Καζακόπουλος: “Μια μεγάλη περιπέτεια και θα αναθεωρήσουμε πλέον πολλά”

Με τα λόγια “Καλώς τον πρωταθλητή του Κορωνοϊού” υποδέχθηκα τον τεχνικό της Άμιλλας Περιστερίου, Φώντα Καζακόπουλο, με όλο το θάρρος της γενναιόδωρης αίσθησης του χιούμορ που τον διακρίνει.

“Καλώς σε βρήκα, αλλά όχι και πρωταθλητής του Κορωνοϊού. Μία φορά πέσαμε από την κορυφή” ήταν η απάντηση, με αγκώνα σε αγκώνα χαιρετισμό και μπήκαμε γρήγορα γρήγορα στο… ζουμί.

– Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια για την άνοδο. Δεν ήταν εύκολη χρονιά η φετινή. Είσαι στο αντρικό της Άμιλλας που “πρέπει” να επιστρέψει στη Β’ Αθηνών και υπεύθυνος Ακαδημίας στον Άρη Πετρούπολης, που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα.

“Ας ξεκινήσουμε από την Άμιλλα. Είναι μία ομάδα που την τελευταία πενταετία είναι εξαιρετικά οργανωμένη, αξιόπιστη και νοικοκυρεμένη. Κι αυτό στο λέω όχι για να ευλογήσω τα γένια του συλλόγου, αλλά γιατί δεν υπήρχε πρόβλημα στο να πειστούν ποδοσφαιριστές να πλαισιώσουν την προσπάθεια επανόδου.

Όχι ότι είχαμε κάποιο μεγάλο μπάτζετ. Ελάχιστα ήταν τα χρήματα που διατέθηκαν γι’ αυτό το σκοπό. Αλλά ήξεραν ότι θα έχουν τα πάντα σε ό,τι αφορά στο υλικό προπόνησης, στα ρούχα, στην άμεση τακτοποίηση οποιασδήποτε ανάγκης ή εκκρεμότητας, δεν δημιουργούνται προβλήματα με τα δελτία και οι ποδοσφιριστές που το διαβάζουν, ξέρουν πολύ καλά τι λέω.. Δυστυχώς πλέον στον χώρο μας, ζητούμενο είναι το κάποτε αυτονόητο.

Άλλαξε αρκετά η ομάδα και παραταύτα ξεκίνησε την κατηγορία με αήττητο σερί 16 αγώνων και μεταξύ τους παιχνίδια στα οποία έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο.Δεν ξέρω πόσοι το περίμεναν πριν, αλλά και αφού φτιάχθηκετο ρόστερ της αγωνιστικής περιόδου.

Για μας όμως ναι, ήταν πρωταρχικός στόχος η επιστροφή στη Β’ Αθηνών και νομίζω ότι πέρα απο το ότι τον πετύχαμε, έχουμε φτιάξει και μία πολύ καλή ομάδα για το επόμενο πρωτάθλημα”.

– Από την πρώτη μέρα είδες την πίστη ότι θα τα καταφέρετε ή το βάρος της υποχρέωσης να το πετύχετε;

“Από τον Μάιο που ήρθα και πριν καλά καλά κάνουμε κάποια φιλικά για να δω το υπάρχον ρόστερ, είχα πει ότι έρχομαι με στόχο να ανέβουμε κατηγορία. Ξέραμε ότι έπρεπε να επενδύσουμε πολλά στο κομμάτι της ψυχολογίας και του χαρακτήρα, γιατί η ομάδα προερχόταν από δύο χρονιές πάλης για την αποφυγή του υποβιβασμού και τελικά έναν υποβιβασμό με ελάχιστους κερδισμένους βαθμούς στον απολογισμό.

Έπρεπε λοιπόν να… μάθουμε να νικάμε. Ήρθαν κάποια παιδιά όπως ο Πούλιος, ο Μπότης, ο Τζαβάρας, επανήλθε στη δράση το σήμα κατατεθέν της ομάδας ο Δέγκλερης και με τη βοήθεια του επί χρόνια αρχηγού της του Κώστα Ασημακόπουλου, του Μπερνικόλα ζυμώθηκε ένα σύνολο με ισχυρό χαρακτήρα.

