“Στη ζωή σου βάζεις ατομικούς στόχους στη μπάλα μοιράζεσαι κοινά όνειρα”

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ

 

Τον Γιάννη Λιβαθινό τον γνωρίζω, όπως όλοι μας άλλωστε, από την ποδοσφαιρική του θητεία. Είναι η δεύτερη φορά που στάθηκε απέναντί μου για συνέντευξη, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν εκείνος θυμάται την πρώτη. Απέφυγα να το συζητήσω, ας το διαβάσει τώρα. Ήταν από τις πρώτες μου συνεντεύξεις στην εφημερίδα “ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ” για το μικρό διάστημα που πέρασα από το ρεπορτάζ του Ατρομήτου, λόγω εντοπιότητας.

Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Λιγομίλητος, τότε, λιγομίλητος και τώρα. Αν και ευγενής ως προσωπικότητα, δεν ήταν αυτό που λέμε “φίλος του δημοσιογράφου”. Ούτε τότε, ούτε και τώρα, αν και επαναλαμβάνω: ευγενής και δεν αρνείται τη βοήθεια σε κανέναν.

Το ραντεβού ήταν στα γραφεία του Ομίλου, στο γήπεδο της Τσαλαβούτα, μετά την ολοκλήρωση της μεσημβρινής προπόνησης του εφηβικού τμήματος του συλλόγου. Και όπως ήταν φυσικό, δεν διήρκεσε ούτε μισή προπόνηση!

Γιάννη, πόσα χρόνια σε βρίσκουμε εδώ;

Μια δεκαετία σίγουρα. Σταμάτησα να τα μετράω”.

Από ποιες θέσεις;

Στην αρχή είχα μόνο το εφηβικό τμήμα και τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είμαι σε όλη την Ακαδημία, με την ίδια πάντα φιλοσοφία: να παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, να το ευχαριστιόμαστε, χωρίς να είναι αυτοσκοπός το αποτέλεσμα.

Σίγουρα δεν γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι, δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αλλά βασικό μέλημα ήταν και είναι, τα παιδιά να διασκεδάζουν την ενασχόλησή τους με το ποδόσφαιρο”.

Αυτό το “δεν είναι αυτοσκοπός το αποτέλεσμα”…

…είναι όπως το ακούς, τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Τα μοναδικά τμήματα, στα οποία είναι δύσκολο να γίνει πράξη είναι το εφηβικό και το παιδικό, που από μόνα τους τα παιδιά μπολιάζονται στην βαθμολογική διαδικασία και τον ανταγωνισμό. Αλλά και αυτά θα το καταλάβουν, όταν τα επιβραβεύσεις για μία πολύ καλή προσπάθεια ακόμη κι αν δεν συνοδεύτηκε από το αποτέλεσμα που ήθελαν ή αν ακούσουν την… κατσάδα τους μετά από νίκη που ήρθε με σκοπιμότητες μέσα στο παιχνίδι”.

Δεν είναι όμως και αυτό ένα στάδιο της ποδοσφαιρικής ενηλικίωσης;

Αυτό το περί ενηλικίωσης στην Ελλάδα είναι αρκετά παρεξηγημένο, αλλά και ξεχειλωμένο κατά πώς βολεύει κάθε κουβέντα. Στην Ελλάδα, άλλοτε είσαι ακόμη ταλέντο στα 23 σου και άλλοτε πρέπει από τα 15 σου να παίζεις στην πρώτη ομάδα. Ούτε το ένα βέβαια ισχύει, αλλά ούτε και το άλλο. Δυστυχώς χάνουμε και το μέτρο και την ουσία του πράγματος”.

Ποιο είναι το μέτρο;

Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Είτε πρόκειται για το σούπερ ταλέντο, είτε για έναν πολύ καλό και με σοβαρές προοπτικές ποδοσφαιριστή. Αν ο Α.Ο. Περιστερίου αγωνιζόταν στη Β’ ή στη Γ’ κατηγορία, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά σε ό,τι αφορά στην προσβασιμότητα στην πρώτη ομάδα.

Τη στιγμή που μιλάμε όμως, η Α’ κατηγορία δεν είναι μία εύκολη κατηγορία για ένα παιδί 15 χρόνων, ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν έχει τον σωματότυπο που θα υποστηρίξει αυτή τη συμμετοχή.

