάλληλους χώρους για να προπονηθούν αυτά τα παιδιά.
Ούτε τους χώρους έχουμε, αλλά ούτε και η Ομοσπονδία είναι αρωγός προς αυτή την κατεύθυνση, στον βαθμό που θέλαμε και θα μπορούσε. Θεωρώ λοιπόν ότι αν δεν υπήρχε η ανάγκη ύπαρξης των εθνικών ομάδων, δεν θα υπήρχε και γυναικείο ποδόσφαιρο”.
Μήπως εκμεταλλεύονται ή μάλλον πιο σωστά, τους εφησυχάζει η τρέλα σας και επικρατεί το “εντάξει μωρέ, θα την βρουν την άκρη”;
“Πολύ πιθανόν. Αλλά η τρέλα όταν πέφτει συνεχώς σε τοίχους, ατονεί. Και δεν υπάρχουν πολλοί αναλώσιμοι τρελοί. Κάποια στιγμή θα στερέψουν κι αυτοί. Αυτό δεν το σκέφτονται;
Κάθε χρόνο διαλύονται, δυστυχώς, ομάδες. Φέτος δεν κατέβηκε στο πρωτάθλημα η Δράμα, μία από τις ιστορικότερες και πιο ωραίες ομάδες. Προσωπικά στενοχωρήθηκα πολύ. Στη Γ’ εθνική, δεν το συζητάμε…”
Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Τα πιο απλά…
“Έχουν αρχίσει από πέρσι και κάνουν κάποιο τουρνουά στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα; Πότε; Πού είναι η τηλεοπτική προβολή; Κάθε χρόνο τους λέμε να μεριμνήσουν, κάθε χρόνο μας λένε “ναι, θα το δούμε”! Ας μας δώσουν ένα επίσημο χαρτί να πάμε εμείς, οι ομάδες.
Τι είναι για την ΕΡΤ, να δείχνει μία φορά την εβδομάδα στιγμιότυπα από παιχνίδια που θα τους στέλνουμε εμείς στο κάτω κάτω; Να πάμε στη NOVA. Να συμφωνήσουμε εν ανάγκη μία συμπαραγωγή μιας τέτοιας εκπομπής. Με συγχωρείς, αλλά αυτό είναι έλλειψη ενδιαφέροντος. Ή για να το πω πιο κομψά, είμαστε η τελευταία των προτεραιοτήτων τους.
Ακόμη και το ότι είμαστε η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα που θα αποδεχθεί την υποχρέωση ύπαρξης γυναικείου τμήματος για να υφίσταται ποδοσφαιρική ΠΑΕ, δεν θεωρώ ότι είναι θέμα μόνο προσκομμάτων από κάποιες ΠΑΕ. Η ΟΥΕΦΑ έχει στείλει τη σχετική οδηγία εδώ και πάρα πολύ χρόνο. Το άφησαν λίγο πίσω, λέει, λόγω οικονομικής κρίσης!”…
Υπάρχουν και κινήσεις που στοιχίζουν ελάχιστα σε αυτόν που τις κάνει, αλλά ανακουφίζουν πολύ περισσότερο αυτόν που τις δέχεται. Σου είπε ποτέ κάποιος, ο κ. Σπανός για παράδειγμα, “Στέλλα, δεν χρειάζομαι αυτό το Σαββατοκύριακο το λεωφορείο του συλλόγου, είναι δικό σου για να κάνεις το ταξίδι σας στην Καρδίτσα, στα Ιωάννινα, όπου παίζεις…”;
“Ο κ. Σπανός, ναι, ασχέτως εάν δεν θέλει να δημοσιοποιούνται αυτά. Γι αυτό και σου είπα ότι ο Ατρόμητος είναι δίπλα μας. Στον Δήμο είχα ρωτήσει μια φορά γι’ αυτά τα λεωφορεία που χρησιμοποιεί στη διάρκεια του χρόνου και μου απάντησαν “αυτά τα λεωφορεία είναι μόνο για τα ΚΑΠΗ”!
Τι άλλο να σου πω; Ήταν πέρσι κάποια στιγμή που είχα δύο αλλεπάλληλα ταξίδια στη Θεσσαλονίκη, με ΠΑΟΚ και Άρη. Σου είπα τι μου απάντησαν…”.