Το είδα λοιπόν από τον Σεπτέμβριο στα μάτια των ποδοσφαιριστών ότι πάμε για την άνοδο και φάνηκε ότι δεν μας άγχωσε η πρώτη θέση. Σε μία μόνο στιγμή υπήρξαν δύο συνεχόμενες απώλειες βαθμών και ήταν όταν μετά το εκτός έδρας 2-2 με τον Διαγόρα Αιγάλεω, χάσαμε εντός έδρας από τη Δάφνη Αθηνών. Η άμεση επιστροφή στις νίκες δεν επέτρεψε να γεννηθούν αμφιβολίες και να υπάρξει κρίση αυτοπεποίθησης”

– Είχε… άρωμα Ακαδημίας αυτή η άνοδος;

“Το Κ18 της Άμιλλας είχε μια ιδιαιτερότητα, υπό την έννοια ότι ήταν μικρό ηλικιακά ρόστερ ακόμη και για το Κ18 (γεννημένοι 2003-2004). Παρ’ όλα αυτά έρχονταν κάποια παιδιά για προπόνηση με το αντρικό τμήμα, υπήρχαν ο Κωστάκης, ο Κατσαμάς, ο Κλαυδιανός που είναι παιδιά της Ακαδημίας του συλλόγου, ο Κατσιούλας έπαιξε 1-2 παιχνίδια, αλλά η χρονιά που θα έχουν σαφώς σημαντικότερη συμβολή είναι η επόμενη”.

– Στην οποία φαντάζομαι ότι στόχος είναι η έγκαιρη παραμονή…

“Αν το 80% του ρόστερ παραμείνει ως έχει δεν υπάρχει περίπτωση να κινδυνεύσουμε. Πιστεύω πολύ σ’ αυτή την ομάδα, όπως πιστεύω και στη δυνατότητά της να “υποδεχτεί” παιδιά από την Ακαδημία και να αναδείξει το ταλέντο τους.

Δεν μ’ ενδιαφέρει η ηλικία κάποιου παιδιού αν με πείσει ότι μπορεί να τα καταφέρει. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να μην του γυρίσει μπούμερανγκ η συνεργασία με το αντρικό τμήμα και χάσει πολύτιμο χρόνο συμμετοχής με το Κ18.

Γι’ αυτό και πιστεύω ότι απαιτείται πολύ καλή συνεργασία των προπονητών αντρικού και Κ18, ώστε να αξιοποιούν στο μέγιστο τον διαθέσιμο αγωνιστικό χρόνο.

Από την άλλη βέβαια θα πρέπει και οι νεαροί ποδοσφαιριστές να φροντίζουν ώστε μετά την ολοκλήρωση των αγωνιστικών υποχρεώσεων και έως την έναρξη της επόμενης περιόδου να δουλεύουν εξτρά πάνω στις αδυναμίες τους και δόξα τω Θεώ επιλογές και ευκαιρίες υπάρχουν. Ο υπεύθυνος Ακαδημίας της Άμιλλας, ο Ηλίας Στέφος για παράδειγμα, πέρσι με το τέλος της σεζόν έδωσε σε κάθε αθλητή ειδικό πρόγραμμα πάνω στις ανάγκες για βελτιωση του καθενός, ενώ διοργανώνει τα τελευταία χρόνια ποδοσφαιρικό καμπ και δεν είναι ο μοναδικός”

– Φαντάζομαι ότι θα βρήκατε πολλές κλειστές άμυνες απέναντί σας τη φετινή χρονιά

“Θέλει πολύ καλή τεχνική κατάρτιση και τακτική όταν μια ομάδα σε περιμένει πίσω προκειμένου να την διασπάσεις, αλλά χωρίς να τις δώσεις με αφέλεια χώρους για να σε τιμωρήσει.

Φέτος αυτή η εικόνα υπήρχε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια μας και απαιτείται πάσα ακριβείας, κοντρόλ με μηδενικό περιθώριο σφάλματος, είναι ελάχιστοι και πολύ μικροί οι χώροι. Η πρώτη μεταγραφή που έκανα μόλις ήρθα ήταν του Γιώργου Πούλιου, γιατί γνωρίζοντας τι μας περιμένει, ήθελα τον σκόρερ της μιας επαφής και σ’ αυτό ο Γιώργος είναι κορυφαίος χρόνια τώρα.