Είμαι της άποψης ότι τα παιδιά θα πρέπει να περάσουν από όλα τα σκαλιά μιας ποδοσφαιρικής Ακαδημίας πριν είναι απολύτως έτοιμα για να κάνουν το βήμα παραπάνω στην αντρική ομάδα. Υπάρχουν περιπτώσεις που παιδιά από την πρώτη κιόλας ένταξή τους στο εφηβικό τμήμα, αποτέλεσαν ταυτόχρονα μέλη της αντρικής ομάδας κερδίζοντας χρόνο συμμετοχής και αποκομίζοντας πολύτιμες εμπειρίες.

Φέτος για παράδειγμα, υπάρχει ο Σετελάρι που από το πρώτο του εξάμηνο στο τμήμα Νέων (γεννημένος το 2002) έχει ήδη συμμετοχές με την πρώτη ομάδα και μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι απολαμβάνει εξίσου και τα δύο, για να μην σου πω ότι η ζυγαριά γέρνει ακόμη προς το τμήμα Νέων όπου παίζει με τους φίλους του, μια παρέα παιδιών που μεγάλωσαν μαζί στις τάξεις του Ομίλου”.

Επειδή μιλάμε για τον Α.Ο. Περιστερίου, μια ομάδα με μακρά ιστορία στον χώρο, που προσελκύει αριθμό παιδιών τέτοιο ώστε να υπάρχουν περισσότερα από 1-2 τμήματα σε κάθε ηλικιακό κλιμάκιο, ο διαχωρισμός γίνεται με κριτήρια αγωνιστικά ή ηλικιακά;

Είναι μία ενδιάμεση κατάσταση. Αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει, είναι να υπάρχουν τμήματα στον ίδιο πάνω κάτω αριθμό μελών, ώστε να βγαίνει η προπόνηση και να μοιράζεται σωστά ο αγωνιστικός χρόνος.

Για παράδειγμα στα Τζούνιορ υπάρχουν τρία τμήματα και δίνουν συνολικά τέσσερεις αγώνες κάθε εβδομάδα σε διαφορετικές διοργανώσεις και τουρνουά. Σίγουρα υπάρχει κάποιο που πλησιάζει περισσότερο τα πρότυπα αυτού που λέμε “αγωνιστικό τμήμα” με την έννοια της αγωνιστικής ισχύος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα κινούνται… χιλιόμετρα μακριά.

Στο Παιδικό υπάρχει το τμήμα που παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ και το τμήμα που παίζει στο Soccerlink. Στο εφηβικό και τα δύο τμήματα είναι στην ΕΠΣΑ”.

Στις διοργανώσεις της ΕΠΣΑ μετράει το αποτέλεσμα;

Σου είπα και πριν, ότι δεν είναι αυτοσκοπός το αποτέλεσμα. Δεν είμαι της φιλοσοφίας να εξασφαλίσουμε τη νίκη, κάνοντας καθυστερήσεις στο τελευταίο δεκάλεπτο. Μπορώ να καταλάβω τα παιδιά, υπήρξα άλλωστε στη θέση τους, ότι θέλουν να νικήσουν και κάποια στιγμή θα υποχωρήσουν στον αγωνιστικό χώρο για να κρατήσουν ένα αποτέλεσμα, κάποια άλλη θα διώξουν όπως όπως τη μπάλα σε μία επικίνδυνη κατάσταση στην περιοχή μας. Θα συμβεί αυτό, αλλά δεν θα το επιβραβεύσω κιόλας ή δεν θα επικρίνω την προσπάθεια να βγάλουμε σωστά τη μπάλα μπροστά, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο απέτυχε και δεχθήκαμε γκολ.

Μην μπερδεύουμε όμως την σκοπιμότητα, με την προσαρμογή στο έμψυχο υλικό. Μπορεί ο προπονητής να επιλέξει ως τρόπο παιχνιδιού, να περιμένει τον αντίπαλο και να παίξει στην κόντρα επίθεση, γιατί αυτό το στιλ ταιριάζει περισσότερο στους παίκτες που τη συγκεκριμένη στιγμή βρίσκονται στο χορτάρι.

Μπορεί αυτό στο βάθος να φαίνεται ότι εξυπηρετεί τον στόχο του αποτελέσματος, αλλά στην ουσία ζυμώνει τον ποδοσφαιριστή να προσαρμόζεται κάθε φορά στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε παιχνιδιού ώστε να ανταπεξέλθει καλύτερα στις απαιτήσεις του”.