“Βάρυνε” η κουβέντα. Πάμε σε αμιγώς θέματα ποδοσφαίρου, για να το αλλάξουμε λίγο. Ποια είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στο γυναικείο ποδόσφαιρο, σε ό,τι αφορά στον ανταγωνισμό; Θέλω να πω, ότι πιθανόν υπάρχουν ομάδες που έχουν κάποιον πολύ εύπορο ιδιοκτήτη ή μεγαλοχορηγό ή άμεση βοήθεια από τον ιδιοκτήτη του αντρικού τμήματος, οπότε φαντάζομαι ότι για τον Ατρόμητο υπάρχει κάποιο ταβάνι στις αγωνιστικές φιλοδοξίες.
“Το μεγάλο όνειρο είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα βασισμένοι σε δικά μας παιδιά, δηλαδή απόφοιτες της ποδοσφαιρικής μας Ακαδημίας. Ας ξεκινήσουμε από το κύπελλο, βρε αδερφέ. Δεν ξέρω, ακούγεται πολύ ρομαντικό;”
Αρκετά…
“Εντάξει, να υπάρχουν και 1-2 προσθήκες καλών ξένων, που θα βοηθήσουν τα δικά μας παιδιά. Υπάρχει το υπόβαθρο. Αυτή τη στιγμή, τα εθνικά συγκροτήματα Νεανίδων και Κορασίδων έχουν 8 ή 9 παιδιά μας. Γιατί να μην είναι αύριο – μεθαύριο στελέχη της πρώτης ομάδας που θα κάνουν την διαφορά;
Θα μπορούσαμε να πάρουμε 3-4 πολύ δυνατές ξένες και να κυνηγήσουμε το παραπάνω. Άντε και πήραμε έτσι, το πρωτάθλημα. Και μετά; Θα βγούμε έτσι έξω να ανταγωνιστούμε αυτές τις ομαδάρες που υπάρχουν ή θα πούμε άντε να πάρουμε και 2-3 ακόμη, να είμαστε ανταγωνιστικοί… Αν μπεις σε αυτό… τριπάκι, δεν υπάρχει γυρισμός.
Εμείς για 2-3 χρόνια ακόμη θα επιμείνουμε στο πλάνο της Ακαδημίας μας. Όταν έρθει η ώρα να κάνουμε ταμείο και να δούμε τι καταφέραμε, τότε θα δούμε και τα εναλλακτικά πλάνα. Για την ώρα, προέχει το φυτώριό μας και είναι η πρώτη προτεραιότητα για όλους μας”.
Το πως κυλάει ως αυτή τη στιγμή το πλάνο, σε αφήνει ικανοποιημένη; Είσαι εντός σχεδιασμού με όσα έχουν επιτευχθεί;
“Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, τα πράγματα εξελίσσονται λίγο καλύτερα κι απ’ ότι τα περιμέναμε. Τα τρία κλειδιά μας, όπως είπα και στον αγιασμό, είναι 1) πειθαρχία, 2) συνεργασία και 3) ο στόχος και μ’ αυτά συνεχίζουμε, ανεβάζοντας χρόνο με τον χρόνο τον πήχη των απαιτήσεων”.
Ποια είναι “ο Μέσι” του γυναικείου ποδοσφαίρου;
“Εγώ πιστεύω η Βραζιλιάνα η Μάρτα”.
Υπάρχουν γονείς που πιστεύουν ότι έχουν μια μικρή Μάρτα στο σπίτι τους ή είναι μόνο χαρακτηριστικό στις υποδομές των αγοριών;
“Στο γυναικείο υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Ναι, υπάρχουν γονείς που θεωρούν ότι το κορίτσι τους είναι πολύ καλή παίκτρια, αλλά δεν είναι θέμα… καλαμιού. Ξέρεις, στα κορίτσια υπάρχει για τον γονιό και το στοιχείο της έκπληξης όταν διαπιστώνει ότι στο παιδί του αρέσει το ποδόσφαιρο και έχει σίγουρα πολύ χαμηλό πήχη απαιτήσεων, ως προς τις επιδόσεις, επειδή ακριβώς είναι κορίτσι.
Όταν όμως έρχεται στην Ακαδημία και διαπιστώνει ότι υπάρχουν πολλά κορίτσια που αγαπούν το ποδόσφαιρο και κάποια είναι πολύ πιο προχωρημένα, γιατί εκτός του έμφυτου ταλέντου, ασχολούνται περισσότερα χρόνια και βελτιώνονται καθημερινά, τότε προσγειώνεται στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που αγνοούσε βέβαια ως εκείνη τη στιγμή”.