Του χρόνου μας ταιριάζει πολύ καλύτερα η κατηγορία και το περισσότερο ανοικτό παιχνίδι που περιμένουμε, γιατί ποδοσφαιριστές όπως ο Γιώργος Μπότης, ο Λεωνίδας Δέγκλερης, ο Δημήτρης Μαντινιώτης που είναι πολύ γρήγοροι στην μετάβαση, θα μας δώσουν πλεονέκτημα, όπως συνέβη φέτος σε όλα τα φιλικά που δώσαμε με Ήφαιστο, με Κηπούπολη, ομάδες μεγαλύτερων κατηγοριών”.

– Ποια η πορεία σου στις υποδομές;

“Ξεκίνησα από την Ανθούπολη στο Κ12, ακολούθησαν Α.Ο. Περιστερίου, Ολυμπιακός Λιοσίων, Κολωνός, Παλαιό Φάληρο και τώρα Άρης Πετρούπολης. Έχω περάσει από όλα τα ηλικιακά κλιμάκια, από τα αστεράκια έως το Κ18”

– Η φετινή εμπειρία ως υπευθύνου της Ακαδημίας του Άρης Πετρούπολης;

“Δεν ήταν εύκολο. Ο Άρης βρίσκεται σε μια διαδικασία αναδιοργάνωσης της ποδοσφαιρικής του Ακαδημίας, Όταν πήγα πέρσι για το δεύτερο μισό της σεζόν υπήρχαν 5 ενεργά ηλικιακά κλιμάκια. Το καλοκαίρι έφυγε και ο κ. Αντώνας που ήταν χρόνια εκεί και είχε κάνει καλή δουλειά και ο υπεύθυνος της Ακαδημίας, Μπάμπης Νάκας, μου ζήτησε να βοηθήσω εάν το επιθυμώ.

Ήρθε μαζί και ο Γιάννης Σκαρπέλης που ανέλαβε δύο τμήματα, το Κ16 και το Κ12 και παρ’ ότι αργήσαμε πολύ να ενημερωθούμε και να οργανωθούμε, νομίζω ότι φτάσαμε αξιοπρεπώς έως τον βίαιο επίλογο λόγω Κορωνοϊού και ως τότε έγινε καλή δουλειά”.

– Τη νέα περίοδο;

“Αν υπάρξει σωστό πλάνο δουλειάς και κυρίως εάν στηριχθεί από τη διοίκηση, δεν έχω κανένα πρόβλημα να συνεχίσω. Θα είμαστε σίγουροι όμως ότι θα υπάρξει ουσιαστική βοήθεια.

Σε κάθε περίπτωση, θα ήθελα να δουλέψω τη νέα περίοδο μ’ ένα Κ18. Έχω απεριόριστο σεβασμό στους προπονητές που δουλεύουν με Κ8, Κ10. Κ12, αλλά είναι τμήματα που θέλουν την διπλάσια υπομονή και εστίαση, κάτι που η ταυτόχρονη ενασχόληση με το αντρικό δεν μου το επιτρέπει. Αντίθετα το Κ18 είναι πιο κοντά στα “θέλω” του αντρικού και μου ταιριάζει περισσότερο ως συνδυασμός”.

– Υποδομές και νίκη.

“Πιστεύεις πραγματικά ότι ένα παιδί του Κ8 ή του Κ10 θυμάται δέκα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα, τι έγινε και το σκορ; Είμαι σίγουρος πως όχι. Το θέμα είναι αν διασκέδασε ή όχι το παιχνίδι του. Γιατί όταν φτάσει στο Κ14, στο Κ16 και δεν έχει καλή υποδοχή, δεν έχει καλή πάσα, να τις… βράσω τις νίκες που έκανε με σουτ από τη σέντρα.

Όταν όμως διασκεδάζει, βάζοντας στο παιχνίδι του πράγματα που θα του φανούν χρήσιμα στο μέλλον, έχει πετύχει πολλά περισσότερα

– Υπήρξε στιγμή που ένα αναπτυξιακό πλάνο διακόπηκε από ένα κακό σερί αποτελεσμάτων;

“Από τη στιγμή που πήγα στη σχολή προπονητών, δεν διανοήθηκα ποτέ να βάλω στην ίδια ζυγαριά ανάπτυξη και σκορ αγώνων. Τα δύο χρόνια που ήμουν στην Κ14 του Α.Ο. Περιστερίου πήγαμε στην τελική φάση του Acropolis Cup που παίρναμε μέρος. Δεν είπα στα παιδιά ότι μας είναι αδιάφορος ο τελικός. Αυτό το οποίο επέμεινα όμως ήταν ότι θα γιορτάσουμε όλοι μαζί την επιτυχία, αλλά θα αγκαλιαστούν διπλά αν δεν τα καταφέρουμε.