Σε ρωτάω, γιατί είσαι μεταξύ των λιγοστών προπονητών στη διοργάνωση, που θα χρησιμοποιήσει σε κάθε παιχνίδι το σύνολο των διαθέσιμων ποδοσφαιριστών και πολλές φορές κόντρα στη ροή του αγώνα. Δηλαδή, με ισόπαλο το αποτέλεσμα και την ομάδα να πιέζει για να πετύχει το γκολ, μπορεί να κάνεις 2-3 αλλαγές που ακόμη κι αν δεν την αποδυναμώνουν, σίγουρα την αποσυντονίζουν για κάποια λεπτά, σε χρόνο που αγωνιστικά έχει το πάνω χέρι.

Και γιατί θα πρέπει να τελειώσει η χρονιά και κάποιοι ποδοσφαιριστές να έχουν παίξει αθροιστικά, σε χρόνο συμμετοχής, 2 ή 3 παιχνίδια λιγότερα, για να έχουμε 3 ή 4 παραπάνω βαθμούς στη βαθμολογία; Ή γιατί θα πρέπει να μην δοκιμαστούν όλα τα παιδιά σε συνθήκες και επιθετικής πίεσης και αμυντικής πίεσης, σε όλες τις αγωνιστικές εικόνες, προκειμένου να τερματίσουμε 1-2 θέσεις ψηλότερα;

Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Το να τερματίσεις ψηλά, να κερδίσεις μία διοργάνωση, είναι διαφήμιση για τον σύλλογο, είναι για να λέμε ο Α.Ο. Περιστερίου είναι πρωταθλητής ή είναι μόνιμα πρωταγωνιστής, για να μαζέψουμε παιδάκια. Όχι, ας χάσω και μία χρονιά, αλλά να είμαι σίγουρος ότι δεν έκανα κάποιο λάθος στην αξιολόγηση και την εξέλιξη των παιδιών.

Στο τέλος της χρονιάς, ένας αριθμός παιδιών θα ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους στην Ακαδημία και θα πρέπει ή να ανέβουν στην πρώτη ομάδα ή να παραχωρηθούν δανεικοί σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών ή να φύγουν. Πώς θα πάρεις αυτή την απόφαση, αν όλη τη χρονιά τους χρησιμοποιούσες μόνο σε ιδανικές αγωνιστικές συνθήκες για την ομάδα και τους ίδιους;”.

Η πρώτη ομάδα έχει εικόνα των παιδιών που ηλικακά περιμένει το καλοκαίρι (γενν. 2000);

Σαφώς. Καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς γίνονται φιλικά παιχνίδια με την πρώτη ομάδα και αυτά γίνονται πιο τακτικά στο τελευταίο τρίμηνο της αγωνιστικής περιόδου. Και τα παιδιά αρχίζουν και παίρνουν μία εικόνα του υψηλότερου επιπέδου, αλλά και το προπονητικό επιτελείο της πρώτης ομάδας αποκτά μία καλύτερη γνώση του υλικού του εφηβικού τμήματος.

Υπολογίζουμε ότι εκτός των παιδιών του 2000 που θα ανέβουν το παραπάνω σκαλί, επιπλέον 2-3 παιδιά μίνιμουμ θα είναι στην καλοκαιρινή προετοιμασία του αντρικού τμήματος”.

Στα παιδιά που ανεβαίνουν πρόωρα, με την έννοια ότι έχουν ακόμη χρόνο στο εφηβικό και για τον Α ή Β λόγο δεν βρίσκουν χρόνο συμμετοχής με το αντρικό, βλέπεις μία απογοήτευση όταν επιστρέφουν για αγωνιστική δράση με το τμήμα Νέων;

Όχι, το αντίθετο. Ακόμη και παιδιά που παίζουν με το αντρικό, θέλουν μία στις τόσες να κατεβαίνουν και να παίζουν με τους φίλους τους στην ομάδα Νέων. Ή ακόμη κι αν δεν είναι στην αποστολή, έρχονται στο γήπεδο και κάθονται στην εξέδρα για να δουν τους φίλους τους.

Απογοήτευση υπάρχει όταν δεν παίζουν με το αντρικό, αλλά είναι πλέον μεγάλοι και να παίξουν με τους Νέους. Όσο υπάρχει το δικαίωμα συμμετοχής με την ομάδα Νέων, πολλές φορές το επιδιώκουν κιόλας να είναι μαζί με την παρέα τους”.