Προπονητές στην εξέδρα έχετε;
“Προπονητές της εξέδρας πάντα θα υπάρχουν. Αλλά στον Ατρόμητο είναι και το επίπεδο των προπονητριών τέτοιο, που δεν επιτρέπει πολλές παρεμβάσεις.
Έχω πάει σε αγώνα υποδομών αγοριών και έχω τρελαθεί. “Δώσε”, “πέρνα τον”, “σέντραρε”. Τρελαίνονται και τα παιδάκια. Ποιόν θα ακούσουν; Τον προπονητή ή την εξέδρα; Γιατί πολλές φορές οι δύο οδηγίες παίζουν… μπουνιές μεταξύ τους.
Όχι, εμείς δεν έχουμε τέτοια κρούσματα, ούτε αντιπαλότητες μεταξύ των γονιών των δύο ομάδων”.
Στα κορίτσια υπάρχει το δέσιμο με τον γονιό, όπως υπάρχει στα αγόρια; Στο καλό σουτ ή ενέργεια, το πρώτο βλέμμα του κοριτσιού είναι στην εξέδρα;
“Πάντα. Το πρώτο βλέμμα είναι στον γονιό. Ειδικά στον μπαμπά, γιατί ξέρουμε ότι τα κορίτσια έχουν τρέλα με τον μπαμπά. Αλλά κι οι μπαμπάδες όμως, εκεί, απίκο. Με χιόνια, με κρύα, σε επιφυλακή. Θυμάμαι πέρσι κάποια στιγμή στην Χρυσούπολη, έριχνε χιόνι κι εμείς κάναμε προπόνηση. Δηλαδή, τα κορίτσια έκαναν προπόνηση, εμείς παίζαμε χιονοπόλεμο…”
Στις εκδηλώσεις επιστημονικής υποστήριξης του τμήματος, λέμε ναι;
“Πολλές φορές έχω προτείνει σε γονείς να παρακολουθήσουν εφ’ όσον το επιθυμούν τέτοιες επιστημονικές συζητήσεις, με θέμα τον αθλητισμό και το παιδί ή τη σχέση γονιού-παιδιού, παιδιού-προπονητή, γονιού-προπονητή κ.α.
Νομίζω όμως ότι ήρθε η στιγμή να διοργανώσομε μία δική μας τέτοια ημερίδα και πιστεύω ότι μέχρι τον Δεκέμβρη θα την έχουμε πραγματοποιήσει. Μία ημερίδα για το γυναικείο ποδόσφαιρο, με παιδοψυχολόγο, αθλητίατρο, φυσιοθεραπευτή, ανώτερα στελέχη της ΕΠΟ και ποδοσφαιρικών ομάδων. Και προπονητές φυσικά. Μακάρι να έχουμε μαζί μας τον κ. Κάναντι”.
Πες μας λίγο για τις “Νέες Ατρομήτου 2018”. Πώς προέκυψαν;
“Είπαμε, πρώτα η ανάγκη για να ομαλοποιηθεί η μετάβαση από την ποδοσφαιρική Ακαδημία στην πρώτη ομάδα και την Superleague. Ας πούμε ένα σκαλοπάτι πριν την πρώτη ομάδα. Μετά ήταν ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των κοριτσιών. Κάπου πρέπει να παίξουν. Όχι απλά φιλικά και τουρνουά. Μία ανταγωνιστική διοργάνωση σε υψηλότερο επίπεδο.
Οι Νέες Ατρομήτου θα πάρουν μέρος στη Γ’ εθνική και σας λέω από τώρα ότι στόχος μας είναι η Β’ εθνική και άμεσα”!
Είναι Ατρόμητος Β’; Μπορεί να συνυπάρξει με τον Ατρόμητο στην Α’ εθνική ή έχει ταβάνι στη Β’ εθνική;
“Κανένα ταβάνι. Ανεξάρτητη ομάδα, διαφορετικό ΑΦΜ. Φυσικά και μπορούν να συνυπάρξουν. Μόνο που τότε θα πρέπει να δημιουργήσουμε και τρίτη ομάδα και δεν ξέρω που θα προπονούνται…”!
Υπάρχουν ποδοσφαιρική κουλτούρα και μακρόπνοα σχέδια στα κορίτσια; Πώς ακριβώς βλέπουν το ποδόσφαιρο;
“Επειδή το ποδόσφαιρο ξεκίνησε ως αντρικό άθλημα, αντιλαμβάνεσαι ότι τα κορίτσια που έρχονται σ’ αυτό, έρχονται γιατί το αγαπούν πολύ. Έρχονται συνειδητοποιημένα ότι είναι μία άθληση που τα ενδιαφέρει σε βάθος χρόνου”.