Τα παιδιά έτρεχαν στις προπονήσεις μέχρι την τελευταία ημέρα, οι γονείς μου πρόσφεραν μία κούπα και μία φανέλα με τη φωτογραφία της ομάδας και όλοι έχουμε μια υπέροχη χρονιά να θυμόμαστε. Και θα σου πω κάτι από τώρα, όταν η φουρνιά του 2002-2004 φτάσει να ανέβει στην πρώτη ομάδα, ο Όμιλος θα πετύχει σημαντικά πράγματα με ελάχιστο μπάτζετ, αρκεί να έχει έναν κορμό με έμπειρους στην κατηγορία ποδοσφαιριστές”.

– Τι είναι αυτό που δεν σου αρέσει στις Ακαδημίες του Περιστερίου;

“Το ότι συστηματικά απουσιάζουν τα τελευταία χρόνια από τους τελικούς της ΕΠΣΑ. Εγώ νομίζω ότι πρέπει να μας προβληματίσει αυτό, γιατί το Περιστέρι είναι ένας μεγάλος Δήμος και παρ’ ότι υπάρχουν αρκετές ομάδες, είναι πάρα πολλά και τα παιδιά.

Για μένα πάντως δείχνει να είναι μεγαλύτερο πρόβλημα η έλλειψη αγωνιστικών χώρων, παρά η πολυδιάσπαση. Μεγαλύτερο παράδειγμα η Άμιλλα που έχει πολύ μεγάλο γηπεδικό πρόβλημα και αυτό την καθηλώνει και αριθμητικά ως Ακαδημία. Κάθε χρόνο κλείνει πολύ νωρίς τις εγγραφές ο Ηλίας ο Στέφος, διότι δεν έχει τους απαιτούμενους χώρους να φιλοξενήσει περισσότερα παιδιά και βέβαια δεν θέλει σε καμία περίπτωση να περιορίσει την ποιότητα των προπονήσεων.

Συζητάμε κάθε τόσο για τα δύο ξερά γήπεδα απέναντι από το Άλσος Περιστερίου, αλλά μετά την Χωράφα και του Ηφαίστου, θέλουν λίγη πρσχή και η Χρυσούπολη και η Τσαλαβούτα. Είναι τόσα χρόνια με διορθώσεις και “μπαλώματα”. ;Όταν μάλιστα βλέπεις την προσπάθεια που καταβάλλουν και ο Σπύρος ο Μάρκου για την Ακαδημία του Ομίλου και ο Ηλίας ο Στέφος για την Άμιλλα, οφείλεις να τους επιβραβεύσεις και όχι να τους απογοητεύεις, αγνοώντας τις ανάγκες τους”

– Είσαι υπέρ του διαχωρισμού σε αγωνιστικά και μη, τμήματα;

“Αγωνιστικά είναι όλα, σε κάποια διοργάνωση παίρνουν μέρος και δίνουν αγώνες. Απλά υπάρχει η πιο δυνατή διοργάνωση και κάποιες άλλες λίγο υποδεέστερες. Σε ομάδες όπως είναι τα ερασιτεχνικά σωματεία που δεν έχεις τη δυνατότητα ή την πολυτέλεια, αν θες, να επιλέγεις τα παιδιά, είναι απόλυτα φυσιολογικό να παρουσιάζονται μονάδες που βρίσκονται, αλλά και προοδεύουν σε διαφορετικές ταχύτητες.

Εκεί το να υπάρξει ένας τέτοιος διαχωρισμός λειτουργεί και ως κίνητρο μέσα στη χρονιά, αν επιβραβεύεις την προσπάθεια των παιδιών εναλλάσσοντάς τα στη διάρκεια της περιόδου. Σίγουρα κάποια στιγμή θα σου τύχει και μια δυνατή φουρνιά, όπως είναι για παράδειγμα η φετινή Κ14 του Αγίου Ιεροθέου, που τους είδα στο παιχνίδι μας με τον Άρη και ήταν πραγματικά “ένα κι ένα” τα στελέχη της. Αλλά δεν είναι αυτός ο κανόνας.