Τελικά παίζει μεγάλο ρόλο η παρέα…

Δεν το έχεις ακούσει που λένε “οι παρέες γράφουν ιστορία”; Κάποια παιδιά ξεκινούν ακόμη και το ποδόσφαιρο έτσι, γιατί οι φίλοι τους παίζουν σε κάποια ομάδα. Κάποια άλλα αλλάζουν και ομάδα, επειδή οι φίλοι τους μαζεύτηκαν κάπου αλλού ή και άθλημα!

Γι’ αυτό και έχει σημασία η ομάδα να είναι και παρέα. Εξάλλου, η καθημερινή επαφή είναι περίπου ίδια. Ίσως όχι τόσες ώρες όσες είναι οι σχολικές, αλλά ποιοτικά είναι περίπου η ίδια και στην ομάδα. Αντίθετα, ενώ στο σχολείο έχεις προσωπικούς στόχους εξέλιξης, στη ζωή σου βάζεις ατομικούς στόχους, στην ομάδα μαθαίνεις να μοιράζεσαι κοινά όνειρα. Έχει σημασία λοιπόν, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν συμμαθητές σου στην ίδια ομάδα, να έχεις πραγματικούς φίλους με τους οποίους μοιράζεσαι τους ίδιους στόχους και όνειρα”.

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία και της σχολικής χρονιάς και φαντάζομαι ότι ήδη η πλάστιγγα για τους εφήβους γέρνει προς τις μαθητικές υποχρεώσεις, έτσι;

Προτεραιότητα είναι το σχολείο. Αυτό δεν το συζητάμε, ούτε το διαπραγματευόμαστε. Όχι επειδή κάποιος είναι πολύ καλός και βασικός, θα πρέπει να έρχεται 4 προπονήσεις την εβδομάδα. Όχι. Θα έρθει μία ή δύο προπονήσεις, όσες μπορεί και θέλει να ξεσκάσει λίγο από το διάβασμα, θα πάρει και τον ανάλογο χρόνο συμμετοχής στα παιχνίδια. Εμένα μ’ ενδιαφέρει να μην σταματήσουν. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να επανέλθει μετά από μία μακρά απουσία. Αυτό λοιπόν δεν θέλω. Βασική προτεραιότητα όμως το σχολείο”.

Ποια είναι η σχέση προπονητή και ποδοσφαιριστή στον Α.Ο. Περιστερίου;

Έχει πολλά κοινά στοιχεία με αυτή του δασκάλου και μαθητή, μιας και μιλάγαμε για το σχολείο. Θέλω να είμαι και δάσκαλος και φίλος, αλλά πάνω απ’ όλα θέλω να είμαι δίκαιος. Θεωρώ πολύ βασικό πράγμα σε αυτές τις ηλικίες να είναι ξεκάθαρο στην ατμόσφαιρα το αίσθημα της δικαιοσύνης.

Για να σε σέβεται κάποιος, πρέπει να είσαι δίκαιος απέναντί του. Να είναι όλοι ευχαριστημένοι, αποκλείεται. Αλλά ακόμη κι αν δεν είναι ευχαριστημένος κάποιος, να ξέρει μέσα του, γιατί υπάρχει κριτική σκέψη, ότι είσαι δίκαιος απέναντί του. Γι’ αυτό και προηγουμένως σου είπα, ότι ανάλογα με τις προπονήσεις στις οποίες προλαβαίνει να πάρει μέρος ένα παιδί, λόγω των σχολικών υποχρεώσεων, θα έχει και τον ανάλογο χρόνο συμμετοχής.

Γιατί υπάρχουν και παιδιά που δεν έχουν τον ίδιο φόρτο σχολικών υποχρεώσεων και γυμνάζονται ανελλιπώς. Μπορεί να μην είναι των ίδιων επιδόσεων αγωνιστικά, αλλά μοχθούν περισσότερο στην προπόνηση τη δεδομένη στιγμή και χρειάζονται αγωνιστικό χρόνο για να δείξουν την πρόοδό τους”.