Στα αγόρια, ας πούμε, υπάρχουν περιπτώσεις που τα ώθησε ο γονιός για να τα ξεκολλήσει από το κομπιούτερ, το τάμπλετ, το κινητό, να βγουν έξω, να αθληθούν…
“Τα κορίτσια τραβάνε τους γονείς, δεν τα τραβάνε αυτοί. Ίσα ίσα που υπάρχουν και κάποιοι γονείς που είναι επιφυλακτικοί, δεν θα ήταν το ποδόσφαιρο στις πρώτες τους επιλογές για αθλητισμό της κόρης τους. Φέτος είχα 3-4 περιπτώσεις γονιών που ήρθαν και μου είπαν “μας τελείωσαν οι δικαιολογίες και οι αναβολές. Δεν αντέχουμε άλλο τη μουρμούρα. Παρ’ την…”.
Ναι, τα κορίτσια είναι πιο συνειδητοποιημένα, πιο δοσμένα στο ποδόσφαιρο. Στα αγόρια είναι πολλές φορές μία επιλογή από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα”.
Εσύ είσαι δοσμένη στον Ατρόμητο ή μπορεί να σε δούμε παράγοντα στην ΕΠΟ ή σε κάποια διοργανώτρια Αρχή, μ’ ένα πιο ευρύ πεδίο δράσης συνολικά για το γυναικείο ποδόσφαιρο;
“Μ’ ενδιαφέρει το γυναικείο ποδόσφαιρο, γιατί από την εξέλιξή του εξαρτάται και το μέλλον του Ατρομήτου. Όταν η γυναικεία ομάδα του Ατρομήτου φτάσει να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να με χρειάζεται λιγότερο, τότε θα διοχετεύσω την ενεργητικότητά μου και σ’ άλλα πράγματα που θα βοηθήσουν συνολικά,
Όχι ότι τώρα αρνούμαι τη συμμετοχή μου. Κάθε άλλο. Το καλοκαίρι καταθέσαμε και συγκεκριμένες προτάσεις για να καθίσουμε όλες οι ομάδες γύρω από ένα τραπέζι και να επιβάλλουμε την ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου. Είμαι πολύ πεισματάρα, ξέρω ότι πολλές φορές μπορεί και να ενοχλώ. Αλλά ξέρω και ότι δεν θα σταματήσω να ενοχλώ, αν νιώθω ότι είναι για το καλό, το συνολικό καλό”.
Τον βλέπω διαρκώς στο πλευρό σου, αλλά -μεταξύ μας- δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του κ. Τράγου…
“Ο άντρας μου μοιράζεται το ίδιο όνειρο με μένα και είναι το ίδιο “τρελός” με την ομάδα. Υπάρχουν και στιγμές που αισθάνθηκε και λίγο παραμελημένος με όλα αυτά τα τρεξίματα που καταναλώνουν το 24ωρο μου, αλλά όσο βλέπει ότι έχω τα κουράγια για να κάνω αυτό που με ευχαριστεί, είναι συνοδοιπόρος. Και υπερήφανος για το πόσο έχει μεγαλώσει αυτό που με αρκετό κόπο και θυσίες, ξεκινήσαμε κάποτε. Καμιά φορά λέει “είπαμε να ξεκινήσουμε κάτι, αλλά εσύ ξέφυγες τελείως”.
Μαζί ξεφύγαμε, γιατί μας υποχρεώνει η πρόοδος αυτού που δημιουργήσαμε να προχωράμε μπροστά, Και πρέπει να προηγούμαστε, όχι να μας σέρνει και να ακολουθούμε…”.
Το τηλέφωνο που δεν έχει σταματήσει να χτυπάει, έχει γίνει περισσότερο επίμονο όσο πλησιάζει η ώρα της προπόνησης στο γήπεδο της Χρυσούπολης. Με αμοιβαίο νεύμα συγκατάβασης, βάλαμε τέλος στην κουβέντα και απλά ανανεώσαμε το ραντεβού σε κάποιο ματς της γυναικείας Superleague. Ή στην επιστημονική ημερίδα. Όχι πάντως στον αγιασμό του 2019. Νωρίτερα…