Υπάρχουν πλέον αρκετές διοργανώσεις και θα πρέπει να καταλάβουν και οι γονείς ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός η συμμετοχή στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ. Μπορεί να έχουμε ένα τμήμα μέτριο, να το βάλουμε στην ΕΠΣΑ και να κάνει 60 λεπτά άμυνα, χωρίς να μπορεί να πάρει τη μπάλα στην κατοχή του, να κάνει σωστή ανάπτυξη παιχνιδιού και να λειτουργήσει ευθέως ανταγωνιστικά.

Γιατί να μην μπει σε μία άλλη διοργάνωση, που θα είναι περισσότερο ανταγωνιστικό, απέναντι σε ισοδύναμες ομάδες. Είναι τυχαίο που και η ΕΠΣΑ προσπαθεί στο δεύτερο γύρο να πετύχει τέτοιες ισορροπίες αγωνιστικές, ώστε να είναι περισσότερο ανταγωνιστικοί οι όμιλοι; Ανεξαρτήτως του εάν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτοσκοπός στα μικρά ηλικιακά κλιμάκια, σίγουρα δεν είναι και ευχάριστο για τα παιδιά να δέχονται κάθε Σαββατοκύριακο 5 και 6 γκολ, χωρίς καν τη δυνατότητα να αντιδράσου

– Ποιός είναι ο ελάχιστος αποδεκτός χρόνος συμμετοχής σ’ ένα παιχνίδι;

“Όταν υπάρχουν διάφορες διοργανώσεις τουλάχιστον ένα ημίχρονο. Όταν μιλάμε για το αγωνιστικό τμήμα, μπορεί να υποχωρήσουμε στα είκοσι λεπτά, αλλά τίποτε λιγότερο. Αν είναι να μην χρησιμοποιήσεις ένα παιδί, τότε μην τους ξυπνήσεις οικογενειακώς να έρθουν για να κάτσουν στον πάγκο και την εξέδρα”.

– Πόσο διαφορετική είναι η διαχείριση και η μεταχείριση ενός αντρικού τμήματος από ένα τμήμα Ακαδημίας;

“Αν κρίνω από το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο μας κάνει όλους παιδιά, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Αλλά υπάρχουν.

Στο Κ14 και το Κ12 τα παιδιά είναι στρατιώτες. Είναι συγκεντρωμένα, κρέμονται από τα χείλη σου και είναι σφουγγάρια έτοιμα να ρουφήξουν γνώση. Στο Κ16 και το Κ18 τα παιδιά ζουν την εποχή της επανάστασης, θα θυμώοσυν πιο εύκολα, μπορεί και να σου αντιμιλήσουν, μετά να το μετανιώσουν και να έρθουν να σου ζητήσουν συγγνώμη. Εϊναι πιο κοντά στο αντρικό τμήμα, αλλά από την άλλη διαμορφώνουν χαρακτήρα, οπότε θα πρέπει να εξαντλήσεις όλα τα περιθώρια, για να τον κάνεις να καταλάβει και να επιλέξει το σωστό.

Στο αντρικό, δεν είμαι από τους τύπους που θα χαράξουν μία γραμμή και θα καλέσουν τους ποδοσφαιριστές να διαλέξουν την πλευρά που θα το ακολουθήσουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι χαρακτήρες, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες πολυτέλειες ή τα ίδια προβλήματα ανά πάσα στιγμή, οπότε σε κάθε περίπτωση η προσέγγιση πρέπει να είναι διαφορετική”.

– Είσαι αυτό που λέμε “φίλος των παιδιών”;

“Ένας προπονητής είναι… δεκαθλητής. Δεν μπορεί να είναι εξαιρετικός στην τακτική, αλλά να υστερεί στην συμπεριφορά ή την μεταδοτικότητα. Δεν έχει νόημα να είναι καταπληκτικός προπονητής, αλλά να υστερεί ως κόουτς, την ώρα του αγώνα. Μπορεί να έχει δυνατά σημεία, αλλά απαγορεύεται να έχει αδύνατα.