Τα παιδιά που δεν έχουν ικανό χρόνο συμμετοχής σε κάποια ομάδα, τον συμπληρώνουν συμμετέχοντας με ομάδα του ίδιου τμήματος που παίρνει μέρος σε άλλη διοργάνωση ή είναι ξεχωριστές και αυτόνομες οι ομάδες σε κάθε τμήμα;

Εμείς θα θέλαμε να τον συμπληρώνουν. Αλλά αυτό πρέπει να το θέλει και να προλαβαίνει από πλευράς χρόνου και άλλων υποχρεώσεων και το παιδί με τους γονείς του.

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις υπο-ομάδων σε κάποια τμήματα που είναι υπερπλήρεις, οπότε το να παρουσιαστούν και 1-2 επιπλέον παιδιά στα ήδη αρκετά υπάρχοντα, θα μετακυλίσει απλά το πρόβλημα χρόνου συμμετοχής και δεν έχει κανένα νόημα.

Ως γενική θεώρηση όμως, σου λέω ότι ναι, θέλουμε να πηγαίνουν και σε άλλες ομάδες σε συνεννόηση με το προπονητικό επιτελείο”.

Η σχέση με τους γονείς;

Εδώ είμαι καθημερινά 5-6 ώρες. Όποιος με θέλει, με βρίσκει. Και το ίδιο ισχύει και με τους προπονητές των τμημάτων. Δεν θα μπούμε στη διαδικασία, να πούμε σε προπονητή “βάλε αυτό το παιδί να παίζει βασικός” ή “εκείνο να παίζει περισσότερο” και άλλα τέτοια. Στο αγωνιστικό τμήμα ο χρόνος είναι ανάλογος των επιδόσεων. Στα μη αγωνιστικά, είναι για όλους το ίδιο.

Από την αρχή της χρονιάς υπενθυμίζονται οι κανόνες που πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστοί. Εμείς μπορούμε να πείσουμε το παιδί να μην ακούει τη φωνή από την εξέδρα. Δεν μπορούμε όμως να είμαστε στην εξέδρα και στο γήπεδο ταυτόχρονα και μας ενδιαφέρει η εικόνα που δίνουμε σαν ομάδα στα γήπεδα που παίζουμε.

Τρελαίνομαι με τα παιδιά που μόλις τελειώσει μία φάση στην οποία ήταν πρωταγωνιστές, θετικοί ή αρνητικοί, στρέφουν αμέσως το βλέμμα τους στην εξέδρα για να δουν την αντίδραση του μπαμπά. Αυτός ο μπαμπάς πρέπει να καταλάβει ότι αυτή η εικόνα είναι προσβλητική και για τον ίδιο και για το παιδί. Και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το σταματήσει.

Είναι πολλά τα παιδιά που παίζουν υπό τρομερή πίεση για την κριτική του μπαμπά. Ιδιαίτερα στα πιο μικρά τμήματα. Στα δύο μεγαλύτερα, νομίζω ότι το παιδί είναι 100% συγκεντρωμένο στον πάγκο”.

Όταν δηλαδή το παιδί έρχεται και με ρωτάει “μπαμπά, πώς έπαιξα;”, τι θα του πω;

Μετά το τέλος του αγώνα, θα του πεις ό,τι νομίζεις εσύ σωστό. Την ώρα του αγώνα όμως, αγνοείς ακόμη και τις οδηγίες του προπονητή προς το παιδί σου. Πώς λοιπόν του ζητάς να κάνει κάτι, που μπορεί να του έχει απαγορεύσει ο προπονητής του ή να σταματήσει κάτι που του έχει ζητήσει ο προπονητής του; Είναι δυνατόν; Τι να κάνει το παιδί τελικά;. Εμένα να ακούσει ή εσένα; Στο τέλος θα σταματήσει το ποδόσφαιρο και εσύ θα αναρωτιέσαι “γιατί, τι έπαθε ξαφνικά;”. Δεν το έπαθε ξαφνικά. Απλά κουράστηκε να το παθαίνει…”.

Εμένα πάντως μου αρέσει αυτή η αποτίμηση του αγώνα που προηγήθηκε, στη διαδρομή γήπεδο-σπίτι…

Τι να σου πω, ό,τι το καλύτερο. Δεν ξέρει το παιδί αν έχασαν η αν νίκησαν; Δεν ξέρει αν έχει πάει καλά ή όχι; Κι εκεί που είναι έτοιμο να ξεχάσει ό,τι κι αν έχει προηγηθεί και να σβήσει η ένταση (προφανώς συζητάμε για κάτι αρνητικό, γιατί στα καλά, λέμε μπράβο και τέλος), εκείνη την ώρα βρίσκεις εσύ να το κρατήσεις ζεστό και να το αναλύεις κανά εικοσάλεπτο”.