Οφείλει όπως και ο ποδοσφαιριστής να δουλεύει τις αδυναμίες του, να επιμορφώνεται διαρκώς και να στηρίζει την ομάδα του, γιατί μόνο σε αυτή μπορεί και ο ίδιος να στηριχθεί. Άρα, φίλος των παιδιών, αλλά με σαφείς διαχωριστικές γραμμές στο κομμάτι της δουλειάς, είναι η σωστή απάντηση.

Στα χρόνια που ήμουν ποδοσφαιριστής, ο μικρός δεν μίλαγε καθόλου, οι μεγάλοι θα του έριχναν και καμιά σφαλιάρα, όταν έμπαινε ο προπονητής έπεφτε απόλυτη σιγή και τώρα βλέπεις ονόματα όπως ο Κλοπ, ο Γκουαρδιόλα να ρίχνονται στις αγκαλιές των ποδοσφαιριστών και να χειρονομούν μεταξύ τους.

Όταν λοιπόν συμβαίνουν αυτά εκεί που τρέχουν συμβόλαια εκατομμυρίων και οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές, πώς μπορείς να λειτουργήσεις ως δικτάτορας στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο που εννιά στους δέκα δεν πληρώνονται καν και μπορεί να έρχονται για σένα στην ομάδα. Είναι δυνατόν;

θα επιμείνω όμως πολύ στο κομμάτι της διαρκούς επιμόρφωσης. Είχα τη χαρά και την τιμή να συνεργαστώ στο ξεκίνημά μου με τον Γιάννη τον Λιβαθινό, που ήταν υπεύθυνος της Ακαδημίας και δεν θα ξεχάσω τις επανειλημμένες προσπάθειές του για διαρκή βελτίωση. Μου πρότεινε διαρκώς να παρακολουθήσουμε σεμινάρια, αγοράζαμε βιβλία μέσω Internet, παρακολουθούσαμε πλατφόρμες από το εξωτερικό και πραγματικά αυτά τα χρόνια ήταν ένα μεγάλο σχολείο σε ό,τι αφορά στην προπονητική κατάρτιση”.

– Ακούγεται λίγο περίεργο όταν ρωτάς τον πρωταθλητή, αλλά χαμένη χρονιά η φετινή;

“Μη ολοκληρωμένη ναι, χαμένη όχι. Εντάξει στις Ακαδημίες ήταν λίγο χειρότερο, υπό την έννοια ότι τα παιδιά έχασαν την τελική φάση των διοργανώσεων που είναι όλο το… ζουμί, έχασαν τα καλοκαιρινά τουρνουά που συνδυάζουν διασκέδαση και παιχνίδι.

Ήταν όμως κάτι παγκόσμιο που ίσως μας κάνει να εκτιμήσουμε πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα. Εύκολα λέγαμε “κουράστηκα” και τώρα βλέπω να γυρίζουμε στο γήπεδο σαν τρελοί. Όλοι μας από τα παιδιά που κλείστηκαν στο σπίτι και έπαιξαν Playstation για… δύο ζωές, μέχρι τους μεγάλους που αμφιβάλλω αν θα χάσουν προπόνηση για 3-4 μήνες”

– Μη βάζεις και το χέρι σου στη… φωτιά, ότι κακοφάνηκε στα παιδιά αυτό το διάστημα. Η κονσόλα να είναι καλά…

“Όταν η κονσόλα και το τάμπλετ λειτουργούν ως… πάρκινγκ και αγορά χρόνου ηρεμίας για τον γονιό, αυτό συμβαίνει. Πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένα όρια στον χρόνο που θα παίξει το παιδί ηλεκτρονικά και όλες αυτές τις πλατφόρμες εικονικής πραγματικότητας.

Είχα σκοπό, αλλά δεν τα καταφέραμε λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της χρονιάς, να κάνω μία συγκέντρωση στον Άρη, με την παρουσία ψυχολόγου ή παιδοψυχολόγου γι αυτό το θέμα και να βοηθήσουμε και τους γονείς στη διαχείρισή του.

Και την ιδέα την πήρα παρακολουθώνταςτον Αχιλλεα Υφαντίδη, έναν διακεκριμένο ψυχολόγο που δίνει το παρών και στις σχολές των προπονητών . Κάθε φορά που θα τον ακούσεις να μιλάει, αναθεωρείς και κάτι από αυτά που πίστευες”

– Ποδόσφαιρο μετά Κορωνοϊού;

“Μεγάλη περιπέτεια και σίγουρα θα αναθεωρήσουμε πολλά στην καθημερινότητά μας. Θα αλλάξουμε γενικά πιστεύω. Ελπίζω να μην το ξαναζήσουμε με την ίδια ένταση το φθινόπωρο, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πλέον ότι δεν θα υπάρξει κάτι άλλο για το οποίο θα ανησυχήσουμε και πάλι.

Περιορίστηκε η ελευθερία μας, μας έλειψαν πράγματα που θεωρούσαμε αυτονόητα κι ίσως να μας είχαν κουράσει κιόλας (!), έγινε ένα σημαντικό πισωγύρισμα. Και υπάρχουν και αδικίες. Υπάρχουν ομάδες που υποβιβάζονται ή δεν ανεβαίνουν για έναν βαθμό, έχοντας θεωρητικά ευκολότερο πρόγραμμα στις αγωνιστικές που απέμεναν ως το τέλος.

Ίσως θα έπρεπε και οι διοργανώτριες Αρχές να δουν με διαφορετικό μάτι το ενδεχόμενο κάποιων αναδιαρθρώσεων που θα περιορίσουν τις ανισότητες και όποιες αδικίες. Στον όμιλο τον δικό μας για παράδειγμα ισοβαθμούν τρεις ομάδες στη δεύτερη θέση και η Δάφνη Αθηνών που είναι μια πολύ καλή ομάδα υστερεί σε αυτή την ισοβαθμία και μένει τέταρτη.

Ίσως θα έπρεπε να ανέβουν περισσότερες ομάδες και να υποβιβαστούν μόνο εκείνες που βρίσκοντας πολύ χαμηλά στη βαθμολογία, χωρίς πλέον τη δυνατότητα να σώσουν την κατηγορία. Θα τα δει πιστεύω αυτά η ΕΠΣΑ τις επόμενες ημέρες και ελπίζουμε ότι θα κάνει το ανθρωπίνως δυνατό να μετριαστούν τα δικαιολογημένα παράπονα.

Υπάρχουν ομάδες που δαπάνησαν αρκετά χρήματα για να πετύχουν τους στόχους τους και είναι πραγματικά κρίμα ένα ημιτελές πρωτάθλημα να δώσει αφορμές για απογοήτευση και αποχωρήσεις ανθρώπων που είχαν να δώσουν πράγματα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό.

Θα είναι δύσκολη η επόμενη χρονιά, με την οικονομική ζημιά που υπέστησαν και πιθανότατα θα υποστούν και στη συνέχεια όλες οι ομάδες. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει ένα δεύτερο επιδημιολογικό κύμα το φθινόπωρο, δεν ξέρουμε αν θα νιώσουν όλοι την ίδια ασφάλεια για αθλητικές δραστηριότητες, δεν ξέρουμε αν οι απώλειες εισοδημάτων θα μας επιτρέψουν να κινηθούμε στους ίδιους ρυθμούς μ’ εκείμους που είχαμε προ Κορωνοϊού.

Να ευχηθούμε μπορούμε μόνο, να πάνε όλα καλύτερα και να είναι απλώς μια κακή παρένθεση στη ζωή μας. Και μιας και ανοίξαμε το ευχολόγιο, να ευζηθώ η νέα χρονιά να μας φερει και ένα καλύτερο γήπεδο εδώ στην Τσαλαβούτα, γιατί ξαναλέω θα είναι μία επιβράβευση των ανθρώπων που ξεπερνούν τα όριά τους, βάζοντας και το χέρι βαθιά στην τσέπη για να προσφέρουν υψηλό επίπεδο υπηρεσιών στα παιδιά μας.

Ήδη ο Δήμος μας αναμόρφωσε δύο εγκαταστάσεις τα τελευταία χρόνια, ας έρθει το συντομότερο και η σειρά Χρυσούπολης και Τσαλαβούτα, για να δούμε ακόμη καλύτερες ημέρες, γιατί τις αξίζουμε, τις αξίζουν τα παιδιά που δεν περίμεναν τον Κορωνοϊό για να εκτιμήσουν την αξία της σωματικής υγείας”.

Στο επανιδείν και του χρόνου ελεύθεροι…