Δηλαδή να μην συζητάω με το παιδί μου για τους αγώνες του και την εξέλιξή του;

Προφανώς και θα συζητάς. Όχι όμως την ώρα που είναι ακόμη σε υπερένταση και έτσι κι αλλιώς δεν είναι καλός δέκτης όσων θα του πεις, ακόμη κι αν είναι τα σωστότερα πράγματα στον κόσμο.

Προφανώς και πρέπει να συζητάς και με τον προπονητή του, ώστε πριν βάλεις τα πράγματα σε μία σειρά στο μυαλό σου, να γνωρίζεις τι ζητάει ο προπονητής από το παιδί, ποιες είναι οι οδηγίες και τι επιδιώκει.

Αν διαφωνείς με τον τρόπο σκέψης ή λειτουργίας του προπονητή και βλέπεις ότι αυτό δεν αλλάζει, το συζητάς με το παιδί και με τη σύμφωνη γνώμη του, φεύγετε. Αν όμως συνεχίσεις, να ξέρεις ότι δεν γίνεται να κατηγορείς τον προπονητή μπροστά στο παιδί και να έχεις μετά απαίτηση από το παιδί να τον σέβεται και να τον ακούει”.

Πόσες φορές έχεις ακούσει το “εγώ βλέπω 30 χρόνια μπάλα και ξέρω”;

Δηλαδή αν πήγαινα 30 χρόνια στα μπουζούκια, θα ήξερα μπουζούκι ή να τραγουδάω;”.

Να το πάμε και λίγο από την ανάποδη. Έχοντας παίξει μπάλα σε επίπεδο πολύ μεγαλύτερο από αυτό που σήμερα προπονείς, πόσο αυστηρός είσαι στις κρίσεις σου με τους νεαρούς ποδοσφαιρσιτές και ιδιαίτερα με αυτούς που παίζουν στη θέση σου;

Δεν έκρινα ποτέ και κανέναν, σκεπτόμενος “τι θα έκανα εγώ;”. Πρώτα απ’ όλα είναι εντελώς διαφορετικές οι εποχές. Εμείς παίζαμε εμπειρικά ποδόσφαιρο. Σήμερα τα παιδιά γνωρίζουν τεχνικές λεπτομέρειες που εμείς αγνοούσαμε και έχουν 10πλάσιες ευκαιρίες να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο σε κορυφαίο επίπεδο από μας που βλέπαμε έναν αγώνα αγγλικού ποδοσφαίρου το μεσημέρι του Σαββάτου.

Το ποδόσφαιρο όπως και όλα γύρω μας τρέχουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Αν δεν ενημερώνεσαι, δεν παρακολουθείς την εξέλιξη με παρουσία σε σχολές, σε σεμινάρια, σε αφήνει πίσω. Δεν σημαίνει ότι επειδή έπαιξες μπάλα κάποτε, είσαι πλέον γκουρού και τέλος.

Σ’ ένα παιδί κοιτάς πρώτα απ’ όλα πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα περιθώρια εξέλιξης που έχει. Φυσικά παίζει ρόλο και η ομάδα στην οποία βρίσκεται και αν μπορεί να αγωνιστεί στο αντρικό της τμήμα. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος.

Αλλά οι κρίσεις γίνονται μ’ έναν πήχη που αλλάζει θέση διαρκώς, ανεβαίνει μέρα με τη μέρα. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και σε παιδιά που υπάρχουν μεγάλα περιθώρια εξέλιξης, θα πρέπει να τα μάθεις μόνα τους να ανεβάζουν τον πήχη ττων απαιτήσεων.

Η πολύ καλή περίπτωση και με μεγάλα περιθώρια εξέλιξης θα μαθευτεί. Και θα πάρει τον δρόμο του. Θα φροντισεις κι εσύ γι’ αυτό”.

Το πιστεύεις αυτό, πως ό,τι και να γίνει, θα μαθευτεί;

Ναι. Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο οργανωμένα αυτό. Υπάρχει ενδιαφέρον και σε επίπεδο Ακαδημιών. Όπως υπάρχουν και περιπτώσεις που αν νιώθεις ότι θα πρέπει αυτό το βήμα παραπάνω να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερσ, θα μεριμνήσεις κι εσύ ώστε να έρθουν σε κάποια παιχνίδια να το δουν”.

Περιπτώσεις που ΠΑΕ χτύπησαν την πόρτα σου για παιδιά;

Υπάρχουν και κυρίως κοιτάζουν παιδιά στην ηλικία του παμπαιδικού και κατά δεύτερο λόγο του παιδικού.

Πιστεύω θα ήθελαν και από πιο μικρή ηλικία, αλλά είναι πολύ δυσκολότερες για τα πιο μικρά παιδιά και οι τακτικές μετακινήσεις αν το προπονητήριο είναι πολύ μακριά από τον τόπο διαμονής του μικρού, αλλά και οι αλλαγές σχολείων και όλα αυτά”.

Πρόσφατα γράψαμε για την μετακίνηση δύο παιδιών του Ομίλου στον Ατρόμητο. Ποια είναι η σχέση με την μεγάλη ομάδα της πόλης;

Ειλικρινής σχέση. Ο Ατρόμητος έχει για μας προτεραιότητα σε ό,τι αφορά στα παιδιά μας. Αυτό που λέμε, τον “πρώτο λόγο”. Από κει και πέρα βέβαια θα πρέπει να συμφωνεί και το παιδί και η οικογένεια, έτσι; Μας είναι ευχάριστο όμως, το επόμενο μεγάλο βήμα να είναι ο Ατρόμητος”.

Εσύ έχεις μπει στον πειρασμό να λειτουργήσεις ως ΠΑΕ, δηλαδή να παρακολουθήσεις και να επιδιώξεις να εντάξεις κάποια ταλαντούχα παιδιά στο δυναμικό της Ακαδημίας;

Όχι”.

Σε ποια λογική; Δεν υπάρχουν οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο ή για να μην πειράξεις κάποια άλλη ομάδα;

Να μην πειράξεις κάποια άλλη ομάδα. Αν το παιδί έρθει μόνο του, δεν είναι ευχαριστημένο εκεί που βρίσκεται και ψάχνεται για να φύγει, είναι άλλη κουβέντα. Καλώς να έρθει. Αλλά να του πω εγώ, φύγε από εκεί που είσαι και έλα εδώ, δεν πρόκειται να το κάνω.

Αν τον θέλει η αντρική ομάδα είναι άλλο πράγμα. Θα πάει σαν ομάδα και θα το συζητήσει. Αλλά Ακαδημία να “κλέβει” παιδιά από άλλη Ακαδημία, εγώ δεν το βρίσκω σωστό. Για μένα προτεραιότητα είναι τα παιδιά που μας επιλέγουν για την εξέλιξή τους. Να είμαστε εμείς η επιλογή τους”.

Έχεις κάνει ποτέ δοκιμαστικά για συγκεκριμένες ηλικίες;

Για να κάνεις κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες δυνατότητες, ένα back up που θα μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Εδώ έχουμε το γήπεδο κάποιες ώρες. Είναι συγκεκριμένος ο αριθμός των παιδιών που μπορούμε να δουλέψουμε μαζί τους, για να δουλέψουμε όπως πρέπει.

Πέρσι κάποια στιγμή είπαμε ότι δεν μπορούμε να δεχθούμε άλλα παιδιά στο παιδικό, για παράδειγμα. Περισσότερα παιδιά σημαίνει περισσότερες ανάγκες. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ταβάνι, το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Φαντάσου τώρα 6-7 το απόγευμα, τρία παμπαιδικά στην Τσαλαβούτα. Στον Ήφαιστο που είναι πιο μεγάλο κάτι πάει κι έρχεται. Αλλά εδώ είναι θέμα, είναι δύσκολα”.

Ποιο είναι το κόστος του αγωνιστικού κομματιού για την Ακαδημία;

Οι αγώνες της Ακαδημίας του Α.Ο. Περιστερίου στοιχίζουν περίπου 1.000 ευρώ τον μήνα. Αν μιλάμε μόνο για τους αγώνες, έτσι; Γιατί υπάρχει και το υλικό προπόνησης, υπάρχουν οι προπονητές που πρέπει να πληρωθούν, ο γιατρός που βρίσκεται καθημερινά στον χώρο, η γραμματειακή υποστήριξη…”.

Εντάξει, ακόμη και αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι Ακαδημίες λειτουργούν πλέον ως επιχείρηση, δεν φαντάζομαι ότι πιστεύουν πως υπάρχει διοίκηση που βάζει λεφτά στην τσέπη. Πιθανότατα όμως περιορίζεται η “αιμορραγία” της τσέπης, κατευθύνοντας κάποια έσοδα στις ανάγκες της πρώτης ομάδας.

Εκεί έχουν δίκιο. Σ’ αυτό είμαι μαζί τους. Μια Ακαδημία πρέπει να παρέχει τα πάντα στα παιδιά που την επιλέγουν. Δεν διαφωνώ στο ότι ένα ποσοστό μπορεί και πρέπει να πηγαίνει στην πρώτη ομάδα, που στο κάτω κάτω είναι η βιτρίνα του συλλόγου.

Πρώτα όμως θα καλυφθούν και θα εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της Ακαδημίας. Για να μπορεί να παράξει αποτέλεσμα και να περιοριστούν οι ανάγκες της πρώτης ομάδας σε έμψυχο υλικό και μεταγραφικό κόστος.

Γνώμη μου είναι, ότι η ομάδα που θα φροντίσει να έχει μία άρτια εξυπηρετούμενη Ακαδημία, θα φέρει και πιο κοντά τους γονείς στην πρώτη ομάδα. Θα γίνει αμφίδρομη η σχέση και θα εξελιχθεί πολύ καλύτερα”.

Αυτό θα σε ρώταγα τώρα. Βλέπουμε αγώνες των εφηβικών τμημάτων και υπάρχουν στην εξέδρα του Ηφαίστου 100-150 άτομα. Αν η αντρική ομάδα δει τόσο κόσμο σε αγώνα της θα κάνει… πάρτι!

Γιατί δεν υπάρχει αυτή η σχέση που είπαμε. Όταν η εικόνα που έχει για την πρώτη ομάδα είναι αυτή ενός διαρκούς οικονομικού βάρους που θέλουμε, δεν θέλουμε, όλοι μαζί χρηματοδοτούμε, δεν δημιουργούνται συνθήκες δεσίματος με τον σύλλογο στο σύνολό του. Γνώμη μου, έτσι; Μπορεί και να κάνω λάθος.

Αν όμως δει ότι ο σύλλογος παρέχει τα πάντα στο παιδί του, τότε οι δεσμοί γίνονται ισχυρότεροι και θα τον ενισχύσει στο σύνολό του”.

Είσαι ευχαριστημένος από τη λειτουργία της Ακαδημίας αυτή τη στιγμή;

Όχι, αλλά αυτό δεν είναι το μέτρο, γιατί ποτέ δεν θα είμαι ευχαριστημένος. Εγώ ας πούμε θέλω κάθε παιδί να έχει τη δική του μπάλα. Και οι μπάλες να ανανεώνονται ανά 2ετία μάξιμουμ.

Εγώ θέλω η ομάδα να μπορεί να συγχρηματοδοτεί εργομετρικές εξετάσεις και αξιολογήσεις των μελών της Ακαδημίας. Θέλω τακτικές ενημερώσεις παιδιών και γονιών από γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, διατροφολόγους, ψυχολόγους. Και κάποια στιγμή θα φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο, αυτό το λέω με σιγουριά. Αλλά με το στανιό και με το… σταγονόμετρο, για την ώρα. Είμαστε σε φάση μιας κατάκτησης κάθε φορά”.

Πρόσφατα ένα μέλος του παιδικού τμήματος πέρασε την πόρτα της εθνικής ομάδας. Μιλάω για τον Κατσίκη που έκανε την πρώτη του προπόνηση στον Άγιο Κοσμά.

Μεγάλη χαρά για όλους μας. Και τώρα θα πρέπει να είναι διπλή και τριπλή η υποστηρικτική προσπάθεια και του συλλόγου και της οικογένειας, γιατί δεν είναι εύκολο για ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να διαχειριστεί μια τέτοια εξαιρετική τιμή και κυρίως να είναι 100% έτοιμος κάθε στιγμή να υποστηρίξει με τις επιδόσεις του και να ανταποδώσει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του. Αλλά αυτοί είναι ευχάριστοι πονοκέφαλοι. Ας φτάνουν τα παιδιά σε αυτό το επίπεδο και τα υπόλοιπα θα γίνουν όπως πρέπει”.

Leave a Reply